Tuesday, 21 July 2009

சில்வண்டுகள் - 5

நாகலாபுரம் மருத்துவமனைக்கு வெகு அருகாமையில் சென்றபோது காருண்யன் மயக்கம் அடைந்து விழுந்தார். சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் அவரின் உயிர் பிரிந்தது. பாதிரியார் பெரும் கலக்கம் அடைந்தார். இந்த தகவலை உடனடியாக நாகலாபுர காவல் நிலையத்திற்குத் தெரிவித்தார். இதை கேள்விபட்ட தனராஜ் விரைந்து அவ்விடம் வந்தார். தனது உதவி அதிகாரிகளிடம் முறைப்படி செய்ய வேண்டியதை செய்ய சொல்லிவிட்டு ஜகநாதபுரம் செல்வதற்கு ஆயத்தமானார். அப்பொழுது உதவி அதிகாரி பாலமுருகன் ஜகநாதன் பற்றி எதுவும் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டாம் எனவும் இதனை இத்துடன் விட்டுவிடலாம் என கூறினார். இதைக்கேட்டதும் தனராஜ் எள் வெடிப்பது போல் வெடித்துக் கொட்டிவிட்டார். சுகுமாரன் இதையெல்லாம் பார்த்து பதறியபடியே நின்றான். பாதிரியார் கர்த்தரிடம் வேண்டிக்கொண்டு இருந்தார்.

காவல் நிலையம் திரும்பிய தனராஜ் கேரள எல்லை காவல் அதிகாரிகளுக்குத் தகவல் தெரிவித்தார். ஜகநாதன் பற்றிய விபரங்களைத் தந்தார். மேலதிகாரிகளுக்குத் தகவல் சொல்லிவிட்டு மற்றொரு உதவி அதிகாரி தேவராஜுடனும், சுகுமாரனுடன் அன்று இரவே கிளம்பினார். மேலதிகாரிகள் நடந்த விசயங்களைக் கேட்டு கொதித்துப் போனார்கள். தான் தோன்றித்தனமாக ஒரு தனி நபர் நடந்து கொண்டு செல்வதை அவர்களால் சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. தனராஜ் கொடுத்த தகவலின்படி சில அதிகாரிகளை உடனே கேரள எல்லைக்கு அனுப்பி வைத்தார்கள். கண்டதும் சுடச் சொல்லி உத்தரவு போட்டார்கள்.

ஜகநாதன் பவித்ரபுரி கிராமத்தை அடைந்தார். அந்த கிராமத்திற்கு உள்ளே செல்லாமல் வெளிப்புறமாகவே நடந்து சென்றார். இவரைக் கண்ட ஒரு சில கிராமத்து நபர்கள் வணங்கிவிட்டுச் சென்றார்கள். வணங்கிய நபர்களைக் கண்டு மறு வணக்கம் செலுத்தியவாரே தொடர்ந்து நடந்து கொண்டிருந்தார் ஜகநாதன். ஊர் எல்லையைக் கடந்ததும் பெரிய கல்பாறை தென்பட்டது. குகைகள் போன்ற அமைப்புடையதாக இருந்தது. அந்த கல்பாறையை அடைந்ததும் சுற்றி சுற்றிப் பார்த்தார். கல்பாறையின் இடைவெளியுள்ளே மெதுவாக உள்ளே நுழைந்தார். பெரும் இருட்டாக உள்ளே இருந்தது. உள்ளே சென்றவர் சம்மணமிட்டு அமர்ந்தார். கைகளால் பாறையைத் தள்ளினார். பாறை அசைய மறுத்தது. பலம் கொண்டு மேலும் தள்ளினார். பாறைகள் ஒன்றுக்கொன்று உரசிக்கொண்டன. சிறிது இடைவெளிவிட்டது. அந்த இடைவெளியூடே ஒளிக்கீற்று வந்து கொட்டியது. கண்கள் மூடிக்கொண்டார்.

