Thursday, 2 July 2009

ஒரு வலைப்பூவில் பதிவராக இருப்பது என்பது?!

தமிழில் எழுத வேண்டும் எனும் ஆர்வமும், எழும் சிந்தனைகளை எழுத வேண்டும் என எண்ணிய போது அடித்தளம் எனக்கு தந்தது முத்தமிழ்மன்றம் எனும் வலைத்தளம்.

பல எண்ணங்களை கதைகளாக, கட்டுரைகளாக மூன்று ஆண்டுகளுக்கு மேலாக அங்கே எழுதி வருவதுண்டு. எனக்குத் தெரிந்த நண்பர்கள் வலைப்பூ ஒன்றை ஆரம்பியுங்கள் என்று சொல்ல 'அதெல்லாம் எதற்கு' என்றே வேண்டாம் என இருந்தேன். மேலும் தனியாக வலைப்பூ வைத்து எழுதும் அளவுக்கு எல்லாம் சிந்தனையும் இல்லை, மேலும் எழுதும் எழுத்தில் அலங்காரம் பூசும் அளவுக்கு தமிழ் இலக்கியவாதியும் நான் இல்லை என்றே இருந்தேன். பின்னர் எனது எழுத்துக்களையெல்லாம் சேகரிக்கும் தளமாக பயன்படுத்தலாம் என்றே வலைப்பூ ஆரம்பித்தேன். அவ்வப்போது சேகரிப்பதும், அதிகமாக வலைத்தளத்தில் எழுதுவதுமாகப் பயணம் போய்க்கொண்டிருந்தது.

அந்த வலைத்தளத்தில் எழுதிய போது ஏற்படும் சிறு சிறு சலசலப்புகள் கண்டு 'அட என்ன இது' என்றுதான் தோன்றும். ஆனால் சில தினங்களாக வலைப்பூக்களுக்கு பின்னூட்டம் எழுதுவதில் கவனம் செலுத்த இங்கே நடக்கும் பல விசயங்களைப் பார்த்ததும் 'அட என்னதான் இது' என்றே தோணியது.

நடக்கும் விசயங்களைப் படிக்கும் போது அதற்கு மறுமொழி எழுதலாம் என எண்ணியபோது 'கருத்து கந்தசாமி' என்கிற பட்டங்களும் வழங்கப்படுகின்றன என்பதை அறிந்ததும் மிகவும் கவனத்துடனே செயல்பட வேண்டும் எனத் தெரிய வந்தது.

ஒரு நூலை வெளியிட்டுவிட்டு அதற்குரிய விமர்சனங்களையெல்லாம் பார்த்துப் பழகிய பின்னர் இப்போதுதான் உண்மையான எழுத்துலகம் எப்படியிருக்கும் என்பது தெரிகிறது. நல்லவேளை எவருமே எனது நூலை வாசித்து இருக்கமாட்டார்கள் போல என்கிற ஒருவித நிம்மதியும் இருக்கிறது.

தங்களது எண்ணங்களை வெளியிட உதவியாக இருக்கும் இந்த வலைப்பூவில் இடப்படும் இடுகைகளுக்குக் கொடுக்கப்படும் விலை மிகவும் அதிகமாகவும் இருக்கக் கூடும், எவரின் கவனத்திலும் வராமலும் போகக் கூடும்.

சேராத இடந்தனில் சேர வேண்டாம்
போகாத இடந்தனில் போக வேண்டாம்
போகவிட்டு புறஞ்சொல்லித் திரிய வேண்டாம்

என்பதை மட்டும் நினைவில் வைத்துக்கொண்டு இந்த வலைப்பூவில் சுதந்திரமாக எவரது பார்வையிலும் தவறுதலாக பட்டுவிடாமல் தொடர்ந்து பயணிக்கிறேன்.

மிகவும் நன்றி.

கேள்வியும் பதிலும் - 3

3. நீங்கள் விரும்பும், மதிக்கும் நண்பர் உங்கள் பின்னே (உங்களின்) இன்னொரு நெருங்கிய நண்பரிடம் தாறுமாறாக உங்களைப் பற்றி பேசுவதை அந்த நண்பர் வந்து சொல்கிறார் என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள். அதை கேட்ட நிலையில் நீங்கள் எவ்விதம் உணர்வீர்கள்? என்ன செய்வீர்கள்?

அப்படி பேசுவார்களா என்ன? அப்படி பேசினால் நான் மதிக்கும் நண்பராக அவர் இருக்க முடியாது! அவரது நண்பராக நான் இருந்து இருக்க முடியாது.

