கை ரேகை

விக்னேஷ் பையோ இன்பார்மடிக்ஸ் இரண்டாம் ஆண்டு படித்து வருகிறான். தேர்வு முடிந்து கோடை விடுமுறைக்கு தனது கிராமத்திற்கு உற்சாகமாகத்தான் கிளம்பினான் விக்னேஷ். ஆனால் கல்லூரியைவிட்டு கிளம்பும் முன்னர் அவனது நண்பன் ஜவகர் அவன் காதலிக்கும் ஜவகர்மதியை தான் திருமணம் செய்து கொள்ள முடியுமா என கை ரேகை பார்க்கும் நிபுணரிடம் செல்ல இருந்தவன் விக்னேஷைத் துணைக்கு அழைத்தான். விக்னேஷ் மறுப்பு சொல்லமுடியாமல் ஜவகருடன் சென்றான்.

கை ரேகை நிபுணர் ஜவகரின் கையைப் பார்த்து நல்ல யோகக்காரன் என கூறினார். நினைச்சது எல்லாம் நடக்கும் என சொன்னார். ஜவகர் தனது மனதில் இருக்கும் கேள்விக்கு பதில் சொல்லமாட்டாரா என அவர் சொன்ன பல விசயங்கள் பற்றி சற்று கூட கவலைப்படாதவனாக ம்ம் என சொல்லிக் கொண்டே இருந்தான். விக்னேஷ் ஆச்சரியத்துடன் அவர் சொல்வதை கேட்டுக் கொண்டிருந்தான். பொறுமை இழக்கும் தருவாய்க்குப் போனான் ஜவகர். கை ரேகை நிபுணர் ஜவகரை பார்த்து உனக்கு காதல் திருமணம் தான். நீ யாரை காதலிக்கிறியோ அந்த பொண்ணு தான் உன்னோட மனைவி. இனிமே நல்லா படிச்சி முன்னுக்கு வா. காதலியை பத்தி நீ கவலைப்பட வேணாம் என்றார். ஜவகர் சந்தோசத்தில் துள்ளி குதித்தான்.

''டேய் விக்னேஷ் நீயும் பாருடா''

''வேணாம்டா''

''இவனுக்கும் பாத்து சொல்லுங்க''

''கொடுப்பா கையை பாக்கலாம்''

''இல்லை வேண்டாம்ங்க''

''நான் நம்பிக்கை இல்லாதவங்களுக்கு பாக்கிறது இல்லை. எதிலயும் ஒரு நம்பிக்கை வேணும். அந்த நம்பிக்கைக்கு ஏத்தவாரு உழைக்கனும். இப்போ என்னை நம்பி நீங்க வரப்ப, உங்க நம்பிக்கையை நான் தப்பா உபயோகிச்சா அது என்னோட தொழிலுக்கு நான் செய்ற அவமரியாதை, அவருக்கு நம்பிக்கை வரட்டும் நான் சொல்ரேன்''

''எனக்கு நம்பிக்கை இருக்குங்க ஆனா இப்ப வேணாம்''

ஜவகரும் விக்னேஷும் கிளம்பி சென்றனர். ஜவகர் ஜவகர்மதியை காணும் ஆவலுடன் சென்றான். ஜவகர்மதியும் ஜவகருக்கு காத்து இருந்தாள். விக்னேஷ் இருவரிடமும் விடைபெற்றுக் கொண்டு வீடு வந்து சேர்கையில் மாலையாகி போனது. கை ரேகை நிபுணர் ஆயுள் ரேகை பற்றி சொன்னது மனதில் குடைந்து கொண்டிருந்தது. கிளம்பிய உற்சாகம் வடிந்து போனது. தனது வலது கையையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். காலை எழுந்ததும் அப்படியேதான் செய்தான்.

