என் கூட வா!

உயிரோடை சிறுகதைப் போட்டிக்காக எழுதப்பட்டது.

மழை சொட்டு சொட்டாக பூமியில் பொட்டு வைத்துக்கொண்டிருந்தது. தனது சட்டையிலும் பொட்டு வைத்ததை உணர்ந்ததும் வெகுவேகமாக ஓட நினைத்தான் சிவபாலன். அவன் வெகுவேகமாக ஓட நினைத்தபோதே மழையும் வேகமாக வந்து சேர்ந்தது. எங்கே நனைந்துவிடுவோமோ என அதிவேகமாக ஓடினான். மூச்சு இறைத்தது. மழை அவனை நனைக்கும் முன்னர் சிவதாசினியின் வீட்டின் கதவைத் தொட்டான் சிவபாலன்.

கதவைத் தட்டினான், சிவதாசினியின் தந்தை கதவைத் திறந்தார். அவரது தந்தையை எதிர்பாராதவனின் மூச்சு மேலும் இறைக்கத் தொடங்கியது.

‘’என்ன வேணும்’’

‘’சாரி சார், தப்பான அட்ரஸுக்கு வந்துட்டேன், மழை வேற பெய்யுது’’

எதுவும் பேசாமலேயே கதவைச் சாத்திவிட்டுச் சென்றார் சிவதாசினியின் தந்தை. கால்களை மழை நனைக்க ஆரம்பித்தது. காற்றினால் வீசப்பட்ட சில தூறல்களும் முகத்தில் பட்டுச் சென்றது. ஓடிவந்ததில் உடலில் ஏற்பட்ட உஷ்ணம் வெளிப் பறக்க சில்லென்றே உணர்ந்தான். சற்று நேரம் கழித்து மீண்டும் கதவைத் தட்டினான். இம்முறை சிவதாசினியின் தாய் வந்து கதவைத் திறந்தார்.

‘’யாரைப் பார்க்கனும்?’’

‘’சிவதாசினியோட வீடு…’’

‘’இதுதான், நீ யாரு?’’

‘’அவளோட கூடப் படிச்ச பெரண்டு, ஒன்னாப் படிச்சோம, அவளைப் பார்க்கனும்’’

‘’அவ இங்க இல்லை’’

சிவபாலனின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் சிவதாசினியின் தாய் கதவைச் சாத்திவிட்டுச் சென்றாள். சிவபாலனுக்கு ஏமாற்றமாகப் போய்விட்டது. மழையில் நனைந்து கொண்டே யோசனையுடன் திரும்பி நடந்தான்.

தனது நெருங்கிய நண்பன் சுப்புராஜன் தகவல் சொல்லியிருக்காவிட்டால் அவன் சிவதாசினியைத் தேடி டில்லியிலிருந்து இத்தனை அவசரமாக வந்திருக்கமாட்டான். கைப்பேசியின் மூலம் சிவதாசினியைத் தொடர்பு கொள்ள முயன்றபோது அந்த எண் உபயோகத்தில் இல்லை என அறிந்ததும் பதட்டம் கொண்டான்.

சிவபாலன் சுப்புராஜனைத் தொடர்பு கொண்டு பேசினான். அந்த ஒரு விபரத்தைத் தவிர சிவதாசினி எங்கு போனாள், என்ன ஆனாள் எனத் தனக்குத் தெரியாது, தெரிந்தால் சத்தியமாக தகவல் சொல்கிறேன் என்றான் சுப்புராஜன்.

பிறரிடம் விசாரித்தபோது எங்களுக்கெல்லாம் எந்த ஒரு தகவலும் தெரியாது, அப்படியா? என அனைவருமே ஆச்சரியமாகக் கேட்டதும் மனமுடைந்து போனான் சிவபாலன்.

இரண்டு நாட்களானது. சிவதாசினியைத் தேடி அலைந்து திரிந்தவன் தனது வீட்டில் இரவில் மாடியில் நட்சத்திரங்களை எண்ணிக்கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொரு முறையும் தவறாகப் போகவே மீண்டும் எண்ணிக்கொண்டிருந்தான். அப்பொழுது வீட்டுக் கதவினைத் தட்டும் சப்தம் கேட்டு வெகுவேகமாக ஓடி வந்தான்.

