ஆசைப்பட்டேன் - முன்னுரை

முன்னுரை

ஆசையினு எனக்குள்ள எதுவும் இல்லைனு
சொல்லிவைச்சா உண்மைக்கு மதிப்பில்லை
ஓசையில்லாம சொல்ல இது மந்திரமும் இல்லை
ஒருத்தருக்கும் புரியாத புதிரும் இல்லை

ஆசைப்படறது அசிங்கம்னு அடுத்தவருக்குச் சொல்லி
அநியாயத்துக்கு ஆசைப்படற நானும்தான் எங்க நிற்க
காசை கொடுத்தாவது ஆசையை நிறைவேத்த
வறட்டு கெளரவமும் வந்து கொல்லும்

பேசக்கூட ஆசைப்பட்டாலும் கேட்க ஆளிருக்காது
தானாப் பேசிக்கிட்டா சிரிப்பவர்களை எண்ணமுடியாது
நிசத்தை ஒருநாளும் ஆசையா வைக்கவேணாம்
பொசுங்கிப் போச்சேனு மூலையில உட்காரவேணாம்

பிறக்கறப்ப ஆசையா அழுதேனானு என்னை பெத்த
ஆத்தா வந்து சொல்லிட்டுப் போகட்டும் அவக
இறக்காம எப்பவும் என்கூட இருப்பாங்கனு என்னை
அனுப்பி வைச்ச ஆண்டவன் வந்து பேசட்டும்

சுட்டெரிக்கிற வெயிலுல வயிறு காயிற பிள்ளைக
குளிருர மாதிரி மழைக்கஞ்சி தினம் தருவாளா
பெட்டி பெட்டியாய் நோயோடு பிறக்கற புள்ளைக
சிரிச்சி மகிழுற வாழ்க்கைதான் மகமாயி கொடுப்பாளா

முகம் சுளிச்சி போகாத மனித இனம்
மண்ணுல நான் புதையற முன்னே பார்ப்பேனா
அகம் எல்லாம் தினம் மலரும்
வாடாத உள்ளம் எனக்கும் எல்லோருக்கும் கிடைக்குமா

செத்துப் போகத்தானே போறோம்னு ஆசையை
சாகடிக்கிற ஆளு இல்லை நான் சாமி
தொத்து வியாதியாட்டம் ஆளைக் கொல்லுற
ஆசையை மனசில தேக்கவும் இல்லை சாமி

உலகமெல்லாம் வறுமையில்லாம பார்க்கத்தானே கண்ணு
ஒற்றுமையை மட்டும் உணரத்தானே உசிரு
பலகாலம் எப்படியோ போச்சேனு மனசு
அடைஞ்சி போகாம ஆசை உசுப்பேத்தியிருக்கு

தோசையை இரண்டு பக்கம் சுட்டா
வயித்துக்குப் பிரச்சினையில்லை
மனுச குணம் இரண்டு ஒன்றான
உலகத்துக்குப் பிரச்சினையில்லை

எத்தனை எத்தனையோ விதவித ஆசையிருக்கு
எழுதி வைச்சிட வழியுமிருக்கு
அத்தனையும் வெளியே சொல்லி வைச்சா
ஆசை ஜெயிக்குமா சாமி?
அட இது கவிதையினு சொல்லிட்டா
ஆசை ஜெயிக்குமா சாமி!

ஆசைகள் இனி தொடரும்...

சில்வண்டுகள் 6

காவல் அதிகாரி தனராஜ் அவர்களின் உத்தரவுப்படி தொலைகாட்சி நிருபர்கள் ஜகநாதபுரத்தின் எல்லைக்கு வெளியேயே நின்றுகொண்டார்கள். மேலும் பல காவல் அதிகாரிகளும் அங்கேயே நின்று கொண்டிருந்தார்கள். தான் தகவல் தெரிவித்தால் மட்டுமே ஊருக்குள் வரவேண்டும் என அவர்களிடம் எச்சரிக்கைக் கொடுத்தார். நிருபர்களுக்கும் உயிர் மேல் ஆசை இருக்கத்தான் செய்தது. ஒரே ஒரு நிருபரிடம் மட்டும் தீவிரமாக விவாதித்துக் கொண்டிருந்தார் தனராஜ்.