தனராஜ் கொடுத்த தகவலின்படி அடுத்த நாளே மலையின் அடிவாரத்தின் ஓரத்தில் அமைந்திருந்த கிராமங்களில் அதிகாரிகள் விசாரிக்க ஆரம்பித்தார்கள். அப்படியொரு நபரை யாருமே பார்த்திருக்கவில்லை என கேட்பவர்கள் எல்லாம் சொன்னபோது அதிகாரிகள் சற்று சலிப்பு அடைந்தார்கள். அதற்கடுத்தாற்போல் சற்று தொலைவில் அமைந்திருந்த பவித்ரபுரியை அதிகாரிகள் அடைந்தார்கள். அங்கிருந்தவர்களிடம் விசாரித்தபோது ஒரு சிலர் அதுபோன்ற நபரை தாங்கள் கண்டதாக கூறினார்கள். அந்த வார்த்தையைக் கேட்ட அதிகாரிகள் மிகவும் உற்சாகம் அடைந்தார்கள். அவர் சென்ற வழியைக் காட்டினார்கள். கிராமத்தின் வெளிப்புறமாகவே நடந்த அதிகாரிகளும் சில கிராம மக்களும் கல்பாறையை அடைந்தார்கள்.

இராமேஸ்வரத்தை அடைந்த தனராஜ் அவருக்காக காத்துக்கொண்டிருந்த மேலும் சில காவல் அதிகாரிகளுடன் ஜகநாதபுரம் அடைந்தார். ஜகநாதபுரத்தை அடைந்த அவர்கள் ஜகநாதன் பற்றி விசாரித்தார்கள். ஜகநாதன் பற்றி ஊரில் இருந்தவர்கள் எங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது என ஜகநாதனின் பூர்விக வீட்டினை அடையாளம் காட்டினார்கள் அந்த ஊரைச் சேர்ந்த சிலர். அதிக நேரம் இருக்க வேண்டாம் என எச்சரித்தவர்கள் உடனடியாக கிளம்பிச் செல்லுமாறு அறிவுறுத்தினார்கள். அதிகாரிகளுடன் சென்று வீட்டின் கதவைத் தட்டினார் தனராஜ். ஜகநாதன் பற்றி விசாரிக்க வந்திருக்கோம் என வீட்டின் வாசலில் வந்து நின்ற ஒரு தாயிடம் சொன்னார் தனராஜ். உடனே கிளம்பி போயிடுங்க என்றார் அந்த தாய். ஜகநாதனால் காடும் கிராமமும் அழிந்து போனது குறித்து தனராஜ் சொல்லிவிட்டு அதனால் ஜகநாதன் பற்றி தெரிய வேண்டும் என்றார் மேலும்.

ஜகநாதா என பெரும் சத்தமிட்டார் அந்த தாய். சத்தமிட்ட அந்த தருணத்தில் பவித்ரபுரி கல்பாறைகள் வெடித்து சிதறியது. கல்பாறையின் உள்ளே சென்ற அதிகாரிகளும் சில கிராம மக்களும் கோரமாக பலியானார்கள். ஜகநாதன் கோபத்தின் உச்சகட்டத்தை அடைந்தவர் சிதறிய கற்களையும் மனிதர்களையும் பார்த்த வண்ணம் பூமியில் காலை அழுத்திக்கொண்டே இருந்தார். பள்ளம் ஏற்பட்டது. சில கற்கள் எரிகற்களானது.

ஏன் இப்படி காட்டுக் கத்து கத்தறேம்மா என தனராஜ் அதட்டினார். ஜகநாதா என மறுபடியும் சத்தமிட்டார் அந்த தாய். வீட்டினுள் இருந்து ஒரு இளைஞன் ஓடி வந்தார். உன்னைப்போய் தேடி வந்திருக்காங்கப்பா இவங்க என்றார் அந்த தாய். நீ காட்டை எரிச்சியாம், ஊரை எரிச்சயாம் என்னமோ உளறுரானுங்க என்னானு கேளு என அந்த தாய் உள்ளே சென்றார். தவறான வீட்டிற்கு வந்துவிட்டோமே என தனராஜ் நினைத்துக்கொண்டிருந்தபோதே அந்த இளைஞன் காவல் அதிகாரி தனராஜை ஓங்கி ஒரு அறைவிட்டான். சற்று தள்ளி விழுந்தார் தனராஜ். சுகுமாரன் அந்த இடத்தை விட்டு மெதுவாக அகன்றான். அதிகாரிகள் அந்த இளைஞனை அடிக்க ஓடி வந்தார்கள். தனராஜ் நிறுத்துங்க என சத்தமிட்டார். சுகுமாரன் மெதுவாக அந்த தெருவினைக் கடந்து ஒரு வீட்டினுள் நுழைந்து கொண்டான்.

