ஒரு நாவல் என்ன செய்துவிட முடியும்?!

புத்தகமாக இன்னும் வெளிவராத ஒரு நாவலுக்கு (நுனிப்புல் பாகம் 2) எழுதிய முன்னுரை:

காலம் காலமாக நடந்து வரும் இந்த இயற்கையான விசயத்திற்கு இறைவன் எனப் பெயரிட்டு, நமது நம்பிக்கைகளை வளர்த்துக் கொண்டு ஒரு கட்டுக்கோப்பாக வாழ வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்த்திட நாம் நினைத்தது எத்தனை தவறாகிவிட்டது. ஒன்றாய் நிற்க வேண்டிய நாம் பிரிந்து கிடக்கிறோம். எண்ணங்களும் செயல்களும் ஒன்றுக்கொன்று முரண்பட்டு நிற்கின்றன. இதில் யார் பெரியவர், யார் சிறியவர் எனும் சச்சரவு நீங்கியபாடில்லை. ஒருவருக்கு ஒருவர் எதிராக செயல்படுவதும், அடுத்தவர் எப்படி போனால் நமக்கு என்ன என்ற குறுகிய மனப்பான்மையும் வந்து சேர்ந்துவிட்டது. இதற்காக இறைவன் எந்த பொறுப்பும் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டார், நாம்தான் பொறுப்பினை உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும். இனி எவரும் வந்து பாவ புண்ணியங்களைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருக்கப் போவதில்லை, ஒருவேளை ஒருவர் அப்படி தோன்றினாலும் நின்று கேட்டு நிற்கும் நிலையில் எவரும் இல்லை. எல்லாருக்கும் எல்லாம் தெரிந்துவிட்டது.

என்னவெல்லாம் மாற்றங்கள் நேர வேண்டுமென ஒவ்வொருவரும் மனதில் நினைக்கின்றோமோ, அந்த மாற்றங்களை நம்மில் ஏற்படுத்த வேண்டிய காலத்தின் கட்டாயம் இது. எத்தனையோ விசயங்கள் நம்மை பாதித்துக் கொண்டு இருக்கின்றன. நம்மைப் பார்த்துத்தான் நமது சந்ததியினரும் வளர்ந்து வருவார்கள். ஒற்றுமையை குலைக்கும் வண்ணம் நாம் இத்தனை காலமும் செயல்பட்டு இருப்பதும், இனியும் செயல்பட்டு வருவதும் நமது மனித குலத்திற்கே பெரும் அச்சம் விளைவிக்கும் செயலாகும். போராட்டங்களும், அழிவுகளுமே கண்டு பழகிப் போன பூமியிது, எத்தனையோ நல்ல விசயங்களை மறந்து போன பூமி இது. அனைத்து ஏற்றத் தாழ்வுகள் இருந்தால்தான் வாழ்வு சரியாக இருக்கும் என தவறான கண்ணோட்டத்தில் வாழப் பழகி விட்டோம். எந்த ஒரு கொள்கையும் ஏற்புடையதாக இல்லை. நமது வாழ்க்கை முறை மிகவும் கேலிக்குரியதாக இருக்கிறது.

அனைவரும் சமம் என்று கூறிக்கொண்டு உழைப்பாளரை அவமானப்படுத்த நான் தயாராக இல்லை. சமத்துவம் தொலைந்து போன பூமியில் எல்லாம் நன்றாகத்தான் இருக்கிறது என எனது கண்களை மூடிக்கொண்டு இருக்கவும் எனக்கு சம்மதம் இல்லை. ஒரு விசயத்தின் அடிப்படையில் ஒன்று சேரும் மனிதர் கூட்டம், அந்த விசயம் முடிந்து போனதும் விலகிப் போகும்! எந்த அடிப்படையை வைத்து மனிதரை ஒன்று சேர்க்க நினைத்தோமோ அந்த அடிப்படை இப்பொழுது ஆட்டம் கண்டு தவிக்கிறது. மனிதரின் பண்பு நலன்கள் என எதுவுமே அவசியமற்றுப் போனது. தெரிந்தே தவறு செய்து விட்டோம், தவறு எனத் தெரிந்தும் இதுதான் சரி என நமக்குள் நாம் சொல்லிக்கொள்ளும் முட்டாள்தனமான நிலை இருந்து வருகிறது. இதை தனிமனிதரின் பார்வையிலிருந்து சொல்கிறேனே தவிர இதைச் சொல்ல தகுதியிருக்கும் நிலையில் சொல்லவில்லை என்பதை குறித்துக் கொள்வது நல்லதாகும். 'போனது போய்விட்டது, இனி பகுதி போனால் என்ன, முழுமை போனால் என்ன' என்ற நிலையை அடைந்து விட்டோம்.