பவித்ரபுரியில் சாம்பலை படம் பிடித்தார்கள் தொலைகாட்சி நிறுவனத்தினர். இந்நிகழ்ச்சியைக் காணாத போதிலும் கண்டதுபோல் கிராமத்து மக்கள் கதைவிட ஆரம்பித்தார்கள். தீ சுவாலை வானைத் தொட்டது என்றார் ஒருவர். இந்நிகழ்வினைக் கண்டவர்கள் எரிந்து சாம்பலான விசயம் சாம்பலாகி இருந்தது. கோரமாக காட்சி அளித்தார் அந்த முனிவர் என்றார் மற்றொருவர். உடலெல்லாம் சாம்பல் பூசி இருந்தார் அந்த முனிவர் என்றார் மற்றொருவர். காணாத தெய்வத்தை கண்டதுபோல் கொண்டாடும் இந்த பூமி, காணாமலே கண்ணுக்குள் இவர்களுக்குத் தெரியுமே சாமி! ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொருவிதமாக சொன்ன விசயத்தை படம்பிடித்துக்கொண்டு வியாபார நோக்கில் மட்டுமே விசயத்தை எடுத்துச் சென்றார்கள்.

சுகுமாரனும் அந்த அதிகாரிகளுடன் இறந்துபோனதாகவே எண்ணிக்கொண்டிருந்தார் தனராஜ். பல மணி நேரங்களாக ஒரு வீட்டினுள் ஒளிந்திருந்த சுகுமாரனை அந்த வீட்டிலிருந்த இளம்பெண் காயத்ரி பார்த்துவிட்டார். 'யார் நீ' என கேட்டவுடன் சுகுமாரன் பயந்து கொண்டே வெகுவேகமாக கதைச் சுருக்கம் சொன்னான், ஜகநாதனைப் பற்றி சொல்லாமல் தவிர்த்தான். சுகுமாரன் சொன்னதைக் கேட்டு மிகவும் பரிதாபப்பட்டாள் காயத்ரி. யாரோடு பேசிட்டு இருக்கே என காயத்ரியின் தாயார் புனிதவள்ளி உள்ளிருந்து வந்தார். வீட்டினுள் ஒரு ஆடவன் இருப்பதைக் கண்ட அவர் என்ன பழக்கம் பழகி இருக்கே என காயத்ரியை பளார் என கன்னத்தில் அறைந்தார். ஆ அம்மா இவர் தஞ்சம் புகுந்தவர் என கன்னத்தைப் பிடித்துக்கொண்டே சொன்னார். வெளியே போடா என சுகுமாரனை நோக்கி சத்தம் போட்டார் அவர். ஜகநாதன் என சொன்னான் சுகுமாரன். ஜகநாதனா என்றார் அந்த தாயார் அந்த கோபத்தின் ஊடே.

மதியூரில் நடந்த விசயத்தையும் ஜகநாதனைத் தான் தொடர்ந்து சென்ற விசயத்தையும் சுகுமாரன் சொன்னான். அதைக்கேட்ட அந்த தாயார் ஒரு ஓரத்தில் சென்று அமர்ந்து கொண்டார். காயத்ரி பதட்டத்துடன் காணப்பட்டாள். ஜகநாதன் பற்றி உனக்குத் தெரியுமா எனக் கேட்டான் சுகுமாரன். ம் தெரியும். அவங்க குடும்பம் ரொம்ப விசித்திரமானது என பதட்டத்துடன் சொன்னாள் காயத்ரி. காயத்ரி அவ்வாறு சொன்னதைக் கேட்ட அந்த தாயார் வேகமாக எழுந்து வந்து காயத்ரியிடம் வாயை மூடு என சத்தமிட்டார். சுகுமாரன் விபரீதம் புரிந்து கொண்டவன் அவர்களிடம் எதுவும் சொல்ல வேண்டாம் என வீட்டின் சன்னல் வெளியே ஜகநாதன் வீட்டுத் தெருவினைப் பார்த்தான் சுகுமாரன். தனராஜ் ஜகநாதன் வீட்டின் முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தார். சற்றுத் தொலைவில் ஒரே ஒரு நிருபர் மறைந்து கொண்டு அந்த வீட்டினைப் படம் பிடித்துக்கொண்டு இருந்தார்.

வீட்டின் கதவைத் தட்டினார் தனராஜ். கதவைத் திறந்துகொண்டு அந்த தாய் வந்தார்.

''இன்னும் இங்கே என்ன பண்ணிட்டு இருக்கீங்க சொன்னா கேளுங்க'' என கோபத்துடன் சொன்னார் அந்த தாய்.