உன் பேரு என்னான்னு சொல்ல முடியுமா என இளைஞனை நோக்கிக் கேட்டார் தனராஜ். அந்த இளைஞன் எதுவும் பதில் சொல்லாமல் உள்ளே சென்று கதவைச் சட்டென அடைத்தான். உடன் வந்த அதிகாரிகள் பெரும் கோபம் கொண்டார்கள். தனராஜிடம் என்ன சார் நீங்க இப்படி பொறுமையா இருக்கீங்க அடிச்சு துவைச்சிர வேண்டியதுதான் என சொல்லிக்கொண்டே கதவை இடித்தார்கள். தனராஜ் எவ்வளவோ தடுத்துப் பார்த்தார். ஆனால் அவர்களின் கோபம் தனராஜை சற்றும் பொருட்படுத்தவில்லை. கதவினைத் திறந்துகொண்டு பெரும் கோபத்துடன் அனல் கக்கும் பார்வையுடன் ஆவேசமாக நின்று கொண்டிருந்தான் அந்த இளைஞன். அவன் பின்னால் வந்த தாய் எல்லாம் கிளம்பி போயிருங்க எனச் சத்தமிட்டார். சட்டென குனிந்த இளைஞன் அந்த அதிகாரிகள் மேல் ஒருவித பொடியைத் தூவினான். தூவியவன் தீக்குச்சியை பற்ற வைத்து அவர்கள் மேல் எறிந்தான், அவர்கள் எரியத் தொடங்கினார்கள். இதைக்கண்ட தனராஜ் பிரமைபிடித்தவர் போலானார்.

பவித்ரபுரியில் பலியானவர்களும் எரிய ஆரம்பித்தார்கள். ஜகநாதன் தொடர்ந்து நடக்க ஆரம்பித்தார். கடற்கரையை வந்தடைந்தார். கடலினுள் மெதுவாக ஒரு கால் வைத்தார். கடல் நீர் கொந்தளிக்கத் தொடங்கியது. உடல் முழுவதும் நீருக்குள் சென்றது. கொந்தளித்த கடல், அலைகள் கூட எழுப்பாமல் அடங்கிப் போனது. தொடர்ந்து நீருக்குள் சென்று கொண்டே இருந்தார் ஜகநாதன். பவித்ரபுரியும் ஜகநாதபுரமும் பத்திரிக்கை செய்திகளில் இடம்பெற்றது. பொய் செய்தியில் இதுதான் உச்சகட்ட பொய் செய்தி என பத்திரிகைகள் மேல் மக்கள் குற்றம் சாட்ட ஆரம்பித்த வேளையில் பவித்ரபுரியையும் ஜகநாதபுரத்தையும் தொலைக்காட்சி நிறுவனங்கள் முற்றுகையிட்டன.

(தொடரும்)

Monday, 20 July 2009

சில்வண்டுகள் 4

காலை வேளையில் புனித ஆலயத்திற்கு வந்த பாதிரியார் ஆண்டனி கல்லின் மேல் கிடந்த சுகுமாரனைக் கண்டார். அவனைத் தொட்டு எழுப்பினார். திடுக்கிட்டு விழித்த சுகுமாரன் பாதிரியாரைக் கண்டதும் கதறி அழ ஆரம்பித்துவிட்டான். அதிர்ச்சி அடைந்த பாதிரியார் சுகுமாரனிடம் விசாரித்தார். சுகுமாரன் ஊரில் நடந்த விபரங்களைச் சொன்னதும் பாதிரியார் மேலும் அதிர்ச்சி அடைந்தார். குளித்து உடைமாற்றச் சொன்ன பாதிரியாரிடம் வேண்டாமென மறுத்தான் சுகுமாரன். உணவும் உண்ண மறுத்தான். தான் காவல் நிலையம் செல்ல வேண்டுமெனச் சொன்னான். எனவே பாதிரியார் சுகுமாரனை அழைத்துக் கொண்டு சினமாநல்லூருக்கு அருகில் உள்ள நாகலாபுரம் காவல் நிலையம் அடைந்தார்.


