எனக்கேற்ற நண்பரை காணேன்

கடலை உணர்ச்சிகள் 

மனைவியின் பிரசவ வலி என அறிந்ததும் சொல்லிக் கொள்ளாமல் எப்படி போவது என தெரியவில்லை. என்ன விசயம் என்றே கேட்டாள் மணப்பெண். எனது மனைவிக்கு பிரசவ வலி, மருத்துவமனைக்கு கொண்டு சென்று இருக்கிறார்கள் என்றேன். உடனே அவளை திருமணம் செய்து கொள்ள போகும் அந்த மனிதர் தம்பி இங்கே வா என ஒருவனை நோக்கி அழைத்தார். இந்த சாரை நம்ம காருல நீ அவர் சொல்ற இடத்தில இறக்கிவிட்டுட்டு ஏதும் பிரச்சினையில்லைன்னு தெரிஞ்ச பிறகு இங்க வா என்றார். அந்த பையனும் சரி சார் என தலையாட்டினான்.

கிளம்புங்க சார் என்றார் அந்த மனிதர். மணப்பெண் 'ஒன்னும் ஆகாது கவலைபடாதீங்க. என்னை மாதிரி பொண்ணுதான் பிறந்து இருக்கும், என்னோட பெயரை வைங்க' என்றாள். எனது மனதின் வலி இன்னும் அதிகரித்தது. 'என்னை மன்னித்துவிடுங்கள், நானும் எனது மாமாவுடன் போக வேண்டும்' என ஆங்கிலத்தில் சொன்ன எனது மாமா மகள் என்னுடன் வர தயாரானாள். 'நீ இருந்துட்டு வாயேன்' என்று எனது பரிசு பொருளை அவளிடம் திணிக்க எத்தனித்தேன். அதற்குள் சார் நீங்க போய்ட்டு வாங்க என அருகில் இருந்தவர்கள் பரிசு பொருளை என்னிடமிருந்தும், எனது மாமா மகளிடமிருந்தும் பெற்று கொண்டார்கள்.

காரினை வேகுவேகமாக ஓட்டினான் அவன். சரியாக முப்பது நிமிடங்களுக்கு எல்லாம் மருத்துவமனைக்கு வந்து சேர்ந்தான். இன்னும் திருமணம் நடந்து இருக்காது என கணித்த நான், தம்பி நீ மண்டபத்துக்கு போ என அனுப்பிவிட்டேன். அவனும் தயங்கினான். நான் சார்கிட்ட பேசிக்கிறேன், எந்த பிரச்சினையும் இல்லை என சொன்னேன். அவன் சென்றுவிட்டான். எனக்காக காத்திருந்தவர் போல என் தந்தை மருத்துவமனை வெளியில் நின்று கொண்டிருந்தார்.

வேகமாக பிரசவ அறைக்கு சென்றேன். நான் செல்லவும் மருத்துவர் வெளியே வரவும் சரியாக இருந்தது. மகாலட்சுமி பொறந்திருக்கா என மருத்துவர் சொல்லி சென்றது எனது காதில் விழுந்தது. மனதில் அதிக பயம் வந்து சேர்ந்தது. சரஸ்வதி என்றோ, வீரலட்சுமி என்றோ எதற்கு இந்த மருத்துவர் சொல்லவில்லை என மனதில் குடைந்து கொண்டிருக்கும்போதே 'மாமா, பொண்ணு பிறந்தா அவளோட பெயரைத்தான் வைப்பீங்களா' என காரில் வரும்போது எனது மாமா மகள் கேட்டது காதில் ஒலித்தது.

அங்கிருந்த பாட்டி 'பொட்ட புள்ளைய பெத்துட்டு என்ன பகுமானம் வேண்டி கிடக்கு' என முகத்தை சிலுப்பி கொண்டார். ஆனால் என் அம்மா பேத்திதான் வேண்டும் என வேண்டி கொண்டாராம். எனக்கோ என்னுடன் வேலை பார்த்த மணப்பெண் மனதில் பயமுறுத்தினாள். என்னைப் போலவே உன் பொண்ணும் கஷ்டப்படுவா பாரு என சபிப்பது போல இருந்தது.