''ஏன் உங்க பையன் இப்படி பண்ணினார், ஜகநாதன் பத்தி தெரிஞ்சிக்கத்தான் வந்தோம் ஆனா இப்போ வந்தவங்களை இழந்து நிற்கிறேன்'' என பரிதாபமாகச் சொன்னார் தனராஜ்.

வீட்டின் கதவை அடைத்த அந்த தாய் வெளியே வந்தார். தனராஜினை அழைத்துக்கொண்டு நடந்தார். அந்த தாயுடன் தனராஜ் நடந்தார்.

''ஏன் இப்படி நடந்துக்கிறாங்க'' எனக் கேட்டார் தனராஜ்.

ஊரின் எல்லையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தார் அந்த தாய். எல்லையினை அடைந்ததும் அங்கே பல காவல் அதிகாரிகளும் நிருபர்களும் இருப்பதைக் கண்டார். அவர்கள் அருகே வந்த அந்த தாய் நீங்க எல்லாம் போயிருங்க இதோ இவரையும் அழைச்சிக்கிட்டு' என சொன்னார்.

'என்னம்மா நிறைய பேரு எரிஞ்சி சாம்பலாகி இருக்காங்க ரொம்ப கூலா போங்கனு சொல்றீங்க, உங்களை நாங்க அரெஸ்ட் பண்றோம்' என சொன்னார் ஒரு அதிகாரி.

'ஏன் இப்படி அவசரப்படறீங்க நான் என்ன சொல்லி உங்களை இங்கே வரவைச்சேன்' என வேதனையில் அதிகாரிகள் நோக்கி கத்தினார் தனராஜ்.

'என்னை அரெஸ்ட் பண்ணிக் கொண்டு போங்க ஆனா இனிமே அந்த வீட்டுக்குப் பக்கத்திலே போகாதீங்க' என்றார் அந்த தாய்.

'உங்க கணவரு எங்கே ஏன் இப்படி அவங்க பண்றாங்க' எனக் கேட்டார் தனராஜ்.

'இனிமே எதுவும் பேச வேண்டாம், என்னை என்ன செய்யனுமோ அதை செய்ங்க, வீட்டுக்குள்ளப் போக வேணாம்' என சற்று அழுத்தமாகவே சொன்னார் அந்த தாய்.

இதைக்கேட்ட மற்ற அதிகாரிகள் பெரும் கோபம் கொண்டார்கள். இவங்களை கொண்டு போய் விசாரிக்க விதத்தில விசாரிச்சா எல்லாம் வெளியே வந்துரும் என ஒரு சேர சத்தம் போட்டார்கள். தனராஜ் தனது தலையை பிடித்துக்கொண்டார். அந்த தாய் அதிகாரிகளை கோபப் பார்வை பார்த்தார். அப்பொழுது நிலம் அதிர்ந்தது. அந்த அதிகாரிகள் திரும்பினார்கள். ஜகநாதன் வெகுவேகமாக அவர்களை நோக்கி நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்.

'நீயும் தோத்துட்டியாடா' என ஜகநாதனை நோக்கி பெரும் சத்தமிட்டார் அந்த தாய். தனராஜ் ஜகநாதனைக் கண்டு பெரும் கலக்கம் கொண்டார். எதுவும் செஞ்சிராதீங்க என அதிகாரிகள் நோக்கி சத்தமிட்டார். இதனையெல்லாம் படம் பிடித்துக் கொண்டிருந்த நிருபர்கள் ஜகநாதனின் கண்களைக் கண்டு உடலைக் கண்டு நடுங்கினார்கள். படம் பிடிப்பதை நிறுத்தினார்கள். சில அதிகாரிகள் துப்பாக்கிகளை கீழே போட்டார்கள். ஜகநாதன் அந்த தாயின் சப்தம் கேட்டு மேலும் கீழும் ஆவேசமாக குதித்தார். அவரது செயலைக் கண்ட அந்த அதிகாரிகள் பின்னால் நகர்ந்தார்கள். அந்த தாய் ஜகநாதனை நோக்கி போ எங்காவது போ இங்கே ஏன் வந்த என சத்தமிட்டார். கோபமாக அவர் சொன்னவிதம் கண்டு மற்றவர்கள் பயந்தார்கள்.