காவல் அதிகாரி தனராஜ் சுகுமாரன் சொன்னதைக் கேட்டு தங்களுக்கும் இதுகுறித்து தகவல் வந்ததாகவும் ஆனால் இதுகுறித்து மேற்கொண்டு என்ன செய்வது என அனைத்து காவல் நிலைய அதிகாரிகளும் விவாதித்துக் கொண்டிருப்பதாகவும் கூறினார். சிங்கநேரிக்கு அருகில் இருந்த காடு எரிந்து போனதும், மதியூர் எரிந்து போனதற்கும் தொடர்பு இருப்பதாகவே தாங்கள் கருதுவதாக சொன்னபோது சுகுமாரனும் பாதிரியாரும் மேலும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். சுகுமாரன் மயங்கி கீழே விழுந்தான். சுகுமாரனுக்கு மயக்கம் தெளிவித்து உணவருந்த வைத்தார்கள். சற்று தெளிச்சி அடைந்த சுகுமாரன் காவல் அதிகாரியிடம் ஜகநாதன் பற்றி முதன்முறையாக சொன்னான். இதை இப்பொழுதுதான் பாதிரியாரும் முதன் முறையாகக் கேட்டார்.

ஜகநாதன் இரவெல்லாம் நடந்து காலையில் மலையின் உச்சிக்குச் சென்று அடைந்தார். வானத்தை நோக்கினார். பின்னர் கற்கள் பெயர்த்து வந்தார். சின்னதாக மண்டபம் எழுப்ப ஆரம்பித்தார். உள்ளே சென்று அமர்ந்தார். கண்கள் மூடினார். கண்கள் மூடியவருக்கு மனம் எரிச்சல் ஊட்டியது. மண்டபம்விட்டு வெளியே வந்தார். மலை உச்சியில் நடக்க ஆரம்பித்தார். சிறிது தொலைவுக்குச் சென்றதும் அந்த மலை உச்சியின் கிழே சற்றுத் தள்ளி ஒரு ஊரானது நிர்மாணிக்கப்பட்டு இருப்பதைக் கண்டார். கைகளை இருபுறமும் நீட்டிக்கொண்டு கிடுகிடுவென ஒரே இடத்தில் நின்றவாரே சுற்றினார். அவ்வாறு சுற்றியவர் சுற்றிக்கொண்டே இருந்தார். சுற்றியவர் சட்டென நின்று உயரத் தாவினார். பத்து அடிக்கு மேலாகவே உயர்ந்து சென்றார். கீழே உடல் இறங்கி வந்தபோது கால்களை நேராக மலையின் மேல் வைத்திடாமல் உடலை படுக்கை வசமாக்கினார், அப்படியே விழுந்தார். உடலில் செடிகள் ஒத்தடமிட்டு வைக்க, கற்களும் மண் துகள்களும் குத்தியது. உருண்டார். கீழே எந்த வேகத்தில் உருண்டாரோ அதே வேகத்தில் மேலே உருண்டு சென்றார். தான் விழுந்த இடத்தில் வந்து சேர்ந்ததும் எழுந்தார். மீண்டும் மண்டபம் நோக்கி நடந்தார். மண்டபத்திற்கு மேல் செடிகளை பரப்பினார். பின்னர் உள்ளே நுழைந்தார் கண்களை மூடினார்.