இதில் கலியுகம் என்று வேறு கூறிக்கொண்டு திரிகிறோம். கலிகாலம் இப்படித்தான் இருக்கும் என யார் உங்களுக்கு சொன்னது? பல வருடங்களுக்கு முன்னால் எதிர்மறையாக சிந்திக்கத் தெரிந்த ஒருவரின் கருத்தை எப்படி உங்களால் ஏற்று கொள்ள முடிகிறது. நம்பிக்கை, நம்பிக்கை, நம்பிக்கை! இதற்கு அர்த்தம் என்றாவது யோசித்து வைத்தது உண்டா? தனிமனித உணர்வுகளை உதாசீனப்படுத்துவதாக நினைக்கும் ஒவ்வொருவரும் எண்ணிப்பாருங்கள். நீங்கள் செய்து கொண்டிருப்பது உண்மையான உணர்வுகளை சிதைப்பது எனத் தெரியவில்லையா? 'எங்களால் முடிந்ததை செய்து வருகிறோம், எழுதத் தெரியும் என்பதற்காக எதையும் எழுதுவது அழகல்ல' எனச் சொல்லிக்கொண்டேயிருங்கள். எந்த மாற்றமும் இதுவரை நிகழ்ந்தது இல்லையே, என்ன முடிந்ததை செய்தீர்கள்? இப்படித்தான் எழுதிக் களித்திருந்தோம், படிப்பவரின் எண்ணத்தை சுயமாக எண்ணவிடாமல் கிழித்திருந்தோம். 'போன கதை போகட்டும், இனிமே என்ன செய்யறதுனு சொல்லு' இப்படி கேட்டு கேட்டே சொல்ல வருபவரை சோர்வடையச் செய்யும் மகாபாவத்தை பண்ணிக்கொண்டு இருக்கிறோம்.

இனி எப்படி விதை விதைப்பது? எந்த மரபணுவில் எந்த நோய் இருக்கிறது என அடையாளம் கண்டு கொள்வது? இதுதான் வாழ்க்கை, இப்படித்தான் இருக்கும், எல்லாம் அவன் செயல் என வாழ்ந்து முடித்து விடலாமா? அப்படியெல்லாம் விடமுடியாது, இனியும் ஐம்பது வருட காலகட்டத்திற்குள் இந்த மொத்த பூமியும் ஒரு அமைதி நிலையும், கலியுகத்திலேயே சத்யயுகமும் இருக்கும் என நிரூபிக்காமல் போகப்போவது இல்லை.

'என்ன கதை சொல்ல வருகிறாயா, நாங்கள் கூட என்னமோ ஏதோனு நினைச்சிட்டோம்' எனும் இந்த மனப்பான்மையை அகற்றுவோம்.

கதை எழுதுவது எப்படி எனத் தெரியாமலே!

ஒரு கதை எப்படி இருக்க வேண்டும் எனில் அனைவரையும் கவரும் வண்ணம், அனைவரும் விரும்பும் வண்ணம் இருக்க வேண்டும் என சொல்லலாம். மேலும் கதை எழுதும் முன்னர் கதைக்கான கரு, கதாபாத்திரங்களின் குணநலன்கள், சூழல்கள் என பல விசயங்களைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். திட்டமிடுதல் மிகவும் அவசியமாகிறது. எந்த காலகட்டத்தில் கதையானது நடந்தது என்பதையும் அந்த காலகட்டத்தில் மக்களின் பழக்கவழக்கங்கள் என பலவிசயங்களை உள்ளடக்கி சிறந்த தமிழ் கொண்டு வளம் நிறைந்து எழுதப்படும்போது அந்த கதை இலக்கிய உலகில் இடம்பெற்றுவிடுகிறது.

மனித உணர்வுகளை அடிப்படையாக வைத்தும், கற்பனையை மையமாக வைத்தும், நடந்த நிகழ்வுகளை அடிப்படையாக வைத்தும், காதலை அடிப்படையாக வைத்தும், சமூக நலனை கருத்தில் கொண்டும், மற்றும் வரலாற்று விசயங்களை அடிப்படையாக வைத்தும் எழுதப்படும் கதைகள் என பிரித்துக்கொண்டே செல்லலாம்.