''என்னடா நேத்து வந்ததிலிருந்து வெறும் கையை அப்படி முறைச்சி பாத்துட்டே இருக்கேடா''

''ஆயுள் ரேகை ஒட்டாம பாதியிலே நிக்குதேம்மா, குறை மாசத்துல என்னை பெத்துட்டியோ''

''எல்லாரையும் போல பத்து மாசம்னு சொல்லமாட்டேன்டா, ஒன்பது மாசம் தான் உன்னை சுமந்தேன்டா, அதுக்கு மேல சுமக்கவும் முடியாதுடா, இதை குறை மாசம்னு சொல்லுவியாடா''

''இதோ பாரும்மா ஆயுள் ரேகை ஒட்டாம பாதியில நிக்குது''

''கொடுடா பாப்போம்''

''ஜோசியக்காரனை பாத்தியாடா''

''ஜவகர் பாத்தான்மா அப்போ கேட்டுட்டே இருந்தேன் ஆயுள் ரேகை நல்லா இருக்கு. வெட்டு பட்டு பிரிஞ்சி இருந்தாத்தான் பிரச்சினைனு சொன்னாரும்மா''

''சரிடா இதுக்கு எல்லாம் கவலைப் படாதேடா அம்மா நான் இருக்கேன்டா என் உயிரை கொடுத்து உன்னை காப்பாத்துவேன்டா''

''என்னம்மா நீ வசனம் எல்லாம் பேசற, நானே வருத்தத்தில இருக்கேன்''

''பட்டுக்கோட்டை பாட்டு எல்லாம் கேட்கறதில்லையாடா நீ, இப்போ அந்த பாட்டெல்லாம் கேட்க உனக்கு எங்க நேரம் இருக்குடா''

''அம்மா எனக்கும் வசனம் தெரியும் உழைக்கும் கரத்தில் ரேகை இருப்பதில்லை அழிந்துவிடும்னு''

''அப்புறம் என்னடா படுவா லீவுக்கு வந்துட்டு இப்படி உம்னு இருக்கேடா, யாரையாச்சும் லவ் பண்றியேடா''

''அதுக்குத்தான் ரொம்ப குறைச்சல் இங்கே, நான் அவரைப் போய் பாத்துட்டு வந்துரட்டா''

''இருடா நானும் வரேன், உங்க அப்பா வராரானு ஒரு வார்த்தை கேட்டுட்டு போவோம்டா''

மூவரும் கிளம்பினார்கள். கை ரேகை நிபுணரிடம் வரிசையில் ஆட்கள் காத்து இருந்தார்கள். விக்னேஷ் வரிசையில் அமர்ந்து இருந்தான். விக்னேஷ் முறை வந்தது. விக்னேஷை அடையாளம் தெரியவில்லை அவருக்கு. விக்னேஷ் அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான். எத்தனையோ பேர் வராங்க ஞாபகம் வைச்சிக்கிற முடியறதுல என விக்னேஷ் கையை பாத்தார். கண்கள் கலங்கியது அவருக்கு. வெளிக் காட்டிக் கொள்ளாமல் படிப்பு பணம் என எல்லா பலன்கள் சொன்னார்.

விக்னேஷ் ஆயுள் ரேகை பற்றி கேட்டான். சரியாக்கிருவோம் பரிகாரம் இருக்கு அதை உங்க அம்மா அப்பாகிட்ட சொல்றேன் என கூறினார். விக்னேஷ் வெளியில் சென்றதும் அவனது பெற்றோரிடம் பையனை மருத்துவமனைக்கு கூப்பிட்டு ஒரு செக் அப் பண்ணிருங்களேன் என்றார். அந்த கருமாரியம்மா துணை இருப்பா.

விக்னேஷை அழைத்து ரத்த பரிசோதனை செய்தார்கள். ரத்தத்தில் லுகூமியா இருக்கிறது எனவும் அது அபாயகரமானது எனவும் கூறினார்கள். இதற்கு மருந்து எலும்பு மஞ்ஞை மாற்று சிகிச்சை என சொன்னார்கள். உடனே விக்னேஷ் தாயின் ரத்தம் பரிசோதிக்கப்பட்டது. இருவரின் திசு அமைப்பு சரியாய் இருக்கவே சிகிச்சை முறைக்கு உட்படுத்தபட்டான் விக்னேஷ். பணம் அதிகம் செலவானது. சிகிச்சைக்கு சில மாதங்கள் ஆனது. கல்லூரிக்கு செல்ல முடியாத நிலை ஏற்பட்டது. மாற்று சிகிச்சை வெற்றிகரமாக நடந்தது. ஆறு மாதங்கள் பின்னர் விக்னேஷ் பழைய நிலைக்கு திரும்பினான்.