நான்கு காவல் அதிகாரிகளுடன் சுகுமாரன் மலையடிவாரம் வந்தடைந்தான். பாதிரியாரும் உடன் இருந்தார். மலையின் மேல் இருந்த ஊரினை வெகுவிரைவாகவே அவர்கள் அடைந்தார்கள். அந்த ஊரில் விசாரித்தார்கள். அங்கிருந்தவர்கள் ஒன்றும் புரியாமல் விழித்தார்கள். செம்மறி ஆடுகள் மேய்க்கும் காருண்யன் மலையின் மேற்பகுதிக்குச் சென்று பார்த்தால் ஏதாவது தெரியும் என சொன்னதும் அவரையும் அழைத்துக்கொண்டு மலையின் உச்சிக்கு சென்றார்கள். வட்டம் போட்டு இருப்பதைக் கண்ட காருண்யன் இதோ இங்கேதான் அவர் இருக்க வேண்டும் என சொன்னார்.

அப்பொழுதுதான் காருண்யனுக்கு ஒரு யோசனைத் தோன்றியது. அவரை இங்கே நாம் அடையாளம் கண்டுவிட்டால் என்ன செய்வதாய் உத்தேசம் என காவல் அதிகாரிகளிடம் கேட்டார் காருண்யன். அவரைக் கைது செய்து தூக்குத் தண்டனை வாங்கித்தர வேண்டும் என்றார் தனராஜ். காருண்யன் பலமாகச் சிரித்தார். ஏன் சிரிக்கிறீர்கள் எனக் கேட்ட தனராஜிடம் காட்டையும் ஊரையும் எரித்து இருக்கிறார் எனச் சொல்கிறீர்கள் உங்களை எரிக்க அவருக்கு எவ்வளவு நேரம் ஆகப்போகிறது என்றதும் அனைவருக்கும் தைரியம் மறைத்து வைத்த பயம் சற்று வெளிக்காட்டத் தொடங்கியது. நினைவில் இருந்த சுகுமாரன் நடுங்கத் தொடங்கினான். சுட்டுத் தள்ளிவிடுகிறேன், எப்படி என்னை எரிப்பார் என்றார் தனராஜ். நல்ல யோசனைதான், எனக்கே இப்பொழுதுதான் தைரியம் வந்திருக்கு, வாங்க அவரைத் தேடுவோம் என காருண்யன் அவர்களை அழைத்துக்கொண்டு ஜகநாதன் இருக்குமிடத்தை வந்தடைந்தார். எப்படி சரியாக வந்தடைந்தீர்கள் என காருண்யனிடம் கேட்டபோது செம்மறி ஆட்டின் வாசனையிலிருந்து மனிதர்களின் வாசனைவரை எனக்குப் பழக்கம், ஆனால் இந்த வாசனையானது நான் அறியாதது என சொல்லியபடி மண்டபத்தை கைகாட்டினார் காருண்யன்.

மண்டபத்தின் உள்ளே ஒருவர் தியான நிலையில் அமர்ந்து இருப்பதைக் கண்டார் தனராஜ். முகத்தைத் திருப்பி அமர்ந்திருந்த ஜகநாதனை முகம் பார்க்காமலே இவர்தான் என்றான் சுகுமாரன். காருண்யனும், பாதிரியாரும் மற்ற அதிகாரிகளும் அவரைக் கண்டார்கள். துப்பாக்கியை மெதுவாக சத்தமின்றி எடுத்தார் தனராஜ். அமர்ந்த நிலையில் இருந்த ஜகநாதன் உடல் அசைந்தது. சட்டென திரும்பினார் ஜகநாதன். வேகமாக திரும்பிய ஜகநாதனைக் கண்டதும் தனராஜின் கையிலிருந்து துப்பாக்கி நழுவி கீழே விழுந்தது. எடுத்துச் சுடுங்க என்றார் காருண்யன். தனராஜ் வேகமாக குனிந்து துப்பாக்கியை எடுக்கப் போனார். பாதிரியார் அவரைச் சுடவேண்டாம் என சத்தமாகச் சொன்னார்.