வெளியே சுப்புராஜன் நின்று கொண்டிருந்தான். சுப்புராஜனின் முகமெல்லாம் வியர்த்து இருந்தது, உடலில் ஒருவித நடுக்கம் தெரிந்தது.

‘’சிவதாசினியைப் பார்த்தேன்டா’’

‘’எங்கேடா இருக்கு அவ வீடு’’

‘’அவ புருசன் அவளை வைச்சித் தொழில் நடத்துறான்டா’’

‘’சீ… இன்னுமாடா அந்தப் பழக்கத்தை நீ விடலை’’

‘’மாத்திக்க முடியலைடா, இதுதா அட்ரஸூ நீ போய் பார்த்துக்கோ, என் செல் புது நம்பர் மாத்திட்டேன்’’

வார்த்தை குளறி குளறிப் பேசிய சுப்புராஜன் இருட்டில் சென்று மறைந்தான். முகவரியினை சென்று அடைந்தான் சிவபாலன். கதவைத் தட்டினான். கதவைத் திறந்தவன் சற்று வயதானவன் போல இருந்தான்.

‘’லேட்டாயிருச்சி, நாளைக்கு வா’’

‘’கூடப் போட்டுத் தரேன்’’

உள்ளே அனுமதித்தான். சிவதாசினியைக் கண்டான். சுப்புராஜன் தகவல் சொல்லியே வந்ததாகவும் தன்னுடன் வந்துவிடுமாறும் கெஞ்சிக் கூத்தாடி அவளை அழைத்துக்கொண்டு திறக்கப்படாதப் பெட்டியுடன் அவசரமாக டில்லிக்கு சிவதாசினியுடன் கிளம்பிச் சென்றான் சிவபாலன். டில்லி வரும்வரை அவளிடம் அவன் எதுவும் கேட்கவில்லை, அவளும் எதுவும் சொல்லாமல் அழுத விழிகளுடனே இருந்தாள்.

காணாமல் போனவளை காவல் நிலையத்திலும் சொல்ல வழியின்றி அவளால் வந்த பணத்தையெல்லாம் கொண்டுபோய் விலைமகள் ஒருவளிடம் தந்து அழுது கொண்டிருந்தான் சிவதாசினியின் கணவன்.

டில்லியில் தனது அறையில் சிவதாசினியை அமர வைத்துவிட்டு பெட்டியைத் திறந்து சேலைகள், சுடிதார்கள், நகைகள் என எல்லாம் காட்டி அவளை குளித்துவிட்டு, பிடித்த சேலை, நகைகள் எல்லாம் போடச் சொன்னான். மனம் மரத்துப் போனவளாய் அவன் சொன்னவாறே சிவதாசினி செய்தாள்.

‘’இப்போதான் என் சிவதாசினி மாதிரி இருக்க’’

‘’சுப்புராஜன் கூட தெரிஞ்சே என்னை….’’

விக்கித்து அழுதாள். துடிதுடித்துப் போனான் சிவபாலன்.

(முற்றும்)

வேத நூல் - 2

அத்தியாயம் 2.

''என்ன யோசனை'' என்றான் சாங்கோ. மிபலோ தான் ஆழ்ந்த சிந்தனையில் இருப்பதாகக் கூறினான். சாங்கோ சிரித்தான். ''உன் ஆழ்ந்த சிந்தனைக்கு வழி செய்கிறேன்'' என சொல்லிவிட்டு தான் ஒரு வார்த்தைச் சொல்லி அதற்கான எழுத்தை வரைந்தான் சாங்கோ. குவ்விலான் அதே போல மணலில் எழுதிக் காட்டினான். மிபலோவை எழுதச் சொன்னபோது அதிலெல்லாம் ஆர்வமில்லாதவன் போல சிந்தனையிலேயே அமர்ந்து இருந்தான்.

இப்படி ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு வார்த்தையில் உள்ள எழுத்துக்கு வடிவம் கொடுக்க ஆரம்பித்தான் சாங்கோ. ஒரு எழுத்துக்கு ஒரு வடிவம் என்பதிலே கவனமாக இருந்தான். இப்படியாக தினமும் இவர்கள் இவ்வாறு செய்ய சாங்கோவின் தந்தை சாங்கோவின் எண்ணம் அறிந்து பாராட்டினார். சில எழுத்துக்கள் உருவாக்கிய பின்னர் அந்த எழுத்தை வைத்தே சிரகமெராவுக்கு ஒரு கவிதை எழுதினான் சாங்கோ.

