சில்வண்டுகள் - 8

உடலிலும் முகத்திலும் தீப்புண்களுடன் கதவை திறந்து நின்ற வயதானவரைக் கண்டதும் சுகுமாரன் பயந்தேவிட்டான். அம்மா எனும் அலறல் சத்தத்தை கைகளால் வாய் மூடி அடக்கி வைத்தான். உடல் நடுங்கியது. முகத்தை மூதாட்டிப்பக்கம் திருப்பிக்கொண்டான். மூதாட்டி அப்பாடா என தனது பயம் போக்கினாள். அந்த வயதானவர் மூதாட்டியை நோக்கி வந்தார். சில புண்கள் ஆறியும் சில புண்கள் ஆறாமலும் இருந்தது.

''யாரது இது'' என்றார்.

''வெளியூர்காரன்'' என பதில் சொன்னார் மூதாட்டி.

வயதானவர் பேசியபோது அவருக்கு உடலில் வலி இருப்பது தெரிந்தது. பேசுவதற்கு மிகவும் திண்டாடினார். சாப்பிட ஏதாவது வேண்டும் என சைகையாலே கேட்டார். மூதாட்டியும் நீர் போல கொண்டு வந்து தந்தார். அதை பருகிய வயதானவர் திரும்பவும் அந்த அறைக்குள்ளே சென்றார். குறை ஆடை உடுத்திய அவரது உடலில் எங்கும் தீப்புண்களே ஆடையாகி இருந்தன. பயம் நீங்காமல் சுகுமாரன் அமர்ந்து இருந்தான். அறைக்குச் சென்ற வயதானவர் சுகுமாரனை கைகாட்டி அழைத்தார். மூதாட்டியும் போ சத்தம் போட்டுராதே என சொன்னார்.

சுகுமாரன் அறைக்குள் சென்றான். ஒரு மூலையில் சாம்பலும் அறையின் சுவரெல்லாம் கருப்பு வண்ணமும் படிந்து இருந்தது. வயதானவரின் கண்களில் நீர் கசிவதைக் கண்டான் சுகுமாரன். சாம்பலை எடுத்து உடலில் பூசிக்கொண்டார் அவர். பூசிக்கொண்டபோதே தனது விரலை வாயின் மேல் வைத்து மெளனமாக இருக்கச் சொன்னார். நடுக்கத்தில் உறைந்து போனான் சுகுமாரன். அறையில் சில மூலிகைகள் இருந்தன. படுக்கை ஒன்று போடப்பட்டு இருந்தது. வயதானவர் அந்த அறையிலிருந்து செல்லும் மற்ற அறையின் கதவைத் திறந்தார். மிகவும் இருட்டாக இருந்தது. அந்த அறை மிகவும் ஒடுக்கமாகவும் இருந்தது. அறையைத் திறந்த அந்த வயதானவர் சுகுமாரனை அங்கே நிறுத்திவிட்டு மூதாட்டியை அழைத்து வந்தார்.

அருகே வந்த மூதாட்டி சுகுமாரனிடம் ஒரு கதவைக் காட்டி ''உள்ளே தான் சட்டை போட்ட ஜகநாதன் இருக்கான், நீ பொறுமையா இருந்தா அவன் உன்னை ஒன்னும் செய்யமாட்டான், சத்தம் போடாம உள்ளே போய் அவனைப் பார்த்துட்டு வா'' என சுகுமாரனை போகச் சொன்னார். சுகுமாரன் தைரியத்துடன் கதவைத் திறந்தான். உள்ளே வெளிச்சம் தெரிந்தது. ஒவ்வொரு படியிலும் கால் வைத்து இறங்கினான். இறங்கிக்கொண்டே இருந்தான். ஒருவர் மட்டுமே செல்லும்படி வழியானது அமைந்து இருந்தது. பல படிகள் தாண்டி கடைசி படியில் கால் வைத்து குனிந்து பார்த்தான். ஆடைகள் அணிந்து ஆபரணங்கள் அணிந்து தலைமுடியை நேர்த்தியாக கட்டி வைத்திருந்த அதே இளைஞனைக் கண்டான்.