கல்லூரி முதல்வர் நன்றாக படிக்கும் விக்னேஷை மீதி மாதங்களில் இருந்து தொடர்ந்து படிக்க அனுமதி கொடுத்தார். அம்மா மீண்டும் தனக்கு வாழ்வு தந்தது குறித்து பூரித்துப் போனான் விக்னேஷ். சில வருடங்கள் ஓடியது. கல்லூரி படிப்பு முடிந்தது. தேர்வில் வெற்றி பெற்றான் விக்னேஷ். ஜவகரும் நல்ல மதிப்பெண்கள் எடுத்து இருந்தான். நல்ல வேலையும் கிடைத்தது. ஜவகர் வீட்டில் திருமணத்திற்கு சம்மதம் சொன்னார்கள். ஜவகர்மதிக்கும் நல்ல வேலை கிடைத்து இருந்தது.

ஜவகரும் விக்னேஷும் கை ரேகை நிபுணரை பார்க்க சென்றார்கள். ஜவகர் உற்சாகத்துடன் எல்லாம் கூறினான். கை ரேகை நிபுணர் சிரித்தார். நீ ஃபெயில் ஆயிருந்தா இந்நேரம் என்ன ஆகி இருக்கும்னு யோசிச்சியா, அந்த பொண்ணு ஃபெயில் ஆயிருந்தா என்ன ஆயிருந்திருக்கும்! அதை அதை சரியா செஞ்சா அது அது நல்லா நடக்கும், நல்லாத்தான் நடக்கனும் ரொம்ப சந்தோசம் என்றார்.

விக்னேஷ் சிரித்துக் கொண்டே ஆயுள் ரேகை வளர்ந்துருச்சு இப்போ, என கை ரேகை காட்டினான். நிபுணர், எல்லாம் கரு மாரியம்மா துணை இருப்பா என்றார்.

விக்னேஷ் அம்மாவுக்கும் அப்பாவுக்கும் தனது முதல் சம்பளத்தில் நிறைய பொருட்கள் வாங்கி சென்றான். தான் நினைத்த ஒரு நல அமைப்புக்கு சிறு தொகை எழுதினான். வீடு வந்து சேர்ந்ததும் அம்மா அவனை அன்புடன் பார்த்தார்.

''என்னடா ரேகை எல்லாம் கையில காணோம்டா''

தனது கையில் நிரம்பியிருந்த பொருட்களை கீழே போட்டுவிட்டு அம்மாவை கட்டிபிடித்துக் கொண்டான் விக்னேஷ்.

முற்றும்

பின்குறிப்பு:

ஜோசியமும் கை ரேகையும் சொன்னது நடந்துவிட்டால் நிஜமாக இருக்க வாய்ப்புண்டு என கருத இடம் அளிக்கிறது. இது ஒரு அற்புதமான கலை. கற்றுத் தெரிந்தவர்களிடம் செல்பவர்கள் வளம் பெறுகிறார்கள், கற்றறியாதவர்களிடம் செல்பவர்கள் ஏமாறுகிறார்கள்.

இதில் எல்லாம் நம்பிக்கை இல்லை என நினைத்தால், ம்ம் இருக்கட்டும். என்னைப் பொருத்தவரை இது ஒரு அழகிய விளையாட்டு, மனதுடன் விளையாடும் ஒரு உன்னத விளையாட்டு. இதனால் பாதிப்பு அடைந்தவர்களுக்கு எனது அனுதாபங்கள், இதனால் முன்னேற்றம் அடைந்தவர்களுக்கு எனது வாழ்த்துகள்.