''காதல் மனதோடு களிக்கும்'' என அர்த்தம் தந்தது அந்த மூன்று வார்த்தை கவிதை. சாங்கோ அதை குவ்விலானிடம் வாசித்துக் காட்ட குவ்விலான் ''காதல் கண் காண்பதில்லை'' என எழுதினான். அதில் வந்த ஒரு எழுத்தைப் புரியாத சாங்கோ என்ன எனக் கேட்டான். ''புது எழுத்து'' என எழுதினான் குவ்விலான். சாங்கோ கோபம் கொண்டான். ''நான் உருவாக்குவது மட்டுமே எழுத்து, நீயாக உருவாக்குவது எனில் நீயே செய்து கொள், ஏன் நான் உருவாக்கவேண்டும்'' என கோபத்துடன் கூறினான். பக்கம் பக்கமாக எழுத இயலாமலேயே இருந்தது. மிஞ்சிப் போனால் பத்து வார்த்தைகளையே எழுத முடிந்தது.

சாங்கோவும் குவ்வில்லானும் எழுத்து வடிவத்தை பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். வயதும் ஆகிக் கொண்டிருந்தது. தனது கவிதை என சிரகமெராவிடம் சாங்கோ ஒருமுறை சொல்ல சிரகமெரா தனது கண்களை மூடியும் திறந்து காட்டிவிட்டு ''கண் பேசாதோ காதல்கவிதை'' என சொல்லிவிட்டு ஓடினாள். சாங்கோ துள்ளினான். குவ்விலானிடம் ''காதல் கண் காண்பதில்லை, கண் காதல் பேசும்'' என சொன்னதும் குவ்வில்லான் கைதட்டி ஆரவாரம் செய்தான். ஆனால் மிபலோ சீரிய சிந்தனையிலேயே அமர்ந்து இருந்தான். பதினைந்து வயது ஆகி இருந்தது. ஓரளவுக்கு எல்லா எழுத்துக்கும் வடிவம் கொடுத்து வைத்தான் சாங்கோ. அத்தனையும் பத்திரமாக சேமித்தான். குவ்விலான் சாங்கோ சொன்னதிலிருந்து எழுத்தை உருவாக்கவில்லை, ஏனெனில் என்ன எழுதுகிறோம் என புரியாது என விட்டுவிட்டான்.

ஒருநாள் மிபலோ ''எழுத்துக்கள் தயாரா? என் எண்ணங்கள் தயார்'' என சொன்னான். ''கொஞ்சம் நாளாகட்டும்'' என்றான் சாங்கோ. குவ்விலான் தனது மனதில் தோன்றுவதை ஒவ்வொருமுறை எழுதிக் காட்டினான். ஒருமுறை ''சிரகமெரா எனக்குப் பிடித்தமானவள்'' என குவ்விலான் எழுதி வைக்க சாங்கோ கோபத்தின் உச்சத்திற்கேப் போனான். ''உன்னை வேட்டையாடி விடுவேன் அவள் எனக்கானவள்'' என்றான் சாங்கோ. குவ்விலான் ''நான் அவ்வாறு அர்த்தம் கொள்ளவில்லை'' என எழுதிவிட்டு அன்றிலிருந்து எழுதுவதையே விட்டுவிட்டான். சாங்கோ தினமும் கடும்பயிற்சி மேற்கொண்டான். குவ்விலான் எழுத்து வடிவம் மறக்க ஆரம்பித்தான்.