அந்த பிரச்சினையெல்லாம் தள்ளி வைத்துவிட்டு தாயும் சேயும் நலம் என அறிந்து மகிழ்ந்தேன். சுகப்பிரசவம் என்பதால் அன்றே செல்லலாம் என மருத்துவர் சொல்லி இருந்தார்கள். மனைவியிடம் என்ன பெயர் வைப்பது என அப்போதே கேட்டேன். வைக்கலாம் என அசதியுடன் சொன்னார். அது என்ன பேரு, வைக்கலாம் என கேட்டு வைத்தேன். அனைவரும் சிரித்தார்கள். எனக்கு பெரிய நகைச்சுவை சொல்லிவிட்டது போன்று ஒரு மகிழ்ச்சி.

மதிய வேளை நெருங்கி கொண்டிருக்க மணப்பெண் தனது கணவர் மற்றும் சிலருடன் மருத்துவமனைக்கு வந்துவிட்டாள். வாங்க என வரவேற்ற எனது காலில் அவர்கள் இருவரும் விழுந்து வணங்கியபோது நான் துடிதுடித்து போனேன். பொண்ணுக்கு என் பேருதானே வைச்சீங்க என குழந்தையை லாவகமாக தூக்கி அவளது பெயரை எனது மகளின் காதில் மூன்று முறை சொன்னாள்.

தம்பி என்றார் அந்த பெண்ணின் கணவர். கையில் நிறைய பரிசு பொருட்கள். எல்லாம் இந்த குழந்தைக்கு வாங்கி வந்தோம் என அவர்கள் அந்த பரிசு பொருட்களை அடுக்கியபோது அவளை கட்டிப்பிடித்து அழ வேண்டும் போலிருந்தது.

முதன் முதலில், நீ ஒரு ஆணாக பிறந்து இருக்கக் கூடாதா, குறைந்த பட்சம் நான் ஒரு பொண்ணாக பிறந்து இருக்கக் கூடாதா என அவளிடம் சொல்லி கதற வேண்டும் போலிருந்தது.

நாங்கள் கிளம்பும்வரை அங்கேயேதான் இருந்தார்கள். மருத்துவமனையிலிருந்து அனைவரும் கிளம்பி செல்லும்போது அவள் என்னிடம் வந்து பெயரை மாத்தி வைச்சிராதீங்க, ப்ளீஸ் என்றாள். நான் பதில் சொல்லும் முன்னரே, இந்த பெயர் நல்லா இருக்கு, மாத்தி எல்லாம் வைக்கமாட்டோம் என எனது மனைவி சொன்னதும் எனக்கேற்ற நண்பரை காணேன் என இனிமேல் ஒருபோதும் சொல்லமாட்டேன் என மனதில் உறுதி கொண்டேன்.

(தொடரும்)

அடியார்க்கெல்லாம் அடியார் - 30

வைஷ்ணவி தனது பெற்றோர்களை மறுதினமே ஊருக்கு அனுப்பிவிட்டாள். சில தினம் பின்னர் நேர்முகத் தேர்வுக்குச் சென்றவள் மிகுந்த சந்தோசத்துடன் மாலை நேரம் இனிப்புகளை வாங்கிக்கொண்டு ஈஸ்வரியின் வீட்டில் கொடுத்துவிட்டு கதிரேசன் வீட்டிற்கு வந்தாள். அந்த சில நாட்களும் ஈஸ்வரியின் வீட்டில்தான் வைஷ்ணவி தங்கி இருந்தாள்.

''ஸ்வீட் எடுத்துக்கோ? எனக்கு வேலை கிடைச்சிருச்சி'' என ஈஸ்வரியிடம் தந்தாள் வைஷ்ணவி. ''வாழ்த்துகள்'' எனச் சொல்லிக்கொண்டு இனிப்புகள் எடுத்துக் கொண்டாள் ஈஸ்வரி. வெளியே சென்றிருந்த செல்லாயி வந்ததும் அவரிடமும் இனிப்புகள் தந்தாள் வைஷ்ணவி. அவரும் வாழ்த்தினார். காபி போட்டு வருவதாகச் சொன்னாள் ஈஸ்வரி. கதிரேசன் வரட்டும் என சொன்னாள் வைஷ்ணவி. கதிரேசன் வரும் வரை ஈஸ்வரியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். கதிரேசன் பற்றியும் மதுசூதனன் பற்றியும் பேச்சு வந்தது. 