கைகளை வீசிக்கொண்டு எழுந்தார் ஜகநாதன். கற்கள் சிதறியது. அவர்களை நோக்கி வேகமாக நடந்து வந்தார். அவர் வைத்த அடியில் அவர்கள் இங்குமிங்கும் ஆடினார்கள். தனராஜ் முன்னால் கடுங்கோபத்துடன் நின்றார் ஜகநாதன். சுடுங்க என்றார் காருண்யன். சொன்ன மாத்திரத்தில் ஒரு கையால் காருண்யனின் குரல்வளையைப் பிடித்து அழுத்தியவர் மறுகையில் தனராஜின் கையில் இருந்த துப்பாக்கியை பறித்தார் ஜகநாதன். வேண்டாம் அவரை விட்டுவிடுங்கள் என ஜகநாதனிடம் சொன்னார் பாதிரியார்.

சுகுமாரன் பயத்தில் உறைந்து போனான். காருண்யனைத் தள்ளிவிட்டுவிட்டு துப்பாக்கியை தூக்கி எறிந்துவிட்டு மேற்கு நோக்கி மலையின் கீழே இறங்கலானார் ஜகநாதன். அவர்கள் அனைவரும் பிரமைப் பிடித்தவர்கள் போல் நின்றார்கள். அவரை விரட்டிப் பிடிங்க சார் என சுகுமாரன் நடுங்கிக்கொண்டே தனராஜிடம் சொன்னபோது தனராஜ் கோபத்துடன் மற்ற அதிகாரிகள் நோக்கி நீங்க ஏன் சும்மாவே நின்னுக்கிட்டு இருந்தீங்க என்றார். அவர்கள் எங்க உடம்பை கட்டிப்போட்டமாதிரி இருந்துச்சு என்றார்கள் ஒரு சேர. முனகிக்கொண்டே எழுந்தார் காருண்யன், பேச முயற்சித்தார் பேச முடியவில்லை. வாய் திறந்தும் சத்தமில்லாமல் அவர் அழும் அழுகையை கண்ணீர் காட்டிச் சென்றது. கால்களை தரையில் உதைத்தும் கைகளை வயிற்றிலும் தலையிலும் அவர் அடித்துக்கொண்டபோது மிகவும் பரிதாபமாக இருந்தது. சுகுமாரன் காவல் அதிகாரி தனராஜை நோக்கி கத்த ஆரம்பித்தான். பாதிரியார் சுகுமாரனை சமாதனப்படுத்தினார்.

எங்ககூட ஜகநாதபுரம் நீ வா என சுகுமாரனை அழைத்தார் தனராஜ். சுகுமாரனும் வருகிறேன் என தனராஜிடம் சொன்னான். காருண்யனை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்ல பாதிரியாரிடம் சொல்லிவிட்டு தனராஜும் மற்ற அதிகாரிகளும் சுகுமாரனும் அன்று இரவே காவல் நிலையம் அடைந்தார்கள்.

மலையின் அடிவாரம் அடைந்த ஜகநாதன் மேற்கே நோக்கி தொடர்ந்து நடக்கலானார்.

(தொடரும்)

Tuesday, 7 July 2009

வாழ்க்கையில் சீரழிவது எப்படி?

முன்னுரை:-

நாம எல்லோருக்கும் பொதுவா தெரிஞ்சிக்கிறஆசை எப்படி இருக்கும்னு பார்த்தாக்க, எப்படி வாழ்க்கையில முன்னேறுரது, அப்புறம் எப்படி கோடி கோடியா சம்பாதிக்கிறது, எப்படி நூறு வயசுக்கு மேலயும் வாழறதுனு சொல்லிக்கிட்டேப் போகலாம்.

நாம் ஒருத்தருக்கும் வாழ்க்கையில சீரழியறது எப்படினு தெரிஞ்சிக்கனும்னு ஆசை இருக்கிறதுல்ல! ஏன்னா அதுதான் தினமும் நாமப் பாத்துக்கிட்டு இருக்கமேனு ஒரு நினைப்பு நமக்கு.

இருந்தாலும் எப்படி வாழ்க்கையில சீரழியறதுனு ஒரு புத்தகம் போடலாம்னு யோசனை வந்துச்சு, அதனால எழுதப் போறதுதான் இனிமே.