ஒரு சில அதிகாரிகள் ஜகநாதனை நோக்கி சுட்டார்கள். அவர்கள் சுட்ட தருணத்தில் அவர்கள் மேலே குண்டுபாய்ந்ததும் அந்த அதிகாரிகள் அலறிக்கொண்டே விழுந்தார்கள். விகாரச் சிரிப்புடன் அந்த தாய் ஜகநாதன் நோக்கி சிரிக்க ஆரம்பித்தார். அசைபட கருவியை எறிந்துவிட்டு நிருபர்கள் ஓட்டம் எடுத்தனர். தனராஜ் பயங்கரமாக சத்தம் போட ஆரம்பித்தார். நான் சொல்றதைக் கேட்கறதா இருந்தா இங்கே இருங்க இல்லைன்னா எல்லாம் கிளம்பிப் போங்க என கடுமையாகவே சொன்னார். குண்டு பாய்ந்த அதிகாரிகளை ஏற்றிக்கொண்டு ஒரு வாகனம் வெகுவேகமாக சென்றது.

போ இங்கே நிற்காதே என ஜகநாதன் நோக்கிச் சொன்னார் அந்த தாய். ஜகநாதன் கடுங்கோபத்துடன் வந்த பாதையிலே திரும்பி தெற்கு நோக்கி நடக்கலானார். தனராஜ் அம்மா என்னம்மா நடக்குது சொல்லுங்கம்மா நாங்க உதவி பண்றோம் இப்படி அநாவசியமா பலரோட உயிர் பலியாகிறதை தடுக்க உதவி பண்ணுங்கம்மா என கெஞ்சினார்.

'இந்த உலகத்துல வீட்டுக்குள்ளேயும் சரி, வெளியேயும் சரி அமைதியாகவே இருக்க முடியாதுனு சொன்னா என் இரட்டைபுள்ளைக இரண்டு பேரும் கேட்டாத்தானே' என பயங்கரமாக சிரித்தார் அந்த தாய். இதைக்கேட்ட தனராஜும் மற்ற அதிகாரிகளும் பெரும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். அந்த தாய் சொன்ன அடுத்த விநாடியிலே எரிய ஆரம்பித்தார். ஜகநாதா நிறுத்துடா, வேண்டாம்டா ஜகநாதா! அவன் உங்கப்பாவையே எரிச்சான், நீ என்னை எரிக்கிறியேடா என்னை காப்பாத்துடா என துடிதுடித்துக்கொண்டே சாம்பலானார் அந்த தாய்! கோபம் கொப்பளிக்க தெற்கே தொடர்ந்து நடந்த ஜகநாதன் கடலினுள் தாவினார்.

அதிகாரிகள் அடுத்தகட்ட நடவடிக்கை குறித்து ஆலோசனைக்கூட்டம் போட்டார்கள்! தன் உயிர் பற்றி எந்தவித கவலையும் இன்றி சுகுமாரன் ஜகநாதன் வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.

(தொடரும்)

நீல நிறம்

தனலட்சுமி தான் பள்ளியில் படித்தபோது அவளுக்குள் எழுந்த ஆச்சரியமான ஒரு கேள்வியை சக தோழிகளிடம் கேட்டு வைத்தாள்.

‘’ வானமும் கடலும் ஏன் நீலநிறமா இருக்கு’’

பதில் தெரியாத தோழிகள் பல்லைக் காட்டிச் சிரித்துவிட்டுப் போனார்கள். கிருஷ்ண பக்தையான தனலட்சுமி அந்தக் கேள்விக்கான பதில் தேடும் தேடல் பகவான் கிருஷ்ணனை மீண்டும் உன்னிப்பாக பார்த்தபோது மீண்டும் எழுந்தது. அம்மாவிடம் ஓடிச் சென்று கேட்டாள்.

‘’ஏம்மா கிருஷ்ணர் நீலநிறத்தில் இருக்காரு’’

‘’அவர் தெய்வம், அதான் அந்த நிறத்தில இருக்காரு’’ அம்மா சொன்ன பதிலில் தனலட்சுமிக்கு உடன்பாடில்லை. மத்த தெய்வம் எல்லாம் ஏன் நீலநிறத்தில் இல்லை என்கிற கேள்வியும் உடன் எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டது. தனது பாட்டியிடம் சென்று கேட்டாள். பாட்டி ஆலகால விஷம் உண்ட சிவனைப் பற்றிச் சொன்னார்.

‘’சிவபெருமான், குடிச்ச விஷம் தொண்டை வரைக்கும் போய் நின்னுக்கிச்சி, அதான் நீலகண்டன் அப்படினு அவருக்கு ஒரு பேரு இருக்கு’’ என பாட்டி சொன்னதும் கொஞ்சம் பயந்துதான் போனாள் தனலட்சுமி. விஷம் என்ன திடப்பொருளா, உள்ளிறங்காமல் சிக்கிக்கொண்டு நிற்பதற்கு? என ஒரு கேள்வியும் அவளுக்குள் உடன் எழுந்தது.

