நட்ட நடுச்சாலையில் படுத்துறங்கும் தாய்

காலமெல்லாம் உழைச்சே பழக்கப்பட்டு போச்சு
கண்ணுக்கு கண்ணா வளர்த்த புள்ளைகள
கரையேத்தி வைச்சதும் நிம்மதினு ஆச்சு

ஆத்தா என்கூட வந்திருனு 
ஆளாளுக்கு கூப்புடுறாங்க
சோத்த சும்மா தின்னா
சுகப்படுமோ இந்த உடம்பு

எனக்காக என் தெய்வம்
கட்டி கொடுத்த ஓட்டுவீடு
விட்டுப் பிரிய மனசில்லை
என் உசிரு அங்கேதானிருக்கு

எனக்குத் தேவையோ கால்வயிறு கஞ்சி
கட்டிக்கிட்டு இருக்க ஓரிரு புடவை
நோயில்லாம என்னைப் பாத்துக்கிரும்
நான் நோன்பு இருக்கும் காளியாத்தா

உழைச்ச களைப்பில 
உறக்கமது கண்ணை சுத்தும்
உட்கார்ந்துக்கிட்டே சாப்பிட்டா
கண்ணு உறக்கத்தை கத்தும்

இன்னைக்கும் என்னைத் தேடி
என்வீட்டுக்கு நாலுபேரு வருவாக
ஆக்கிப் போடனும் அவக பசியாற

பெத்த புள்ளைகள குத்தம் சொல்லும்
ஒத்த தாயி இந்த ஊரிலிருந்தா காட்டு
செத்தாக்கூட காத்து நிற்பா
அந்த சிவனுக்கும் நான்தான் தாயி!

யோகாசன நிலையில் சிறுவன்

உற்சாகம் தொலைத்த
முகத்தை தடவிட கைகள் மட்டும்
போதாதென கால்களும் துணை வருகிறது
அகப்பட்டு தவிக்கிறது


வெறுத்து ஒதுக்கப்பட்ட
வேதனை போக்கி வாழ்வில் சிறக்க
யோக நிலையை மனம் நாடியது
தாகம் எடுக்கிறது


எதிர்கால இரைச்சலில்
இன்றைய தினத்தை மனதில் வைத்தே
இனிமை நினைவுகள் வெளிவர துடிக்கிறது
இந்நிலை இறுதியாகிறது


உடல் வளைத்து
உள்ளம் உறுதியாக்கிட தினமும் பயின்று
வெளிச்சென்று பார்க்கையில் மனம் நோகும்
மனிதர்கள் புன்னகைப்பதில்லை


ஆழ்ந்த சிந்தனையிது
கண்கள் காட்டிவிடும் தீராத தீட்சண்யம்
கலைகள் கொண்டுவரும் தீராத மகிழ்ச்சி
கவலையை துடைத்துவிடு.

செருப்புத் தொழிலாளி

அன்னைக்கே பள்ளிக்கூடம் போகச் சொன்ன
அப்பாட்ட அவரோட தொழிலுதான்
செய்வேனு நானும் அடம்பிடிச்சி
வந்த படிப்பையும் வரவிடாம நானும் செய்ய


படிச்சி வேலைக்குப் போற மகராசருக்கு
குனிஞ்சி காலணி துடைக்க நேரமிருக்காது
வெயிலுக்கு காலு வெந்து போகுமுனு
அறுந்து போன காலணியை தூக்கி எறிய
வறுமையில இருக்கறவகளுக்கு மனமிருக்காது


பெத்த பிள்ளைகளை படிக்கவைச்சி வேலைக்கனுப்பி
சொத்துனு இருக்கும் குலத்தொழிலை விடமனசில்ல
ஒருத்தரோ ரெண்டுபேரோ வந்து போகும்
கடையில்லாத கடையில எனக்கிருக்கும் இந்த
பெரும் நிம்மதி உங்களுக்கிருக்கா?!