''எப்படியெல்லாம் நம்மை ஒருத்தர் இருக்கனும்னு நினைக்கிறாரோ, அவரை நாம எதிர்பார்க்கிறமாதிரி இருக்க வைச்சிரனும் அதுதான் அன்போட வெற்றி. நான் மட்டும் கொஞ்சம் அசந்திருந்தா இவர் என்னை கல்யாணம் பண்ணியிருக்கவே மாட்டார், இவரை என்னைத் தேடிவர வைச்சேன். நீ இப்படி இங்க வேலைப் பார்த்தா மதுசூதனன் எப்படி உன்னைத் தேடி வருவார், உனக்கும் அவருக்கும் எப்படி அந்நியோன்யம் உருவாகும். எண்ணங்களால் காதலிக்கிறது எல்லாம் கற்பனைகாலக் காதல், இப்ப எல்லாம் உடல் ஸ்பரிசமும் வேணும்'' என்றாள் ஈஸ்வரி. 

''பார்க்கலாம்'' என வைஷ்ணவி சொல்லும்போதே கதிரேசன் உள்ளே நுழைந்தான். கதிரேசனை கண்ட சந்தோசத்தில் ''எனக்கு வேலை கிடைச்சிருச்சி கதிரேசா, இந்தா ஸ்வீட்'' என எடுத்துத் தந்தாள் வைஷ்ணவி. 

''வாழ்த்துகள், நன்றி'' என இனிப்பு எடுத்துக் கொண்டான் கதிரேசன். கை கால்கள் முகம் அலம்பிவிட்டு வந்து அமர்ந்தான். ஈஸ்வரி காபி போடச் சென்றாள். ''நிறைய கேள்வி கேட்டாங்க. எம் டி ஒரே கேள்விதான் கேட்டார்'' என்றாள் வைஷ்ணவி. ''ஓ என்ன கேட்டார்'' என்றான் கதிரேசன். ''சென்னை, பெங்களூருனு போகாம ஏன்மா இங்க வந்திருக்கனு கேட்டார்?, அதுக்கு நான் இப்படி நகரத்தையே முன்னேத்திக்கிட்டே இருந்தா இந்த ஊரு எல்லாம் எப்ப முன்னேறுரதுனு சொன்னேன், அந்த பதில் பிடிச்சி இருக்குமோ என்னவோ?'' என்றாள் வைஷ்ணவி. 

''நீ சங்கரன்கோவிலை முன்னேத்த வந்தியாக்கும்?'' என சிரித்தான் கதிரேசன். வைஷ்ணவி உடன் சிரித்தாள். ''உண்மையிலேயே நீ எதுக்கு இந்த ஊருக்கு வந்தேனு எனக்குத் தெரியும், அப்பா அம்மாட்ட சொல்லிட்டியா?'' என்றான் கதிரேசன். ''ம் ஃபோன் போட்டு சொல்லிட்டேன், ரொம்ப சந்தோசப்பட்டாங்க, நான் ஹாஸ்டலுல தங்கிக்கிறப் போறேன், ரொம்ப நாள் ஈஸ்வரி வீட்டுல தங்க முடியாது கதிரேசா'' என்றாள் வைஷ்ணவி. ''எங்களோட தங்கிக்கோ'' என்றான் கதிரேசன். ''ம் அதெல்லாம் சரிப்பட்டு வராது, நான் ஹாஸ்டலுக்கேப் போறேன்'' என சொல்லும்போதே காபியுடன் வந்தாள் ஈஸ்வரி. 

''இங்கேயே தங்கலாமே, அத்தையோட ரூமுக்குப் பக்கத்தில ஒரு ரூம் இருக்கு'' என்றாள் ஈஸ்வரி. செல்லாயியும் சம்மதம் சொன்னார். ஆனால் வைஷ்ணவி மறுத்துவிட்டாள். ஈஸ்வரி வைஷ்ணவியை தங்கச் சொல்லி மிகவும் வற்புறுத்தினாள். கதிரேசனிடமும் சொன்னாள். ஆனால் வைஷ்ணவி வேண்டாம் என சொல்லிவிட்டு மகளிர் விடுதி ஒன்றில் அன்றே இடம் பார்த்தாள்.