குவ்விலானிடம் சாங்கோ மன்னிக்குமாறு கூறியவன் எழுத்து வடிவம் கற்றுக்கொண்டு மனதில் உள்ளதை எழுது என சொன்னான் சாங்கோ. குவ்விலான் அதன்பின்னர் எழுத்து வடிவம் கற்றுக்கொள்ள ஆரம்பித்தான். சிரகமெராவிடம் குவ்விலான் எழுதியதை ஒருநாள் சாங்கோ விளையாட்டாக சொல்ல சிரகமெரா குவ்விலான் மேல் பரிவு கொண்டாள். தினங்கள் நகர பதினெட்டு வயதை அடைந்தார்கள். மிபலோ பொறுமையிழக்காது இருந்தான். சாங்கோ ஆச்சரியமாக மிபலோவிடம் கேட்டான் ''உனக்குப் பொறுமை போகவில்லையா?'' மிபலோ சொன்னான், ''நீ தயாராக இருந்தால்தானே என் எண்ணங்கள் சொல்ல முடியும், உன்னை அவசரப்படுத்த எனக்கு விருப்பமில்லை, என் சிந்தனைகள் மேலும் மெருகேறும்'' என்றான் மிபலோ. அப்போது குவ்விலான் ''நான் எழுதுகிறேன், நீ சொல்'' என்றான். இதுதான் தருணம் என நினைத்த சாங்கோ ''நாம் இருவரும் எழுதலாம்'' என்றான்.

எட்டு வருடத்தில் எழுத்தை எழுத பலவிதமாக முயன்று எழுதுகோலும், மையும் உருவாக்கி இருந்தார்கள். இவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என யாருமே கண்டுகொள்ளவில்லை. யாருக்கும் அக்கறை இல்லை. சிரகமெரா குவ்விலான் எழுத்தைப் போற்ற ஆரம்பித்து இருந்தது சாங்கோவுக்கு எரிச்சல் தர ஆரம்பித்து இருந்தது, ஆனால் தனது மனதில் கொண்ட திட்டம் நிறைவேற சாங்கோ வெளிக்காட்டாது அமைதியாக குவ்விலான் என்ன எழுதினானோ அதையே சிரகமெராவுக்கும் மிபலோவுக்கும் வாசித்துக் காட்டினான். குவ்விலான் எழுத்து வடிவம் அழகாக இருந்தது.

மிபலோ முதல் வார்த்தை சொன்னான். ''கடவுள்'' மிபலோ சொன்னதும் குவ்விலான் ''கடவுள்'' என எழுதினான். சாங்கோ ''சாத்தான்'' என எழுதி வைத்தான்.

(தொடரும்)

வேத நூல் - 1

அத்தியாயம் 1.

கி.மு 10400.

பேச மட்டுமே வழக்கத்தில் இருந்த மொழி. எழுத்து வடிவத்தில் கொண்டு வரப்படாமல் இருந்த காலம். ஒவ்வொருவரும் புரிந்து கொள்ள ஒரே விதமான ஒரே மொழி. ஒரு வார்த்தைக்கு ஒரே ஒரு அர்த்தம் மட்டுமே. இப்படிப் பேசும் மொழியை முதலில் எழுத்தில் கொண்டு வரவேண்டும் என நினைத்தவன் சாங்கோ.

சாங்கோவின் நண்பர்கள் மிபலோ, குவ்விலான். குவ்விலானுக்கு பேச வராது. வெறும் சைகை மட்டுமே. இதனால் குவ்விலான் மனதில் இருக்கும் விசயங்களை அவன் சொல்வதற்கு ஏற்றபடி எழுத்தை உருவாக்க வேண்டும் என எட்டு வயதாக இருக்கும்போது சாங்கோவுக்கு ஒரு எண்ணம் உருவானது.

சாங்கோ இருந்த இடம் தானேஸ்ரா என அப்பொழுது அழைக்கப்பட்டது. மொத்தக் குடும்பங்கள் பதினெட்டு. இது தற்போதைய கன்னியாகுமரிக்கு அருகில் உள்ள இடமாகும். அந்த ஊரில் இருப்பவர்கள் கடலில் சென்று மீன் பிடித்துக் கொண்டு வருவதும், காட்டில் சென்று வேட்டையாடி வருவதும் தான் முக்கியத் தொழில்.

மிபலோ எப்பொழுதும் அமைதியாகவே இருப்பவன். அவனது ஆழ்ந்த சிந்தனையைக் கண்டு சாங்கோ பொறாமைப்படுவான், ஆனால் நண்பர்களாக இம்மூவர் மட்டுமே சேர்ந்து இருந்தனர். விளையாட்டு, உறக்கம் இதுதான் அந்த ஊர்ச் சிறுவர்களின் தொழில். ஆனால் சாங்கோ, மிபலோ, குவ்விலான் மூவரும் தங்களது தந்தையர்களுடன் வேட்டையாட, மீன் பிடிக்கச் செல்வார்கள்.