அருகில் சென்று அமர்ந்தான். கண்கள் மூடினான் சுகுமாரன். தியான நிலையில் தன்னை இருத்திக்கொண்டான். கண்களில் தாயும் தந்தையும் வந்து போயினர். ஒவ்வொரு நிகழ்வும் அவனது நினைவில் வந்து ஆடியது. ஏதாவது ஒரு நிகழ்வில் மனதை நிறுத்திக்கொள்ள முயற்சித்தான். ஆனால் மரணித்துப்போன பெற்றோரின் நினைவு அவனை மிகவும் சோர்வாக்கியது. ஆனால் அமைதியாகவே இருந்தான் சுகுமாரன். இவ்வாறு அமர்ந்திருந்த சில விநாடிகளில் ஜகநாதன் கண்கள் திறந்தார். அருகில் கண்கள் மூடி அமர்ந்து இருந்த சுகுமாரனை நோக்கினார். அவனது கண்களில் கண்ணீர் வடிந்து கொண்டிருப்பதைக் கண்டவர் கண்களைத் துடைத்துவிட்டார். விழித்த சுகுமாரன் ஜகநாதனை வணங்கினான்.

''என்ன விசயமாக உள்ளே வந்தாய்'' என ஜகநாதன் கேட்டதும் சுகுமாரன் பதட்டமடைந்தான். ''என்ன விசயமாக உள்ளே வந்தாய்?'' என அமைதியாகவேக் கேட்டார். ''என் அம்மா என் அப்பா என் தங்கை'' என ஒவ்வொரு வார்த்தையாக சொன்னான் சுகுமாரன். மெளனமாக அமர்ந்து இருந்தார் ஜகநாதன். ''அவங்க இறந்துட்டாங்க, அதுக்கு உங்க அண்ணன் தான் காரணம், கேட்டேன் என் பின்னால வராதேனு சொல்லிட்டார்'' என வியர்வை வழிந்தோட சொன்னான் சுகுமாரன். ஜகநாதன் ஏதும் பேசவில்லை. ''நீங்க கூட அதிகாரிகளை எரிச்சீங்க, தாத்தா சாம்பல் காட்டினார்'' என சொன்னான் சுகுமாரன்.

எழுந்து நின்றார் ஜகநாதன். ''வா மேலே போகலாம்'' என அழைத்தார். சுகுமாரன் பயந்துகொண்டே ஜகநாதன் பின்னால் நடந்தான். சூரியன் அந்த அறைக்குள் பல துவாரங்கள் வழியாக வந்து கொண்டிருப்பதை அப்பொழுதுதான் கண்டான் சுகுமாரன். மேலே வந்ததும் மூதாட்டியிடம் ''அம்மா இப்போ எங்கே தெரியுமா?'' என்றார். ''வெளியே போனா இன்னும் வரலை'' என சொன்னார் மூதாட்டி. ''எரிச்சிட்டான் ஜகநாதன்'' என அமைதியாகவே சொன்னார். ''என் பையனை உயிரோட அவ எரிச்சபோது நீ உள்ளேயே இருந்துட்ட, அவர் எரிஞ்சது தெரிஞ்சு நீ வரலை, இவ எரிஞ்சு தெரிஞ்சு நீ வரலை, இதோ காப்பாத்த போய் உடம்பெல்லாம் புண்ணா இருக்கு, அவ கூப்பிட்டானு நீயும் வெளியே வந்து அப்பாவி சனங்களை எரிச்சி வீட்டுக்கு முன்னால சாம்பலாக்கி இருக்க இனி நமக்கு யாரு சோறுக்கு வழி பண்ணுவா, அவளும் போய்ட்டாளே'' என மூதாட்டி சொன்னதும் ''இதோ அமைதியாவே இருக்கான் இவன், வெளியேயும் அமைதியா இருக்கான், உள்ளேயும் அமைதியா இருக்கான்'' என சுகுமாரனை நோக்கி கைகாட்டினார் ஜகநாதன். மூதாட்டி அமைதியானாள்.

சுகுமாரனை அழைத்துக்கொண்டு ஜகநாதன் வெளியே நடக்கலானார். ஜகநாதனை வழியில் பார்த்த அடுத்த நிமிடம் ஊரெல்லாம் நிசப்தத்தில் ஆழ்ந்தது. காய்த்ரி தனது வீட்டிலிருந்து சுகுமாரன் ஜகநாதனுடன் செல்வதைப் பார்த்தார். ஊரின் எல்லைக்குச் சென்றார் ஜகநாதன். தாய் சாம்பலான இடத்தில் சென்று நின்றார். சுகுமாரன் ஜகநாதன் கண்கள் மூடுவதைக் கண்டான். உயிர்த்தெழுந்தார் தாய். உடல் உதறியது சுகுமாரனுக்கு.