அன்று இரவு ஈஸ்வரி கதிரேசனிடம் வைஷ்ணவி இங்கு வேலை பார்க்க வர காரணம் என்ன என கேட்டாள். ''வைஷ்ணவி மதுசூதனனை விட்டு சற்றுத் தள்ளி சென்றுவிடலாம் என நினைத்துத்தான் இங்கே வந்திருக்கக்கூடும், சென்னை, பெங்களூர் எனும் நகரமெனில் அவனும் அங்கே வேலைக்குச் செல்ல வாய்ப்பு உண்டு, இங்கே அவன் வர வாய்ப்பில்லை என்பதால் இருக்கும்'' என சொன்னான். 

''அருகில் இருந்தும் நான் தள்ளியேதானே இருக்கிறேன்'' என்றாள் ஈஸ்வரி. ''சிவனே! சற்று பொறுத்துக்கொள்'' என்றான் கதிரேசன். ''இன்னும் எத்தனை நாட்களுக்கு?'' என்றாள் ஈஸ்வரி. ''என் மனம் சிவனை உட்கிரகித்துக் கொள்ளும் வரை'' எனச் சொன்னான் கதிரேசன். ''என் சீவன் அகலும் முன்னர் நடந்துவிடும் அல்லவா ஈசனே'' எனச் சொல்லிச் சிரித்தாள் ஈஸ்வரி. ''கோபம் இல்லையா?'' என்றான் கதிரேசன். ''கோபமா?, அன்பில் இடைபுகுமோ கோபம்'' என கதிரேசனைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டாள்.

''ஏமாத்துறேனு நினைக்கிறியா, உன்னோட குடும்பம் நடத்துவேனு சொல்லிட்டு...'' என கதிரேசன் சொல்லும்போதே ''செய்ற செயலை தப்பா சரியானு யோசிச்சிட்டே செய்ய வேணாம், இப்போதைக்கு இப்படி எண்ணம் இருக்கறப்ப அப்படியே இருக்கட்டும்'' என இடைமறித்துச் சொன்னவள் ''தனியாப் போய் படுனு என்னை சொல்லலையே'' என்றாள். ''இவ்வளவு புரிஞ்சி வைச்சிருக்க'' என்றான் கதிரேசன். ''இருபக்கமும் புரிதல் இருக்கனுமே'' என கண் சிமிட்டினாள். கதிரேசன் சிரித்தான். 

காலையில் எழுந்து குளித்துவிட்டு பூஜை அறையில் அமர்ந்தான் கதிரேசன். ஈஸ்வரியும் உடன் அமர்ந்தாள். கதிரேசன் பாடினான்.

''உன்னை அருகில் வைத்துக் கொண்டே இல்லையென
கண்ணை மூடியிருத்தல் சுகம் தருமோ ஈசனே
உயிரால் உணர்வால் எனக்காகிய இவள் வாழ்க்கை
வயிறும் காணுமோ சொல்சிவனே''

பூஜை முடிந்ததும் சாப்பிட்டான் கதிரேசன். அலுவலகத்திற்குக் கிளம்பும் முன்னர் கதிரேசனிடம் ஈஸ்வரி சொன்னாள். ''இனி சிவன்கிட்ட பாடறப்ப, மாயமும் மந்திரமும் தராது, தாயத்தும் வழியும் சொல்லாது, உன் தாரம் தானாய் உருவாக்கிய பிள்ளையார் போல் என் தாரமும் ஒரு பிள்ளையை தானாக உருவாக்குவாரோ சொல்சிவனேனு கேட்கலாமே'' என்றாள் ஈஸ்வரி. ''மனசுக்குள்ள வெறுப்பு உருவாகுதுல்ல'' என்றான் கதிரேசன். ''எப்பவுமே அதுக்கு நான் இடம் தரமாட்டேன், என்னோட விருப்பத்தையும் கேட்கச் சொன்னேன், வெறுப்பை வளர்க்கிறோமோ என நினைக்கிறிங்களோ'' என்றாள் ஈஸ்வரி. இல்லை என தலையாட்டிவிட்டு நடந்தான் கதிரேசன். 