இராமாயணம், மகாபாரதம் எல்லாம் தொலைகாட்சியில் பார்த்தபோது நீல நிறத்தில் அரிதாரம் பூசித் தோன்றி தேவர்களாக நடித்தவர்களைப் பார்த்து ஆச்சரியத்துடன் நீல நிறம் மிகவும் பிரபலம் போல என நினைத்துக் கொண்டாள்.

பருவங்கள் தாண்டியதும் ‘நீலப்படம்’ பற்றி கேள்விப்பட்டு முகம் சுழித்தாள். ‘இப்படியுமா இழவு நடத்துவாங்க, எதுக்கு இதுக்குப் போய் நீலத்தைத் தொடர்பு படுத்துறாங்க’ என சக தோழிகளிடம் பேசிக்கொண்டாள். அப்பொழுதுதான் ஊரில் நடந்த முறைகேடான உறவு முறைகள் எல்லாம் அவளுக்குத் தெரிய வந்தது. ஒருவரையொருவர் ஏமாற்றி வாழும் வாழ்க்கையினைக் கண்டு மிகவும் மிரண்டு போனாள். ஆண்கள் என்றாலே ஒருவித வெறுப்பு மெதுவாக ஏற்படத் தொடங்கியிருந்தது.

கல்லூரிப் பருவத்தில் வந்தபோது நீலநிறம் பற்றிய அறிவியல் விசயங்களைத் தெரிந்து கொண்டாள் தனலட்சுமி. புற ஊதாக் கதிர்கள், அக ஊதாக் கதிர்கள் என படித்து அதனை வானத்துடனும், கடலுடனும் சேர்த்தபோது ‘சாமிதான் ரிஃபலக்ட் கொடுக்காருனு இருந்துட்டேன்’ என நினைத்துச் சிரித்துக் கொண்டாள்.

கல்லூரியில் படித்தபோது நீலகேசவனுடன் பழக்கம் ஆரம்பித்தது. ‘நீலப்படம்’ முதற்கொண்டு எல்லா விபரங்களையும் அவனிடமே தைரியமாக பேசினாள், நீலகேசவனும் சங்கோஜப்படாமல் அனைத்தையும் தனக்குத் தெரிந்தவரை அறிவியல் பூர்வமாக விளக்கம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தான். கிருஷ்ணர், சிவபெருமான் பற்றி கேட்டபோது அறிவியல் விளக்கம் கிடைக்காமல் அல்லாடிக் கொண்டிருந்தான்.

இதன் காரணமாக, தெய்வம்னு என்னதான் இருந்தாலும் நீலநிறக் கண்ணன் எப்படி சாத்தியம் என்றே யோசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டாள் தனலட்சுமி. ஊரில் ஒருநாள் ‘டேய் பாலகிருஷ்ணனை பாம்பு கடிச்சி அவன் உடம்பெல்லாம் நீலம் பாஞ்சிருச்சிடா, ஆஸ்பத்திரிக்கு தூக்கிட்டுப் போயிருக்காங்க, உயிர் பிழைப்பானோத் தெரியலைடா’ என வீட்டு வாசலோரம் கத்திக்கொண்டு சென்ற குரலைக் கேட்டுத் திடுக்கிட்டாள் தனலட்சுமி. பாம்பு கடிச்சா நீலநிறம், விஷம் ஏறினா நீலநிறம்? யோசித்தாள்.

சிவப்பு இரத்தம் ஏன் எனும் அறிவியல் அறிந்தவள் இந்த விசயம் குறித்துத் தேட ஆரம்பித்தாள். கல்லூரி படிப்பு, வேலை ஆவலில் நீலநிறம் சற்று பின் தங்கிப் போயிருந்தது.

நீலகேசவனைத் திருமணம் புரிந்தாள் தனலட்சுமி. சில வருடங்கள் ஆகியும் குழந்தைப் பிறக்கவில்லை. ஒரு வருடம் கழித்து கருவுற்றாள். கருவுற்ற சந்தோசத்தை நினைத்து, இந்த நிலைக்காக தான் எத்தனை அவமானங்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருந்தது என நினைத்து மனம் கலங்கினாள். கண்ணன் நீலநிறமாகவே இருந்துவிட்டுப் போகட்டும் என நினைத்துக் கொள்ள நீலநிறம் பற்றிய தேடல் ஆரம்பித்துவிட்டது மீண்டும்.