''என்னை நீ காப்பாத்திட்டிடே ஜகநாதா, நான் போட்ட சத்தம் உன் காதுல விழுந்ததாடா'' என தாய் உறக்கத்தில் இருந்து எழுந்ததுபோல் சொன்னதும் சுகுமாரனின் கண்களை நம்ப இயலவில்லை. பயந்துகொண்டே ஜகநாதனிடம் கேட்டான். ''சாம்பல் கரைஞ்சி இருந்தா, தொலைஞ்சி இருந்தா நீங்க இப்படி செய்ய இயலுமா?'' எனக் கேட்டதும் ''உன் தாய் தந்தையர் உயிரோடு வேண்டுமா'' என்றார் ஜகநாதன். சுகுமாரன் ஆமாமாம் என வேகமாகத் தலையாட்டினான்.

''ஜகநாதா என்னடா உன் கோபம் எங்கடா போச்சு, இவனை ஏண்டா இன்னும் உயிரோட விட்டுருக்க, யாருடா இவன்?'' என மோகனவள்ளி சொன்னதும் ''இவன் உள்ளேயும் வெளியேயும் அமைதியாகவே இருக்கிறான்'' என ஜகநாதன் சொன்னதும் மோகனவள்ளி சுகுமாரனை பளார் பளார் என அறைய ஆரம்பித்தார். அடி வாங்கிக் கொண்டே சுகுமாரன் 'அடிக்காதீங்கம்மா, என்னை அடிக்காதீங்கம்மா' என நின்ற இடத்திலே நின்றான். ஓடவும் இல்லை, தடுக்கவும் இல்லை. மதியூர் மண் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தது. ஜகநாதன் 'இந்த உலகத்துல அமைதியே சொரூபமா இருக்கற மனுசங்க இருக்காங்க'' என சொல்லிவிட்டு வீடு நோக்கி நடந்தார். சுகுமாரனை எட்டி உதைத்தார் மோகனவள்ளி. தள்ளி விழுந்த சுகுமாரனைத் தொட்டுத் தூக்கினார் ஜகநாதன். தாயை நோக்கி வேண்டாம் என்பது போல் பார்த்தார்.

(தொடரும்)

பகவத் கீதையைத் தீண்டியபோது - 1

முன்னுரை

பகவத் கீதை முழுவதையும் அதன் வடிவில் படிக்கும் வாய்ப்புக் கிடைக்கவில்லை இனியும், அதாவது இன்னமும் ஏற்படுத்திக்கொள்ளவில்லை எனலாம்.

ஆனால் பகவத் கீதையின் சாரம்சத்தை சகோதரி பத்மஜாவின் எழுத்தின் மூலமாகப் படிக்கும் வாய்ப்பு நேர்ந்தது. அவ்வாறு படிக்கும்போது எனக்குள் எழுந்த கேள்விகளை நானும் எனது பார்வையில் எழுதி வைக்க அவர்களும் அதற்குப் பதில் தந்தார்கள்.

எனக்குள் எழுந்த விசயங்களைத் தொகுத்து எழுதிட வேண்டும் எனும் ஆவல் வெகு நாட்களாகவே உண்டு. இதனை இங்கிருந்தே எழுதலாம் என நினைக்கிறேன். என்னால் எழுதப்பட்ட விசயங்களை மட்டுமே தொகுத்து எழுத இருக்கிறேன். இதன் காரணமாக ஆன்மிக நம்பிக்கையாளர்களை எனது எழுத்துப் பாதிக்குமெனில் அதற்காக முதலில் எனது வருத்தத்தைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

இந்த எழுத்து மூலம் நான் எதையும் புதியதாகச் சாதிக்கப் போவதில்லை, புதிய புரட்சிமிக்கக் கருத்துக்களை எழுப்பப் போவதில்லை. ஒரு சராசரி மனிதனாகிய என்னுள் எழுந்த ஒரு உணர்வின் வெளிப்பாடுதான் இந்த எழுத்து.