''எப்பதான் அவனுக்கு சிவன் பைத்தியம் தெளியுமோ?'' என்றார் செல்லாயி. ''என்ன அத்தை?, அதெல்லாம் தெளிஞ்சிதானே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டோம்'' என்றாள் ஈஸ்வரி. ''நானும் ஒரு பொண்ணும்மா'' என்றார் செல்லாயி. ''அத்தை நான் பக்கத்து ஸ்கூல டீச்சரா வேலைக்கு சேரப் போறேன், ஸ்கூல் அப்பாவோட பிரெண்டோடது. அவர் முன்னமே சொல்லிட்டு இருப்பார், படிச்சி என் ஸ்கூலுக்குத்தான் வேலைக்கு வரனும்னு'' என்றாள் ஈஸ்வரி. ''ம் சரிம்மா'' என்றார் செல்லாயி. 

ஈஸ்வரி கதிரேசனிடம் அன்று மாலையில் பள்ளி வேலை விசயத்தைக் கூறினாள். கதிரேசனும் சரியென சொன்னான். அன்று மாலை வைஷ்ணவி கதிரேசனின் வீட்டுக்கு வந்தாள். 'கதிரேசனிடம் ''மதுசூதனன் ஃபோன் பண்ணினான்'' என்றாள் வைஷ்ணவி. ''என்ன விசயம்?'' என்றான் கதிரேசன். ''அவனுக்கு கல்யாணம் நிச்சயம் ஆயிருச்சாம்'' என்றவளின் கண்கள் கலங்கியிருந்தது. ''உட்கார்'' என சொன்னவன் ''ஈஸ்வரி இங்கே வா'' என்றான். 


(தொடரும்) 

இந்தியாவும் எழுத்துலக நண்பர்களும் 6

கொச்சின் என அறிவிப்புதனை பார்த்ததும் கொச்சின் செல்லலாம் என மனதில் எண்ணம் ஓடியது. நண்பரிடம் கேட்டேன். 'அதெல்லாம் போலாம் சார்' என்றார். 'உங்களுக்கு வாகனம் ஓட்டுவது சிரமம் எனில் என்னிடம் சொல்லுங்கள், நான் வாகனம் ஓட்டுகிறேன்' என நண்பரிடம் சொல்லி வைத்தேன். அதெல்லாம் வேண்டவே வேண்டாம் என மறுத்துவிட்டார். நானும் மனதில் நிம்மதி அடைந்தேன். எனக்கு இந்தியாவில் வாகனம் ஓட்டுவது என்பது மிகவும் மலைப்பாகவே இருக்கிறது.

கொச்சின் என்றதும் எனது மனைவி அங்கு படகு வீடு இருக்கும் என கேள்விப்பட்டு இருக்கிறேன் அங்கு தங்கலாம் என சொல்லிவிட சரி என கொச்சின் பயணித்தோம். மலைகளும் அதை மூடியிருந்த தேயிலை தோட்டங்களும் என பச்சை பசேலென இருந்தது. பனி மூட்டத்தினால் பாதையே சரியாக தெரியவில்லை. அந்த மலைகளில் கட்டப்பட்டிருந்த வீடுகள் மனிதர்களின் தைரியத்தை பாராட்ட தோன்றியது. மழை தூறல் விழுந்து கொண்டே இருந்தது.

கோயமுத்தூரில் இருந்து எனது பாவா நாங்கள் மூணாறு சென்றோமா இல்லையா என்பதை அறியவே இல்லை. அவர் எங்களை தொடர்பு கொள்ள முயற்சித்தபோது நாங்கள் தொடர்பில் இல்லை. அவரையும் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. சரியென ஓரிடத்தில் தேநீர் அருந்த வாகனத்தை நிறுத்தினோம். அங்கே இருந்த தொலைபேசி மூலம் பாவாவிடம் தகவல் சொன்னபிறகே நிம்மதியானார். அதற்குள் எனது சகோதரன் மகன் சீனிக்கு தகவல் தெரிவித்து விசாரிக்க சொல்லி இருக்கிறார். அவனும் முயன்று பின்னர் தகவல் பெற இயலாது போனதை அறிந்து கொண்டேன். நாங்கள் கொச்சின் செல்கிறோம் என சொன்னதும் 'அட எப்படி பாவா இப்படி திடீர் திடீர்னு பயணம் போறீங்க, அதான் நல்லது என' அவர் பாணியிலே சொன்னதோடு கொச்சினில் ராஜேஷ் எனும் உறவுக்கார பையன் இருப்பதாகவும் அங்கு சென்று விசாரித்து இடங்களை சுற்றி பார்க்க சொன்னார்.