'வாழ்க்கையே நம்பிக்கைதானே' என சொல்பவர்கள் இனிமேல் அப்படி சொல்லாமல் இருக்கத் தலைப்படுவார்களேயானால் இந்த கை ரேகையை அழித்துவிடுவோம். மிக்க நன்றி.

எப்படித்தான் ஜெயிக்கிறது? எப்பத்தான் ஜெயிக்கிறது?

தோன்றின் புகழொடு தோன்றுக அஃதிலார்

தோன்றலின் தோன்றாமை நன்று.

புகழ் எனும் மாயைக்கு உட்பட்டா திருவள்ளுவர் 1330 குறள்களையும் எழுதி வைத்திருப்பார். புகழ் அடைய வேண்டும் எனும் நோக்கத்தை முன்னிறுத்தியா திருவள்ளுவர் மெனக்கெட்டு உட்கார்ந்து எழுதி இருப்பார்.

தனக்குத் தெரிந்த ஒன்றைச் சொல்வது அவருக்கு கடமையாகத் தெரிந்திருக்க வேண்டும். தான் எழுதி வைத்ததைப் படிப்பவர்கள் வாழ்வில் நன்றாக இருப்பார்கள் எனும் நம்பிக்கை அவருக்குள் இருந்திருக்க வேண்டும்.

தன்னை காலம் காலமாக அனைவரும் நினைவில் வைத்திருப்பார்கள் என்றோ, தனது எழுத்து அனைத்து மொழிகளிலும் மொழி பெயர்ப்பு செய்யப்படும் என்றோஅவர் சிந்தித்து இருப்பாரா என்பது யோசிக்க முடியாத விசயம். ஆனாலும் எழுதி வைத்தார்.

அவரது எழுத்து பறைசாற்றுவது ஒன்றுதான். எந்தவொரு காலத்துக்கும் பொருந்தும் வகையில் எழுதப்படும் எழுத்து எப்போதும் நிலைத்து நிற்கும். அதற்கு அழிவில்லை, அதனை அழியும் வகையில் மக்கள் விடப்போவதுமில்லை. நினைவில் வைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள். மொழி அத்தனையும் அழிந்தால் மட்டுமே திருக்குறள் அழியும். அத்தனை சிறப்பு மிக்க எழுத்து அது. இது வாழ்வில் திருவள்ளுவர் தனது எழுத்துக்குக் கிடைக்கச் செய்த மாபெரும் வெற்றி. வெற்றி பெற வேண்டுமெனவா அவர் எழுதி இருப்பார்?

தனக்குத் தெரிந்த ஒன்றை பிறருக்கு பலன் தரும் வகையில் இருக்குமென்பதை உணர்ந்து எழுதி வைத்தார். அதன் பலன் இப்போதும் திருக்குறள் பெரிதாகப் பேசப்படுகிறது.

எப்படி ஜெயிப்பது என்பதன் ரகசியம் இதுதான். இதை அறிந்து கொண்டால் நமது படைப்புகள் என்றென்றும் நிலைத்து நிற்கும். ஆனாலும் அந்த ரகசியத்தை அறிந்து வைத்திருந்த போதும் ஒரு முயற்சியும் இல்லாமல், எழுதும் முனைப்புடன் இல்லாமல் இருக்கும்போது ரகசியம் ரகசியமாகவே இருந்துவிடும் வாய்ப்புதான் அதிகம்.

எனவே சிந்தனைகளைச் செழுமையுடன் எழுதித் தொடர்வோம், எப்பத்தான் ஜெயிக்கிறது மறைந்து எப்பவும் ஜெயிக்கிறது எனத் ட்தெரியும்.

பல போட்டிகளில் கலந்து கொண்டு எழுதி இருக்கிறேன். ஒருமுறையும் வெற்றி கண்டதில்லை, அதற்காக வருந்துவதும் இல்லை. உழைப்பின் மேல் மனம் வைத்தால் தானே மேலும் மேலும் மெருகேற்ற மனம் வரும். நமது முயற்சியை நாம் கைவிடாமல் இருந்தால் நமது எழுத்து எந்த காலத்துக்கும் பேசப்படும்.