இந்த எழுத்து மூலம் நான் பகவத் கீதைக்குக் களங்கம் கற்பிக்க முயற்சிக்கிறேன் என கருதுவீர்களேயானால் ஒருமுறை சிந்தித்துப் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். விமர்சிக்க முடியாதவண்ணம் பகவத் கீதை இல்லாமல் இருந்திருந்தால், பல கேள்விகளை எழுப்பும் வண்ணம் பகவத் கீதை இல்லாமல் இருந்திருந்தால் இதையெல்லாம் எனது எண்ணத்துக்குள் வந்து விழுந்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை. மேலும் எனது அறியாமையின் வெளிப்பாடாகக் கூட இதை நீங்கள் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

ஒன்றைச் சொல்வதால் பல நண்பர்களைப் பெறலாம், அதன் மூலமாகவே பல நண்பர்களையும் இழக்கலாம், ஆனால் அது எனது இலக்கு அல்ல. எனது எழுத்துப் பணிக்காக மட்டுமே எப்போதும் எழுதுகிறேன்.

எனது எழுத்துக்கு நீங்கள் விளக்கம் தருவீர்களேயானால் மீண்டும் கற்றுக்கொள்கிறேன். தெளிவின் பாதைக்குச் சென்றவன் தெளிதல் எளிதில்லை என திரும்புவேனா என்ன? தெளிந்த பார்வைக்காக மட்டுமே மீண்டும் ஒரு தீண்டல்.

சில்வண்டுகள் - 7

தனராஜும் மற்ற அதிகாரிகளும் உடனடியாக ஜகநாதபுரத்தைவிட்டு கிளம்பினார்கள். பத்திரிக்கை நிருபர்களும் தொலைகாட்சி நிறுவனத்தாரும் இதுகுறித்து எந்த செய்தியும் வெளியிடுவதில்லை என முடிவு செய்தார்கள். இராமேஸ்வரம் சென்றதும் தனராஜ் மற்ற அதிகாரிகளிடம் பேசி இனிமேல் இந்த விசயம் குறித்து மேற்கொண்டு எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்க வேண்டாம் என வலியுறுத்தினார். இதைக் கேள்விப்பட்ட மேலதிகாரிகள் தனராஜ் மேல் கடுங்கோபம் கொண்டார்கள். மற்ற அதிகாரிகளும் தனராஜ் சொன்னதை வலியுறுத்தவே முழு சம்மதமில்லாமல் நடந்த நிகழ்வுகளின் அடிப்படையில் எதுவும் செய்யாமலிருப்பது நல்லது என மேலதிகாரிகளும் எண்ணினார்கள். தான் மட்டும் தனியாக நாகலாபுரம் கிளம்பினார் தனராஜ். உள்ளூர மனது கொதித்துக்கொண்டிருந்தது. சுகுமாரனும் அந்த அதிகாரிகளுடன் சேர்ந்து எரிந்து போனதாகவே நினைத்துக்கொண்டிருந்தார் தனராஜ்.

ஜகநாதன் வீட்டிற்குள் நுழைந்த சுகுமாரன் ஆள் அரவமற்று இருப்பதைக்கண்டு சற்று தயங்கினான். நடு அறைக்குள் வந்தவன் அங்கே ஒரு வயதான மூதாட்டி அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டான். அந்த மூதாட்டியைக் கண்ட அடுத்த கணம் கதவின் பின்னால் ஒளிந்து கொண்டான். ஆனால் மூதாட்டி கவனித்துவிட்டாள். சத்தம் எதுவும் போடாமல் சுகுமாரனிடம் வந்தாள். சுகுமாரன் தைரியமாக மறைந்து நின்றான். அவனருகில் வந்த மூதாட்டி 'சத்தம் போடாதே, வந்து உட்காரு' என அவனை அழைத்து நடு அறையில் அமர வைத்தார். சுகுமாரன் அமைதியாக அமர்ந்து இருந்தான்.

சமையலறைக்குச் சென்ற மூதாட்டி உணவும், தண்ணீரும் கொண்டு வந்து வைத்தார். ''சாப்பிடு'' என சொன்னார் மூதாட்டி. சுகுமாரனுக்கு சாப்பிட மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. உடனே மூதாட்டி சாதத்தை பிசைந்து தான் ஒரு வாய் உண்டார். தண்ணீர் குடித்தார். பொத்தென விழுவது போல் மெதுவாக விழுந்தார். சுகுமாரன் பதட்டம் கொண்டான். மூதாட்டி எழுந்து சுகுமாரனை நோக்கிச் சிரித்தார். ''சாப்பிடு'' என்றார். சுகுமாரன் தனது பெற்றோர்கள் உற்றார்கள் உறவினர்களை நினைத்து கண்ணீருடன் சாப்பிட ஆரம்பித்தான். ''சாப்பாடு காரமா இருக்கா'' என்றார் மூதாட்டி. இல்லையெனத் தலையை ஆட்டியவாறே சாப்பிட்டு முடித்தான்.