கதை எழுதுவதற்குத் தேவை மிகச் சிறந்த கதை. ;) ஒருவர் வாழ்ந்த வாழ்க்கையானது சிறந்த கதையாக இருந்துவிடும் வாய்ப்பு உள்ளது. அதை மிகவும் சுவாரஸ்யமாக சொல்ல வேண்டும்!

இதுவரை நான் எழுதிய கதைகள் எப்படிப்பட்டவை எனில் எழுத்துப்போக்கில் எழுதப்பட்டவை எனலாம். நுனிப்புல் முதற்கொண்டு தற்போதைய கதைகள் வரை எதுவுமே திட்டமிடப்படாமல் எழுதப்பட்டவையே. எழுதும் கதையில் அவசரம் அவசியமில்லை என்ற கருத்தினைக் கொண்டபோதும் லெமூரியாவும் அட்லாண்டீஸும் அவசரகதியில் முடிக்கப்பட்ட ஒன்று. சில அத்தியாயம் தாண்டியதும் நிறுத்துவது சரி எனப்பட்டது. பழங்காலச் சுவடுகள் எந்த ஒரு சுவடும் இன்றி தொடரப்பட்டது, அவசரத்தில் அந்த கதையும் முடிக்கப்பட்டது. சில்வண்டுகளில் எப்படியெல்லாம் மனிதர்கள் சச்சரவுடன் வாழ்கிறார்கள், ஆனால் அதுவே சிறந்த வாழ்க்கை முறை எனச் சொல்லும் முழு அத்தியாயம் எழுதப்படாமலே அவசர அவசரமாக முடிக்கப்பட்ட கதையே.

நுனிப்புல் பாகம் 1 அவசரமாக முடிக்கப்படவில்லையெனினும் நுனிப்புல் பாகம் 2 மிக அவசரமாக முடிக்கப்பட்ட ஒன்று. மரபியலும், நரம்பியலும் உள்ளே திணிக்கப்படும் அபாயமும், சாத்திரம்பட்டி சரித்திரம் எழுத வேண்டிய நிர்பந்தமும் ஏற்பட அதிவேகமாக கதையை முடிக்க வேண்டி வந்தது. நூல் வெளியிடும் முன்னர் அவைகளை இணைத்துவிடலாமா என எண்ணமும் எழுவது உண்டு. இப்படி எழுத வாய்ப்புக் கிடைத்த காரணத்தினாலேயே எழுதிய கதைகளின் நிலை மிகவும் பரிதாபத்துக்குரியது. இந்த கதைகளை பிறர் படித்து என்ன நினைக்கிறார்கள் எனும் அறியும் வாய்ப்பும் குறைவே. நூலாக வெளியிடும் வரை காத்திருப்பதா அல்லது தமிழ் நூல்களை விரும்பிப் படிப்பவரிடம் தந்து கருத்துக்கள் அறிந்து கொள்வதா எனத் தெரியவில்லை.

இலக்கியத்தரம் என்னவென்பது எனக்குத் தெரிகிறதோ இல்லையோ, கதை எழுதுவது எப்படி எனத் தெரியாமலே என்னால் பல கதைகள் எழுதப்பட்டுக்கொண்டேயிருக்கின்றன, வாழ்க்கை எதுவெனத் தெரியாமல் நாம் வாழ்ந்து முடித்துவிடுவது போல ;)

இதுவா அங்காடித் தெரு?

பேகன் நடைபாதை வழியாக பல வருடங்கள் கழித்து அன்று செல்ல வேண்டியிருந்தது. நடைபாதையில் நடப்பதற்கு இடமில்லாமல் இருபுறங்களிலும் கடைகள் வைத்து பொருட்களை விற்றுக் கொண்டு இருந்தார்கள். பேகனின் கண்கள் நேராக பார்த்துக் கொண்டு சென்று கொண்டிருந்தது. கடைகளில் என்ன வைத்து இருக்கிறார்கள் என்று கூட அவருக்கு பார்க்கத் தோணவில்லை.

கடையில் பொருட்களை கூவி விற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள்.

'சார் சார் இந்தாங்க சார் வாங்கிக்கோ சார்'

பேகனின் முகத்தின் முன்னால் ஒரு பொம்மையை காட்டினார் ஒரு கடைக்காரர். அந்த கடைக்காரரை சட்டை செய்யாமல் பேகன் நடந்து கொண்டிருந்தார்.