வலைப்பூ பக்கம் வந்த பின்னர் எழுதப்பட்ட இரண்டு சிறுகதைகளுமே தோல்வியைத் தழுவி இருக்கின்றன. எதிர்பார்த்த ஒன்றுதான் எனினும் எழுத்துக்கு அது ஏமாற்றமாகவே இருந்திருக்கும், ஏன் என்னை இவன் இப்படி எழுதுகிறான் என!

தேடினால் கிடைத்துவிடும் - 12 (நிறைவுப் பகுதி)

அந்த நபரும், கோவிந்தசாமியும் கோவில் அருகில் சென்றார்கள். என்னே வேலைப்பாடு! அதி அற்புதமாக இருந்தது அந்த கோவில். அதைப் பார்த்ததும் கோவிந்தசாமி மனம் துள்ளியது. இதே கோவில்தான் நான் கனவில் கண்டது. கங்கையில் நீராடிவிட்டு உள்ளே சென்று வணங்கிவிட்டு வருவோம் எனச் சொன்னார் கோவிந்தசாமி. நீராடிவிட்டு கோவிலுக்குள்ளேச் சென்றார்கள். ஒவ்வொரு கல்லும் பேசியது. என்னே அற்புதம்! எனச் சொன்னார் கோவிந்தசாமி.

மதுரை மீனாட்சி கோவிலுக்குள் இருந்த உணர்வினை பெற்றார். இதுதான் அந்த புனித ஆலயம் என தேவியை சென்று வணங்கினார். மனமுருக வேண்டினார். உனது கருணையின்றி நான் இத்தனை தொலைவு வந்து இருக்கமாட்டேன் என அவர் நினைத்தபோதே கண்களில் கண்ணீர் எட்டிப்பார்த்தது. கற்பக கிரகத்திற்கு வெளியே ஒரு பக்கம் சிவலிங்கம் இருந்தது, மறுபக்கம் விஷ்ணு இருந்தார், ஒருவருக்கொருவர் நேருக்கு நேராய்ப் பார்த்து புன்னகைத்தபடி. இருபக்கமும் நின்று இருவரையும் ஒருசேர வணங்கலாம். வலது புறம் சிவன், இடது புறம் விஷ்ணு. என்னே பாக்கியம் இது! என புதையலை எடுக்க வேண்டும் எனும் நோக்கமே இல்லாமல் நின்றார். இதைவிட பெரிய புதையல் என்ன இருந்துவிடப் போகிறது?

கோவில் பிரகாரத்தை சிறு குழந்தை போல் சுற்றி வந்தார். சுற்றிக்கொண்டே இருந்தார். அந்த நபரும் கோவிந்தசாமியுடன் சேர்ந்து சுற்றினாலும் அந்த நபரின் மனதெல்லாம் சித்தர் போட்டு வைத்த தங்கப் புதையல் மேல்தான் சென்றது. பலமுறை சுற்றிய கோவிந்தசாமி உடலில் மனதில் இருந்த வலி எதுவுமே இல்லாத உணர்வைக் கொண்டார்.

''தொழுவேன் சிவனார் உனையேக் கண்ணா
இதயத்திலிருந்தாய் நீயே கண்ணா
வருவாய் வருவாய் கண்ணா
வருவாய் வருவாய்''