''என்ன விசயமா வீட்டுக்குள்ளாற வந்த நீ'' மெதுவாகக் கேட்டார் மூதாட்டி. கேட்டவர் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் சமையலறையில் சென்று தேநீர் போட ஆரம்பித்தார். சாப்பிட்ட தட்டிலேயே கைகள் அலம்பிவிட்டு அங்கேயே அமர்ந்து இருந்தான் சுகுமாரன். தேநீருடன் வந்தார் மூதாட்டி. ''இப்ப சொல்லு'' என்றார் மூதாட்டி. சுகுமாரன் ஒன்றுவிடாமல் அனைத்து விசயங்களையும் சொல்லி முடித்தான். தேநீர் சற்று ஆறி இருந்தது. ''ஆறிப்போயிருக்கும் எடுத்துக் குடி'' என்றார் மூதாட்டி. சுகுமாரன் தண்ணீர் குடிப்பதுபோல் வேகமாக குடித்து முடித்தான். ''இப்ப என்ன செய்யப் போற நீ'' என மூதாட்டிக் கேட்டதும் ''எதுக்காக இவங்க இப்படி ஆனாங்க'' என்றான் சுகுமாரன். ''எப்படி ஆனாங்க'' எனத் திருப்பிக் கேட்டார் மூதாட்டி. ''உங்க வீட்டு வாசலில வந்து பாருங்க, சாம்பல் மட்டும்தான் இருக்கு'' எனச் சொன்னான் சுகுமாரன். ''ஏன் இப்படி எரிக்கிறாங்கனு கேட்கிறியா'' என கேட்டார் மூதாட்டி. ''ஆமா, ஏன் கொலைவெறியோட கோபத்தோட திரியறாங்க'' என சுகுமாரன் கேட்டதும் மூதாட்டி கண்களை மூடிக்கொண்டார். சுகுமாரன் அமைதியாகவே அமர்ந்து இருந்தான். முழு பயமும் போய்விட்டது ஆனால் அந்த இளைஞனைக் காண கண்கள் அறைகளில் எல்லாம் சுழன்று கொண்டிருந்தது.

நாகலாபுரம் அடைந்தார் காவல் அதிகாரி தனராஜ். பாலமுருகன் மட்டும் காவல் நிலையத்தில் அமர்ந்து இருந்தார். தனராஜ் வந்ததும் பாலமுருகன் சத்தம் போட்டார். ''நான் அப்பவே சொன்னேன், நீங்க கேட்டு இருந்தா இப்படி அநியாயமா ரொம்ப பேரு செத்து இருப்பாங்களா, நீங்கதான் பெரியவருனு உங்களுக்கு நினைப்பு நீங்க ஜகநாதபுரம் போய் என்ன கிழிச்சீங்க, நான் ஒவ்வொரு இடமா போய் பல தகவல்களை சேகரிச்சிட்டு வந்திருக்கேன்'' இதைக்கேட்ட தனராஜுக்கு கோபம் ஜிவ்வென ஏறியது. ''நீ அங்கே வந்திருந்தா தெரிஞ்சிருக்கும், வித்தை காட்டுறான்ங்கயா அவன்க. சுட்டா சுட்டவன் மேல குண்டு பாயுது, பொடியைத் தூவறான் பட்டுனு தீ பிடிக்குது, அதுக்கு மேல பெத்த தாயையேவே எரிச்சிட்டான் ஒருத்தன், நீ இங்க உட்கார்ந்துட்டு என்னைப் பேசறியா' என அடிக்க கையை ஓங்கினார் தனராஜ்.