கேள்விக்கு பதில் சொல்வது என வைத்துக் கொண்டால்...

வேடிக்கையாக முதலில் உணர்வேன். எதற்காக அப்படி பேசினார் அப்படி பேச வேண்டிய நிலையை நான் எதற்கு உருவாக்கினேன் என காரணம் அறிந்து கொள்ள என்னிடம் கேள்விகள் கேட்டு கொள்வேன். விடை தெரிந்தால் திருத்திக் கொள்வேன். இல்லையெனில் வீணாக அதைப்பற்றி எனது நேரத்தை வீணாக்க மாட்டேன். அது போன்ற மதிக்கும் நண்பர்களை தவிர்த்து விடமாட்டேன் ஆனால் அளவோடு வைத்துக் கொள்வேன். தவறு என்பக்கம் இருந்தால் மன்னிப்புக் கேட்டு கொள்வேன் மறுபடியும் நடக்காமல் பார்த்துக் கொள்வேன். வீணான குற்றசாட்டு எனில் எனது தரப்பு நியாயத்தை எல்லாம் விளக்கிக் கொண்டு இருக்க மாட்டேன். என்னைப் பொறுத்தவரை விழலுக்கு இறைத்த நீர்தான்.

என்னிடம் வந்து சொன்ன நண்பரிடம் இதனை என்னிடம் சொல்லாமல் தவிர்த்து இருந்து இருக்கலாம் என சொல்வேன். என்னைப் பொறுத்தவரை எனது முகத்திற்கு நேராக பேசும் வார்த்தைகளுக்கு சொன்னவர் நேராக சொன்னால்தான் மதிப்பே தருவேன், பிறர் வாயிலாக வரும் வார்த்தைகளுக்கு அதிகம் செவி சாய்ப்பதில்லை.

(தொடரும்)

கேள்வியும் பதிலும் - 2

2) உங்கள் குழந்தை தமிழ் கற்றுக் கொள்ள மறுத்தால் அதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வீர்கள்?

மிகவும் நல்ல கேள்வி. எனது ஆசை என்னவாக இருந்தது எனில் என்னால் எனது சிறு வயது ஆசையான நாவல் எழுத முடியாமல் போவதைக் கண்டு மனம் கலங்கியது. எனது மகன் மாபெரும் நாவலாசிரியனாக வரவேண்டும் (தமிழில் தான்) என அவனுக்கு கல்கி என பெயர் சூட்டினேன். யாருக்கும் அப்பெயர் பிடிக்கவில்லை. பின்னர் நவீன் என சூட்டினேன். காரணம் நவீன் என்றால் புதியது என பொருள்படும். புதிய இராதாகிருஷ்ணனாய் அவன் வரட்டும் என்ற எண்ணம்தான்.

அப்படிப்பட்ட எண்ணம் கொண்டு இருக்கையில் இருப்பது இலண்டனில், எப்படி தமிழ் கற்றுக் கொள்வது? தமிழ் பள்ளிக்கு அனுப்பி வைத்தோம். தமிழ் ஒருநாள்தான் கற்று வருகிறான். சில நேரங்களில் தமிழ் பள்ளி பிடிக்கவில்லை என அவன் சொல்லும்போது, நான் அவனிடம் பிடிக்கவில்லையெனில் விட்டுவிடு எனச் சொல்வேன். அவனோ இல்லை நான் படிக்கிறேன் என படித்து வருகிறான். நிச்சயம் தமிழ் என்னைவிட நன்றாக கற்றுக் கொள்வான் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது. எதையும் நிர்பந்தப்படுத்துவது இல்லை. இது செய் என சொல்வதோடு சரி, அவனாக விருப்பப்பட்டால் ஒழிய நான் புகுத்துவது இல்லை. கடவுள் கிருபையால் தமிழ் அவனுக்குப் பிடித்து இருக்கிறது. அவன் தமிழ் பாடும்போது (சங்கீதம், மிருதங்கம் பயின்று வருகிறான்) மிகவும் சிரிப்பாக இருக்கும், பெருமையாக இருக்கும்.

ஆக தமிழ் கற்றுக் கொள்ள மறுத்து இருந்தால் கஷ்டமாக இருந்து இருக்கும் என்றுதான் நினைக்கிறேன். இருந்தாலும் 'அவனுக்கு விதித்தபடி நடக்கிறான்' என ஆண்டவன்மேல் பாரத்தை போட்டுவிட்டு போய் இருப்பேனோ என்னவோ? இப்பொழுதுதானே படித்துக் கொண்டு இருக்கிறான், இறைவன் அருள்புரிவான் என் நம்புகிறேன்.

(தொடரும்)