முத்தமிழ்மன்றம் எனும் வலைத்தளத்தில் என்னிடம் கேட்கப்பட்ட கேள்விகளும், அதற்கு நான் அளித்த பதில்களும்.
அப்படிப்பட்ட வேலைதான் செய்து கொண்டு இருக்கிறேன் சகோதரி!
நான் இந்தியாவில் இருந்த வரை (1998) அசைவம் சாப்பிடுவேன், அதுவும் எப்போதாவது தான். எங்கள் வீட்டில் எப்போதாவதுதான் அசைவம் சமைப்பார்கள். எனது அம்மாவிடம் அசைவம் சாப்பிடுவது பிடிக்கவில்லை எனக் கூறிக்கொண்டே சாப்பிட்ட தருணங்கள் பல. சாப்பிட்ட பின்னர் மிகவும் கவலையாக இருக்கும். இந்த எண்ணமெல்லாம் வந்தது ஒரு 18 வயது பின்னர்தான். அதற்கு முன்னர் அஹிம்சை பற்றி நினைக்கவே இல்லை. ஏதோ சாப்பிட வேண்டும் எனத் தோன்றும், அவ்வளவுதான்.
எனது தாயின் மரணத்திற்கு பின்னர் அசைவம் சாப்பிடுவது இல்லை என்ற முடிவு எடுத்தேன், எனது மனைவியும் (திருமணத்திற்கு முன்னர்) என்னிடம் அதிசயமாக அசைவம் பற்றி கேட்க நான் சாப்பிடமாட்டேன் என உறுதி அளித்தேன். அசைவம் சாப்பிடுவதை நிறுத்திய நாள் 12-04-1998. இதுநாள்வரை அசைவம் சாப்பிட்டது இல்லை. என்னை ஆச்சரியமாக என்னை அறிந்தவர்கள் பார்த்தார்கள், எனது நண்பர்கள் வியந்தார்கள், இதில் என்ன வியப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது என என் அண்ணன் ஒருமுறை எதில் எதில் உறுதி கொள்ள வேண்டுமோ அதில் உறுதி கொள் என்றார். என்னைப் பொறுத்தவரை எதை ஒருவனால் ஒரு விசயத்தை சிக்கெனப் பிடித்துக் கொள்ள முடியுமோ, அதே வேளையில் மிகவும் பிடித்த விசயத்தை உடனடியாய் விட்டுவிடவும் முடியுமோ அவனால் கடவுளை உணர முடியும் என்ற கருத்தை எனக்குள் நான் புதைத்த காலங்கள் எனக்கு ஞாபகம் வந்து போகும். கடவுளை நான் உணரவில்லை என்பது வேறு விசயம்.
நான் இலண்டனில் ஆராய்ச்சியை ஆரம்பித்தபோது எனது ஆசிரியர் என்னிடம் கேட்ட கேள்வி இதுதான் 'நீ சைவம், உனக்கு விலங்குகளைக் கொன்று ஆராய்ச்சி செய்வதில் ஆட்சேபனை இல்லையா?' என்பது தான். இது எதற்கு கேட்டார் எனில் இங்கு இது போன்ற ஆராய்ச்சி செய்ய அனுமதி வேண்டும், தனிப்பட்ட படிப்பினை படிக்க வேண்டும், அதனால்தான் கேட்டார். நான் எதுவுமே நினைக்கவில்லை சரி என்று சொல்லி அன்று ஆரம்பித்து இன்றுவரை நிறுத்தவில்லை.
எனது மனம் பாடுபடும். கொல்வதற்கு முன்னர் மிகவும் கவலையாக இருக்கும். சில தினங்களில் கண்ணீர் வந்ததும் உண்டு. ஒரே நாளில் 250 எலிகளையெல்லாம் கொன்று இருக்கிறேன். பாவமாக இருக்கும், மனதில் எத்தனையோ சமாதானங்கள் சொல்லிக் கொள்வேன். இருந்தும் இந்த வேலை எனக்குப் பிடித்து இருப்பதால் எனது உடல்நலம் பற்றி கூட கருதாமல் பணிபுரிந்து வருகிறேன். இறக்கும் உயிர்களை தியாகச் செம்மல்கள் என மனதில் நினைத்துக் கொள்வேன். ஏதோ ஒரு நல்ல விசயத்துக்காக தங்கள் வாழ்வினை படைத்துக் கொண்ட அந்த விலங்கினங்கள் பாக்கியசாலிகள்.
நான் எனது ஆராய்ச்சி நூலில் எழுத நினைத்தது இதுதான்!
''Dedicated to my beloved mice''
இன்னும் அந்த உயிரினங்களை நினைத்து மனம் வலிக்கிறது, இருந்தும் தொடர்கிறேன், ஒருநாளாவது கண்ணன் வந்து எனக்கு கீதை சொல்லமாட்டானா என்று!
(தொடரும்)