நல்லது என பல தூரம் கடந்த பின்னர் செல்பேசி இணைப்பு வந்தது. ராஜேஷிடம் தொடர்பு கொண்டால் தான் ஊருக்கு சென்று இருப்பதாக தகவல் சொன்னான். சரி என சீனியிடம் படகு வீடு விசாரித்தோம். 'என்ன சித்தப்பா இப்ப சொல்றீங்க' என தகவல் சேகரித்து அனுப்புவதாக சொன்னான். பயணித்து கொண்டே இருந்தோம். அவனிடம் இருந்து தகவல் வந்தது. பயமும் வந்தது.

ஆலப்புழா அல்லது குமரகோம் போக வேண்டும் என சொன்னான். அந்த வழியை கடந்துவிட்டோமே என நினைத்தேன். கொச்சினில் படகு வீடு இல்லை என திட்டவட்டமாக சொன்னவன் ஓணம் பண்டிகையின் பொருட்டு படகு வீடு கிடைப்பதே கடினம் என பயமுறுத்தினான். ஆனால் அதே வேளையில் எங்களை ஆலப்புழா போக சொன்னான். ஆலப்புழா போய்கொண்டே இருங்கள் அதற்குள் ஏதாவது பண்ணுகிறேன் என முடிவு சொன்னான்.

கொச்சினில் நுழைந்து கோட்டயம் வழி மாறி சென்று பின்னர் திரும்பி ஆலப்புழா சாலை அடைந்தபோது அப்பாடா என இருந்தது. நண்பர் நன்றாகவே வாகனம் ஓட்டினார். எந்த படபடப்பும் இல்லை. நிதானமாகவே இருந்தார். அதே நம்பிக்கையான வார்த்தைகள். அதெல்லாம் கரெக்டா போயிரலாம் சார்' மனிதர்களின் மொத்த வாழ்க்கையும் தன்னம்பிக்கையில்தான் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது.

ஆலப்புழா சாலை அடைந்த மறு நிமிடம் சீனியிடம் இருந்து அழைப்பு. 'சித்தப்பா நேராக ஆலப்புழா போங்க, அங்கே தாமஸ் என்பவர் இருக்கிறார். ஒரு படுக்கை அறை உடைய படகு வீடு தயார் என்றான். இரண்டு படுக்கை அறை படகு வீடு இருந்தால் அனைவரும் செல்வது எளிது என்றேன். இரண்டு படுக்கை அறை இல்லை என்றான். தாமஸ் என்பவரின் எண் தந்து பேச சொன்னான். நானும் தாமஸ் என்பவரிடம் பேசினேன். இரண்டு படுக்கை அறை உடைய படகு வீடு தயார், அதற்கு ஐநூறு ரூபாய் மட்டுமே அதிகம் செலுத்த சொன்னார். மொத்த தொகை எட்டாயிரம் மட்டுமே. யார் இந்த தாமஸ். எப்படி இவர் கிடைத்தார்.

சீனி இணையதளத்தின் மூலம் தேடியபோது கிடைத்த நபர் தான் இவர். எந்த அறிமுகமும் இல்லை. அதுவும் ஒரு இரவு ஒரு படகு தனில் சென்று தங்க போகிறோம். நாங்கள் நால்வர் மட்டுமே. மனதில் பயம் இருந்தது. ஏமாற்றபட்டு விடுவோமோ எனும் அச்சம் இருந்தது. இருப்பினும் எது நடந்தாலும் பரவாயில்லை என துணிச்சலுடன்  நம்பிக்கையுடன் சென்றோம்.