''நிறுத்துங்க சார், மதியூர் பூசாரி சொல்லித்தான் கோட்டையூர் போலீஸ்காரங்க பிணமா கிடந்த ஊர்க்காரங்களை மொத்தமா எரிச்சி இருக்காங்கனு கோட்டையூர் போலீஸ் மாரிமுத்து என்கிட்ட சொன்னான். அந்த பூசாரியையும் போலீஸ்தான் கொன்னதாக சொன்னான். ஊர்த்தண்ணிய நான் சோதனைப்பண்ணச் சொன்னேன், அதுல விசம் கலந்துருக்குனு தெரியவந்துருக்கு இதோ ரிப்போர்ட். அதோடு மட்டுமில்லாம சிவாங்குகம் வட்டத்தைச் சேர்ந்த காடு ஒரு பக்கம் எரிய ஆரம்பிச்சதைப் பார்த்த வனத்துறை அதிகாரிங்க பால்ராஜ், நாகராஜ், திப்புக்குமார் மற்ற பக்கங்களுக்கும் தீ வைச்சி இருக்காங்க. திப்புக்குமார் என்கிட்ட ஒப்புக்கிட்டான். பவித்ரபுரியில நடந்தது குடும்பப் பகை. பாறைக்குப் பக்கத்துல ஒரு தீபராஜ் குடும்பத்துக்காரங்க சிலர் ஒவ்வொரு நாளா அடிபட்டு செத்து இருக்காங்க. இது வெள்ளையன் குடும்பம் செய்ற சதினு அந்த குடும்பம் திட்டம் போட்டு இருக்கு. இன்னைக்கு பாறைக்குப் போறோம்னு வெள்ளையன் பேசினதை வைச்சி கன்னிவெடியை பாறைக்கு போற வழியெல்லாம் தீபராஜ் குடும்பம் வைச்சி இருக்காங்க, அந்த வேளைப் பார்த்து அங்கே போன நம்ம அதிகாரிகளும் கிராம மக்கள் சிலரும் பாறைக்குள்ள போனப்ப வெடி வெடிச்சி சின்னபின்னமாகி இருக்காங்க. உள்ளே யாராவது இருந்து உயிர் பிழைச்சி இருந்தா அதிசயம் தான் சார்' என படபடவென சொல்லி முடித்தார் பாலமுருகன்.

''அதிசயம் தான் பாலமுருகன், நீங்க கதை எழுதப் போகலாம்' என மேசையில் இருந்த பாலமுருகனின் துப்பாக்கியை எடுத்து பாலமுருகனை நோக்கிச் சுட்டார் தனராஜ். பாலமுருகன் அந்த இடத்திலேயே உயிர் துறந்தார். பாலமுருகன் இறந்துகிடப்பதாக தகவல் பரப்பினார் தனராஜ். பாலமுருகன் நடவடிக்கையே சில நாளா சரியில்லாமத்தான் இருந்தது எனப் பேசிச் சென்றார்கள்.

கண்கள் மூடிய மூதாட்டி சில மணி நேரங்கள் கழித்தே கண்ணைத் திறந்தார். சுகுமாரன் அருகில் இருப்பதைக் கண்டவர் ''நீ இவ்வளவு பொறுமையானவனா இருந்ததாலதான் உன்னோட சட்டை போடாத ஜெகநாதன் பேசி இருக்கான்'' என மூதாட்டி சொன்னார்.

''சட்டை போடாத ஜெகநாதனா?'' என சுகுமாரன் ஆவலுடன் கேட்டான். மூதாட்டி ஒரு அறையின் கதவினை அடைத்துவிட்டு வந்தார். ''நீ கத்தாம இருந்தா உன் உயிருக்குப் பிரச்சினை இல்லை'' என சொல்லியவர் ''என் பையனுக்கு இரண்டு குழந்தைங்க அதுவும் இரட்டை குழந்தைங்க ஒரே மாதிரியா இருந்ததால ஜெகநாதனு இரண்டு பேருக்கும் பேரு வைச்சாங்க! என் பையன் முருகவேலை கல்யாணம் பண்ணமாட்டேனு அடம்பிடிச்சா மோகனவள்ளி. பிடிக்காம செய்ய வேண்டாம்னு நானும் வேண்டாம்னு சொன்னேன். ஆனால் சில வருசத்தில நடந்த சின்ன சின்ன நிகழ்வினால முருகவேல் மோகனவள்ளியைக் கட்டிக்கிட்டான். மோகனவள்ளியோட தங்கை புனிதவள்ளியை என்னோட இன்னொரு பையன் தங்கவேலுக்கு கட்டி வைச்சேன்''

''காயத்ரியா பொண்ணோட பேரு'' என்றான் சுகுமாரன். ''நீ வெளியூர்க்காரனா, உள்ளூர்க்காரனா' என மூதாட்டி சிரித்துக்கொண்டே கேட்டார். ''அவங்க வீட்டுலதான் ஒளிஞ்சிருந்தேன்'' என சொன்னான் சுகுமாரன். அப்பொழுது மூதாட்டி அடைத்துவிட்டு வந்த அறையின் கதவு திறந்தது. சுகுமாரன் கத்திவிடுவானோ என பயந்து போனார் மூதாட்டி.

(தொடரும்)