எது வருவாய்? உலகமெல்லாம் ஓடோடி ஈட்டிக்கொள்வதா வருவாய்! அவனை உள்ளத்திலே ஈட்டிக்கொள்வதல்லவா வருவாய். கோவிந்தசாமியின் மனம் அளவில்லா பேரானந்தத்தில் திளைத்தது. ஒரு இடத்தில் மெளனமாக அமர்ந்துவிட்டார். கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தோடியது. கனவில் கோவில் வெளி்ப்பிரகாரம் மட்டுமே தெரிந்தது. ஆனால் உள்ளே இருந்த அமைப்பும் அளவில்லா அமைதியும் கோவிந்தசாமியை கட்டிப்போட்டது. ஆடுகளும் கோழிகளும் மீன்களும் அவரை மனதில் துவம்சம் செய்தன. கர்மம் என சொல்லிக்கொண்டு தான் நடந்து கொண்ட முறையை நினைத்து கண்ணீர் விட்டார். மதுரை மீனாட்சி கோவிலில் வராத எண்ணம் இங்கு ஏன் வந்தது, இத்தனை காலம் இதற்குத்தான் என்னை வரவிடாமல் வைத்தாயோ என சிறு பிள்ளைபோல் கேவி கேவி அழுதார். பாபங்கள் கரைக்கப்பட்டு விடுகின்றன. அந்த நபர் கோவிந்தசாமியைத் தொட்டார். வேகமாக கண்களைத் துடைத்துவிட்டு கோவிலை விட்டு வெளியேறினார் கோவிந்தசாமி. எந்த இடம் புதையல் இருந்த இடம் என்றார் அந்த நபர்.

கோவிலுக்குச் சற்று வெளியே வந்து மணல்தரையைக் காட்டினார். இங்கேதான் என்றார் கோவிந்தசாமி. அந்த நபர் தோண்ட ஆரம்பித்தார். அதிக அளவு தோண்டியும் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. கோவிந்தசாமியும் தோண்டிப் பார்த்தார். எதுவும் கிடைக்காதது கண்டு அந்த நபர் வேதனையுற்றார், ஆனால் கோவிந்தசாமி கோவிலின் கோபுரத்தையேப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். தோண்டிய இடத்தை மூடினார்கள். இப்படியாக சில இடங்களில் தோண்டிப் பார்த்துவிட்டு ஏதும் இல்லாது கண்டு அந்த நபர் மிகவும் வருத்தமுற்றார். ஆனால் கோவிந்தசாமி அமைதியாகவே இருந்தார், எந்த ஒரு ஏமாற்றமும் அடைந்ததாக அவருக்குத் தோணவில்லை. மகிழ்ச்சியாகவே காணப்பட்டார். புதையல் கிடைக்கவில்லையே என சலித்துப் போனார் அந்த நபர். உங்களுக்கு ஒன்றும் தோணவில்லையா எனக் கேட்ட நபருக்கு உள்ளே புதையலைத் தேடிக்கொண்டேன் என்றார் கோவிந்தசாமி மிகவும் அமைதியாக ஆனந்தமாக.

சித்தரைச் சென்றுப் பார்த்தார்கள். புதையல் கிடைத்துவிட்டதா என்றார் சித்தர். இல்லை என்றார் நபர். நீங்கள் எதுவும் சொல்லவில்லையே என கோவிந்தசாமியைக் கேட்டார். கிடைத்துவிட்டது என்றார் கோவிந்தசாமி. சித்தர் சொன்னார், அருள் புதையல் கண்ட நீ, நிச்சயம் பொருள் புதையலைக் கண்டுபிடிப்பாய் என்றார் புன்னகைத்துக் கொண்டு. கோவிந்தசாமி மனம் இலேசாக இருந்தது.

''தேடிக்காணும் பொருளில்லை நீயே
தேடாமலே இருப்பாய் சிவனே
உணர்வை விழித்திட நீயும்
ஓரிடத்தில் அமர்ந்தாய் சிவனே''

இன்னும் தேடப்போகிறீர்களா என்றார் சித்தர். இல்லை என்றார் கோவிந்தசாமி. தேடப்போகிறோம் என்றார் அந்த நபர். இரண்டு நாட்களும் தேடினார்கள். புதையல் கிடைக்கவே இல்லை. அந்த நபருக்கு பயம் அதிகரித்தது. சித்தர் மாற்றும் தங்கம்தான் புதையலாக இருக்குமோ என. ஒருவேளை அதுவும் கிடைக்காது போனால் என அச்சம் கொண்டார். கோவிந்தசாமி எதையும் கணக்கில் கொள்ளவில்லை.