சாலை வழிதனை தாமஸ் அவ்வப்போது சொல்லிக் கொண்டே வந்தார். நாங்கள் அவர் சொன்ன இடம் சென்றபோது மாலை மணி ஆறு. சாதாரணமாக படகு மதியம் பன்னிரண்டு மணிக்கே கிளம்பிவிடும். மாலை ஆகிவிட்டால் படகு தனை செலுத்த மாட்டார்கள். எங்களுக்காக ஒரு படகு காத்து கொண்டிருந்தது. ஆனால் தாமஸ் என்பவர் அங்கு இல்லை.

வேறு ஒருவர் வந்தார். எனது பெயரை குறிப்பிட்டார். வாருங்கள் என அலுவலகம் அழைத்து சென்றார். தாமஸ் உங்களுக்காக பதிவு செய்து இருக்கிறார், அவர் என்னுடைய நண்பர்தான் என பணம் தனை பெற்றுக் கொண்டார். எங்கள் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு படகினில் ஏறிக்கொண்டோம். எங்களுடன் மூன்று நபர்கள் வந்தார்கள். அதில் ஒருவர் சமையல் செய்பவர், மற்ற இருவர் படகு செலுத்துபவர்கள்.

நன்றாக பேசினார்கள். அதில் ஒருவர் எங்களது சொந்த விசயங்களை பற்றி கேட்டு கொண்டே வந்தார். நாமாக நமது விசயங்களை சொல்லும்போது வராத எரிச்சல் பிறர் கேட்டு சொல்லும்போது தானாக எட்டி பார்த்துவிடுகிறது. சிரித்து கொண்டு கலகலப்பாக பேசினார். முதலில் சொல்ல வேண்டாம் என நினைத்தாலும் எதற்கு பொய் சொல்ல வேண்டும் என எல்லா உண்மைகளையும் அவரிடம் சொல்லிவிட்டேன். அவரும் அவருடைய விபரங்களை பகிர்ந்து கொண்டார். மற்ற இருவரும் நன்றாக பேசினார்கள். எங்களுக்கு மிகவும் சந்தோசமாக இருந்தது.

இரவு உணவு சமைத்து கொடுத்தார்கள். மிகவும் பிடித்து இருந்தது. பொதுவாக இரவு பயணிக்க மாட்டோம் என சொன்னவர்கள் எங்களுக்காக படகு எடுத்து வருவதாக சொல்லி படகை மற்றொருபுறத்தில் நிறுத்தியபோது இரவு எட்டு மணி. பம்பை நதியில் தான் பயணம். கரையில் இருபுறங்களிலும் வீடுகள். நிறுத்திய இடத்தில் கூட பல வீடுகள் இருந்தன. எவரேனும் வந்து விடமாட்டார்களா என கேட்டபோது அதெல்லாம் வரமாட்டார்கள் என்றார்கள். இரவு நிம்மதியாக உறங்கினோம் எனலாம். குளிரூட்டப்பட்ட அறை. தொலைகாட்சி என சகல வசதிகளுடன் படகு வீடு இருந்தது.

அதிகாலை கிளம்பி, கிளம்பிய இடத்திற்கே வந்தோம். வரும் வழியில் பார்த்த காட்சிகள் எழில்மிகு காட்சிகள். மரங்கள், வீடுகள் மனிதர்கள் என ரம்மியமாக இருந்தது. வீடுகளின் அமைப்பு எங்கள் வீட்டினை நினைவில் கொண்டு வந்தது. படகுகளில் மூலமே பயணம் செய்கிறார்கள். சாலை போக்குவரத்து கிடையாதாம். அங்கங்கே படகு நிற்க இடம். சொந்த படகும் வைத்திருப்பவர்கள் உண்டு. காலை பத்து மணிக்கு ஆலப்புழாவில் இருந்து கிளம்பினோம்.

கம்பம் செல்ல வேண்டும் என வண்டி பெரியார், குமுளி என மலைகளும், மழை துளிகளும் என அழகிய பயணம். கேரளா குமுளி கடந்து தமிழ்நாடு என எல்லையில் வைத்தபோது மனம் வறண்டு போனது. எழில் தொலைத்த தமிழகம்.

படங்கள் எல்லாம் பின்னர் இணைக்கிறேன். :)

(தொடரும்)