குரு என்றால் என்ன என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது. அன்னையும் தந்தையும் மட்டுமே குருவாக விளங்கினர். மிகவும் அச்சத்துடனே வாழ்ந்து வந்தவர்கள், அச்சத்தை எதிர்த்துக் கொள்ள ஆயுதம் செய்து வைத்துக் கொண்டனர். இந்த ஆயுதங்கள் எல்லாம் மிபலோவுக்கு கொஞ்சமும் பிடிக்கவில்லை. சாங்கோவிடம் இப்படி உயிர் வதைப்பதை நிறுத்த வேண்டும் என சிறு வயதிலேயே சொல்வான் மிபலோ. மிபலோ தனது பெற்றோர்களிடம் இவ்விசயத்தைக் கூறியபோது பயந்தால் ஒன்றும் நடக்காது, வீரமுடன் இருக்க வேண்டும் எனச் சொல்லி அடக்கி வைத்தார்கள்.

ஒரு ஊரிலிருந்து மற்றொரு ஊருக்குச் செல்ல ஒரு மாத காலம் ஆகும். எனவே ஊர்த் தொடர்பு எல்லாம் ஒரு சில ஊர்களுக்கு மட்டும் தான். சிரகமெரா எனும் சிறுமிக்கு சாங்கோவை மிகவும் சிறு வயதிலேயேப் பிடித்து இருந்தது. சிரகமெராவைக் கண்டால் மகிழ்ச்சியில் துள்ளுவான் சாங்கோ.

எழுத்தை உருவாக்கும் முயற்சியில் சாங்கோ இறங்கியபோது அவனுக்கு பத்து வயதாகி இருந்தது. ஒருநாள் மிபலோ ஆர்வத்துடன் நீ எழுத்தை உருவாக்கி விடுவாயா, அப்படி உருவாக்கினால் எனக்கு மிகவும் உதவியாக இருக்கும் என்றான். அதற்கு சாங்கோ நிச்சயம் உருவாக்குவேன் எனக்கு குவ்விலான் மனதில் இருப்பதை அறிய ஆவல், அவனது சைகை எனக்குப் புரியமாட்டேன்கிறது என்றான்.

குவ்விலானுக்கு மட்டும்தான் எழுத்தை உருவாக்குகிறாயா, எனக்காக உருவாக்கமாட்டாயா? எனக் கேட்டான் மிபலோ. ஏன் நீதான் பேசுகிறாயே என்றான் சாங்கோ. நான் பேசுகிறேன் ஆனால் எனது ஆழ்ந்த சிந்தனைகள் அனைத்தையும் ஒன்றாக எழுதி வைக்க வேண்டும் என்றான் மிபலோ. அப்படியெனில் நீயே உருவாக்கிக் கொள் என்றான் சாங்கோ. எனக்கு எழுத வராது, மணலில் நான் வரைந்த படம் எல்லாம் பார்த்தாயா எப்படி இருந்தது என பரிதாபமாகச் சொன்னான் மிபலோ. அது மணல் அழியத்தான் செய்யும் என்று சொன்ன சாங்கோ எழுத்தை உருவாக்கலாம் ஆனால் அதை எதில் எழுதுவது என யோசித்தான்.

என்ன யோசனை எனக் கேட்டான் மிபலோ. எதில் எழுதுவது என்றான் சாங்கோ. இந்த விசயத்தையெல்லாம் பொறுமையாகக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த குவ்விலான் அவர்களை அழைத்துச் சென்று பெரிய இலையைக் காட்டினான். சந்தோசமானான் சாங்கோ. பக்கத்தில் இருந்த ஒரு மரத்தை பிடித்து பழங்களை உலுக்கினான் குவ்விலான். பழங்களை சாறாக்கினான். சாறு கருப்பாக இருந்தது. ஒரு சின்னக் குச்சியை எடுத்து அச்சாறில் தொட்டு இலையில் ஒரு கோடு போட்டான் குவ்விலான். சாங்கோ உற்சாகமானான். மிபலோ ஆழ்ந்த சிந்தனையில் அப்பொழுதே அமர்ந்தான்.

(தொடரும்)