மூன்றாம் நாள் அந்த கட்டிடத்துக்குச் சென்றார்கள். சித்தர் கோவிந்தசாமியை புதைத்த இடத்தில் தோண்டச் சொன்னார். தங்கம் மின்னியது. சந்தோசத்தில் தாவி குதித்தார் அந்த நபர். கோவிந்தசாமி எந்த சலனமும் இல்லாமல் தங்கத்தை எடுத்து சித்தரிடம் தந்தார். சித்தர் அதனை அந்த நபரிடம் கொடுத்தார். எப்படி உலோகங்களான காரீயமும், பாதரசமும் தங்கமானது? அந்த பாத்திரமும் தங்கமாகவே மாறியதே என யோசித்தார் அந்த நபர். விளக்கம் கேட்டார். இதற்கு விளக்கத்தை பனாரஸ் இந்து பல்கலைகழகத்தில் இரசாயன தொழில்நுட்பம் படிக்கும் தனது மகனிடம் கேட்டு தெரிந்து கொள்ளுங்கள் என்ற சித்தர் அவன் இனிவரும் காலத்தில் விஞ்ஞானி, நான் எப்பொழுதும் சாதாரண மனிதர் என சிரித்துக்கொண்டே கோவிந்தசாமியிடம் நீங்கள் இப்போது சித்தர் என்றார்.

கோவிந்தசாமிக்கு பணத்தைக் கொடுத்து நீங்கள் ஊருக்குச் செல்லுங்கள், நான் எப்படி உருவானது போன்ற வழிமுறைகளை கற்றுக்கொள்கிறேன் என்றார் அந்த நபர் ஆனந்தத்துடன். கோவிந்தசாமி காசி கோவிலைச் சுற்றிக்கொண்டே இருந்தார் பேரானந்தத்தில். ஊருக்குச் செல்ல வேண்டும் என காசியை விட்டுச் செல்ல மனமில்லாது நடந்தார். அப்பொழுது ஒரு குடிசையில் அழும் குரல் கேட்டது. என்னவெனப் பார்த்தார் கோவிந்தசாமி. கட்டிலில் கிடந்த வயதான ஒருவர் கோவிந்தசாமியை அருகில் அழைத்தார்.

எனக்கு சிறுவயதிலே கனவு ஒன்று வந்தது. மேலும் மேலும் வந்தது. தெற்குப்பக்கத்தில் கோடியலூர் என ஊரும் அங்கே சிவன் கோவிலும் இருந்தது. அந்த கோவிலுக்கு அருகில் உள்ள ஒரு தோட்டத்தில் கிணற்றுக்கு தெற்குப் பக்கத்தில் நான் தோண்டினேன். அளவில்லா தங்கம் எடுத்ததாக கனவு கண்டேன். ஆனால் இந்த கனவினை நம்பி ஏன் செல்ல வேண்டும் என இருந்துவிட்டேன். ஒரு முறை முயற்சி செய்து இருக்கலாமோ எனத் தோணியது, ஆனால் உடல்நிலை இப்போது சரியில்லாமல் போய்விட்டது எனச் சொன்ன அந்த வயதானவர் சொல்லிவிட்டு மரணமடைந்தார். கோவிந்தசாமிக்கு புதையல் இருக்கும் இடம் தனது தோட்டம் தான் என கண்டு கொண்டார்.

அந்த நபரிடமும் சித்தரிடமும் நடந்த விபரத்தைச் சொல்லிவிட்டு ஊருக்கு கிளம்பினார் கோவிந்தசாமி. அந்த நபர் மகிழ்ச்சி அடைந்தார். சித்தர் நிச்சயம் நீ புதையலை கண்டுபிடிப்பாய் என்றார். அந்த நபர் சித்தரின் மகனிடம் விளக்கம் கேட்டார். சித்தரின் மகன் விளக்கம் சொல்ல ஆரம்பித்து இருந்தார்.