நீலகேசவனிடம் கேட்டு வைக்க நீலகேசவன் ‘அந்த காலத்தில அப்படி இருந்து இருப்பாங்க, நாம என்ன பார்க்கவா செஞ்சோம்’ என கேள்விக்குப் பதிலாகச் சொல்லி வைத்தான்.

வாந்தி தனலட்சுமியை வதட்டிக்கொண்டிருந்தது. தாயாகி விட வேண்டும் எனும் ஆவலில் அனைத்தையும் பொறுத்துக் கொண்டாள். நீலகேசவன் துணையாய் நின்றான். ஸ்கேன் எடுத்துப் பார்த்து படம் வாங்கிய போது கலர்ப்படம் தரமாட்டாங்களா என தனலட்சுமி அப்பாவியாகக் கேட்டு வைத்தாள். ‘’கவலைப்படாதே புள்ளை உன்னைப் போல சிவப்பாத்தான் பொறக்கும்’’ என நீலகேசவன் சொல்லி வைத்தான்.

கல்யாணத்துக்கு வராமல் சண்டை போட்டவர்கள் எல்லாம் வளைகாப்புக்கு வந்து சேர்ந்து இருந்தார்கள். குழந்தைப் பிறக்கப்போகும் தேதியும் குறித்தார்கள். இடுப்பு வலி என ஆஸ்பத்திரியில் தனலட்சுமியைச் சேர்த்தார்கள். பல மணிநேர போராட்டத்திற்குப் பின்னர் தனலட்சுமி சுகப்பிரசவமாக ஆண் குழந்தை ஒன்றைப் பெற்றெடுத்தாள். குழந்தையைப் பார்த்த மருத்துவர்கள் அலறினார்கள்.

‘’குழந்தைக்கு உடலுல நீலம் பாய்ஞ்சிருக்கே’’ என இங்கும் அங்கும் ஓடினார்கள். இதைக்கேட்ட தனலட்சுமி மயங்கினாள். குழந்தைக்கு இரத்தப் பரிசோதனை செய்துப் பார்த்துவிட்டு எல்லாம் நார்மலாகத்தான் இருக்கிறது என விட்டுவிட்டார்கள், அதற்குள் ஊரில் எல்லாம் கிருஷ்ணர் பிறந்துட்டார் என சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.

நான் வேண்டின கிருஷ்ணனே எனக்கு மகனாகப் பிறந்துட்டார் என தனலட்சுமி பூரிப்பு அடைந்தாள். சில மாதங்கள் ஓடியது. குழந்தையை அதிசயமாக அனைவரும் பார்க்க வந்தார்கள். எங்க வீட்டுல வந்து ‘வெண்ணை’ திருட வாடா என அவனை அழைத்தார்கள். ‘’இன்னொரு போர் நடத்தி வைப்பியாடா’’ எனக் கேட்டும் சென்றார்கள்.

நீலகேசவன் பரபரப்புடன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தான். தனலட்சுமி இந்தா நீ கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் என ஒரு ஆங்கில நாளிதழைக் காமித்தான்.

‘’நீல நிற உடல் கொண்ட மனிதர்கள் 1950 வரை அமெரிக்காவில் உள்ள நீல நகரத்தில் வசித்து வந்திருக்கிறார்கள். இதற்கு காரணம் ஹீமோகுளோபினில் ஏற்பட்ட மாற்றம் மற்றும் ஒரு மரபணுவில் ஏற்பட்ட மாற்றம் ஆகும். இவர்கள் இவர்களுக்குள்ளேயே திருமணம் நடந்து முடித்துக்கொண்டதால் நீலநிறக் குழந்தைகள் பெற்று அத்தகைய சமூகமாகவே வாழ்ந்து வந்திருக்கிறார்கள்’’

இதைப்படித்ததும் தனலட்சுமி நீலநிறத்துக்கான காரணம் அறிந்து கொண்டாள், ‘’நம்ம பிள்ளையையும் செக்கப் செய்யனும், ஆனா நமக்கு எப்படி’’ என்றாள். ‘’எங்க தாத்தாவுக்கு தாத்தா ஒருத்தர் நீலநிறமாத்தான் இருந்தாராம், அதனாலதான் எனக்கு கூட நீலகேசவனு பேரு’’ என்றான் நீலகேசவன்.

முற்றும்.