''ஆப்பிள் ஆப்பிள், ஆரஞ்சு நாலு ஐம்பது பைசா ம்மா '

''பெல்ட்டு இது சாதா பெல்ட்டு இல்ல, லெதர் பெல்ட்டு இரண்டு ரூபாதான் சார்''

பலருடைய பேச்சுக்கள் மொத்தமாக கேட்டதால் ஒன்றும் உருப்படியாக பேகனுக்கு கேட்கவில்லை. கேட்காதது போல் தலையசைக்காமல் நடந்து சென்றார் பேகன். ஒவ்வொரு கடையிலும் குழுமியிருந்த மக்களை வேறு விலகிச் செல்ல வேண்டியிருந்தது. இந்த பாதையை கடந்து செல்லும் முன்னர் நா வறண்டு, கால்கள் பின்னிக்கொள்ளும் போலும் என நினைத்துக் கொண்டு முகத்தில் புள்ளியிடத் தொடங்கிய வியர்வைத் துளிகளை கைக்குட்டையால் துடைத்துக் கொண்டு நடந்தார்.

''கர்சீப் நாலு ஒரு ரூபா சார், புதுசா வாங்கிக்கோ சார் இதுல மல்லிகை வாசனை வரும்''

என்றபடியே கட்டாக இருந்த கைக்குட்டைகளை பேகனிடம் காட்டினார் மற்றொரு கடைக்காரர். பதில் எதுவும் அளிக்காமல் பாதையில் நடப்பதையே குறிக்கோளாக வைத்துக் கொண்டார் பேகன். அடிக்கின்ற வெயிலைப் பொருட்படுத்தாது வியாபாரம் பண்ணிக் கொண்டு இருந்தவர்களின் நிலையை பற்றி சிந்தனை ஏதும் இல்லாமல் சென்று கொண்டிருந்தார் அவர்.

''சார் நீங்க கட்டியிருக்க வாட்ச் பழசு, அதைத் தூக்கிப் போட்டுட்டு இது ரோலக்ஸ் வாட்ச்சு நூறு ரூபாதான், எடுத்துக்கோங்க சார்'

பேகனுக்கு முதன்முதலாக கோபம் முணுக்கென்று எட்டிப் பார்த்தது. கோபத்தை சட்டை செய்யாமல் பதில் அளிக்காமல் ஒருவழியாய் அந்த நடைபாதையை கடந்தார். அந்த நடைபாதை கடைசியில் ஒரு குளிர்பானக் கடை இருந்தது. தாகமாக இருந்தது அவருக்கு. ஒரு நல்ல கடை கண்ணுக்கு எட்டும் தொலைவில் கூட இல்லை. அப்பொழுது அந்த குளிர்பான கடைக்காரர் பேகனைப் பார்த்து சொன்னார்.

''இதமா ஒரு இளநீர் குடிச்சிட்டுப் போங்க சார்''

பேகன் நின்றுவிட்டார்.

''இனாமாத் தருவியா?''

''இல்லை சார், இரண்டு ரூபாதான்''

''இனாமாத் தருவியா, மாட்டியா''

''தரமாட்டேன் சார்''

பேகன் கடைக்காரரிடம் எதுவும் பேசாமல் தொடர்ந்து நடக்க ஆரம்பித்தார்.

''பாக்கறதுக்கு பெரிய இடத்து ஆளு மாதிரி இருக்கு, ஒரு இரண்டு ரூபா கொடுத்து இளனி வாங்கிக் குடிக்க வக்கில்ல''

கடைக்காரர் முணுமுணுத்தார். பேகன் எதையும் காதில் வாங்கிக்கொள்ளாமல் வீடு போய் சேர்ந்தார்.

''அப்பப்பா, நடக்கிற பாதையில கடையை வச்சிக்கிட்டு பொருள் விற்கிறாங்க, யாருதான் அதை வாங்குவாங்க''

பேகன் சலித்துக் கொண்டார். பேகனின் தந்தை கடிந்து கொண்டார்.

''பேசுவடா, வசதி வாய்ப்புனு வந்துட்டா ரோட்டில விற்கிற பொருள் எல்லாம் சீயினுதான் இருக்கும், ஒரு காலத்தில ரோட்டில விற்கிற பொருளை வாங்கித்தான் குடும்பம் நடத்துனேன் அதை மறந்துராத, ரோட்டுல விற்கிற பொருளை நம்பி வாழுற குடும்பங்கள் இன்னும் எத்தனையோ நம்ம நாட்டுல இருக்கு''

உழைக்கும் வர்க்கத்தினை நினைக்கையில் பேகனுக்கு சுர்ரென்றது.

முற்றும்