கோடியலூருக்குத் திரும்பினார் கோவிந்தசாமி. கோவிந்தசாமியைக் கண்டு அனைவரும் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். வசந்தராஜ் வீட்டுச் சாவியை தந்தார். நீயே வைத்துக்கொள் என்றார் கோவிந்தசாமி. நான் பராமரித்ததோடு சரி, வீட்டில் தங்கவில்லை அது உங்கள் வீடுதான் பேசியபடி நான் எழுதித் தரச் சொல்லிவிடுகிறேன் என்றார் வசந்தராஜ். எழுதித் தர வேண்டாம் நீங்களே வைத்துக்கொள்ளுங்கள் என்றார் கோவிந்தசாமி. ஆனால் அவர்கள் ஏற்பதாகத் தெரியவில்லை. கோவிந்தசாமி பிடிவாதமாகவே சொல்லவே சரியென சொன்னார்கள். தோட்டத்தில் சென்று தங்கிக்கொண்டார் கோவிந்தசாமி. காசியில் தான் கண்ட அற்புதங்களை அனைவரிடமும் சொன்னார். மகன்களும் மகளும் அடுத்த வருடம் செல்ல வேண்டும் என உறுதி பூண்டார்கள்.

சில மாதங்கள் கழிந்தது. சுப்புராஜுவுக்கு திருமணம் நடைபெற்றது. கோவிந்தசாமியே தலைமை தாங்கினார். ஒருநாள் சுப்புராஜுவிடம் தோட்டத்தின் கிணற்றுக்கு அருகில் தோண்டச் சொன்னார். எந்த வேலை சொன்னாலும் உடனே செய்துவிடும் சுப்புராஜ் தோண்ட ஆரம்பித்தான். தோண்டியது போதுமா எனக்கூட கேட்காமல் அவர் நிறுத்து என சொல்லும்வரை தோண்டிக்கொண்டே இருந்தான். ஒரு இடத்தில் போனதும் சத்தம் கேட்டது. என்னவென மண்ணைத் தள்ளிவிட்டுப் பார்த்தான் சுப்புராஜ். தங்கம் தெரிந்தது. தங்கம் ஐயா என்றான் சுப்புராஜ். ம்ம் தோண்டு என்றார் கோவிந்தசாமி.

தங்கப்புதையலை எடுத்தான் சுப்புராஜ். நீயே வைத்துக்கொள் என்றார் கோவிந்தசாமி. ஆனால் சுப்புராஜ் தங்கம் அனைத்தையும் கோவிந்தசாமியிடம் கொடுத்துவிட்டான். கோவிந்தசாமி காசிக்குப் புதையல் தேடிச் சென்ற பலனை அடைந்தார். வெறும் கனவுதான் என ஒதுக்கி இருந்தால் காசியில் இறந்துபோன ஒருவரைப் போல இவரும் இந்த புதையலை அறியாமலே போயிருப்பார். மனம் ஒருவரை எப்போதும் நல்வழி நடத்துகிறது அதனை புரிந்து செயல்படுபவர்கள் வாழ்வில் இறைத்தன்மையையும் கண்டு கொள்கின்றனர், இந்த பொருள் உலகுக்குத் தேவையான பொருளையும் கண்டு கொள்கின்றனர். காசியை கனவில் காட்டியதற்குப் பதிலாக ஊரைக் கனவில் காட்டியிருந்திருக்கலாம்தான் ஆனால் வாழ்வில் எதையும் எளிதாக கொடுத்துவிட்டால் அட இவ்வளவுதானா என நினைத்துவிடுவோம் அதனாலேயே இறைவன் இருந்தும் இல்லாதிருக்கிறான், இல்லாதிருந்தும் இருக்கிறான்.

அந்த தங்கப் புதையலை வைத்து பல தொண்டு நிறுவனங்கள் தொடங்கி மக்களுக்கு தனது பிற்காலம் முழுவதும் சேவை செய்து கோவிந்தசாமி சிறப்புடன் வாழ்ந்தார். சுப்புராஜ் கோவிந்தசாமியின் சேவையை தொடர்ந்து செய்தான்.

முற்றும்