அறுபத்தி நான்காம் மொழி - அத்தியாயம் 2

2. ஜெயராணியையும் உடன் அழைத்துச் செல்லலாம் என நினைத்து அவளை அழைத்தபோது வேலை இருக்கிறது என மறுத்துவிட்டாள். நான் மட்டும் தனியாக நாவரசன் வேலைப் பார்க்கும் இடத்துக்குச் சென்றேன். ஜெயராணி சொன்னதுபோலவே ஒரு பெண் நாவரசனிடம் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். எனக்கு மிகவும் ஆத்திரமாக வந்தது. மிங்கி மிங்கி பா மட்டுமே சொல்லும் இவனிடம் அப்படி என்ன இவள் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கக்கூடும் என நினைத்தவாரே நெருங்கிச் சென்றேன். அவள் பேசி முடித்துவிட்டாள் போலும், என்னை நோக்கி நடந்து வரத் தொடங்கினாள்.

அவளை நிறுத்தினேன். நீ யார் எனக் கேட்டேன். நல்லவேளை அவள் நன்றாகவே பேசினாள். எங்கே இவளும் மிங்கி மிங்கி பா என்று சொல்லி விடப்போகிறாளோ என ஆத்திரத்துடன் பயமும் இருக்கத்தான் இருந்தது. அதற்குள் நாவரசன் அங்கேயிருந்து சென்றிருந்தான். என்னை கவனிக்கவில்லை போலும். பெயர் பவளக்கொடி எனவும் ஊர் பேர் சொன்னதும் எனக்கு ஆர்வம் வரத்தொடங்கிவிட்டது. யார் மகள் எனக் கேட்டபோது பழனிச்சாமி மகள் என சொன்னதும் எனக்குப் புரிந்தது. ஜபராஜ் கல்லூரியில் படிப்பதாகவும் மாலை நேரத்தில் இங்கு வந்து வேலை பார்ப்பதாகவும் சொன்னாள்.

அவன் எனது மகன் தான் என்று சொன்னேன். ஓ அப்படியா? என ஆர்வமாகக் கேட்டாள். பிறந்த ஊருக்கு சென்று பல வருடங்கள் ஆகிவிட்டது. அதனால் எங்களை அவளுக்கு அதிகமாக தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. என்ன பேசினாய் எனக் கேட்டேன். மிங்கி மிங்கி பா என்றாள். அவளை ஓங்கி அறைந்து விடலாம் போல் இருந்தது எனக்கு. தொலைவில் இருந்து பார்த்தபோது நீ சிரித்துப் பேசினாயே என்றேன் சற்றும் வெட்கமில்லாமல். நான் பேசினேன், அவர் மிங்கி மிங்கி பா என பல தோரணைகளில் சொன்னார் என்றாள். இனிமேல் எனது உணர்ச்சிகளை இப்படி தேவையில்லாமல் அலைபாய விடக்கூடாது என்று அவளை அழைத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு வந்தேன்.

காபி போட்டுக் கொடுத்தேன். இரசித்துக் குடித்தவள் ஏன் நாவரசன் மிங்கி மிங்கி பா சொல்கிறார் தெரியுமா என்றாள். நானும் அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கும் என நினைத்துக்கொண்டு தெரியாது, உனக்குத் தெரியுமா என்றேன் ஆவலுடன். நானும் வேலைக்குச் சேர்ந்ததிலிருந்து கேட்கிறேன், அவர் சொல்ல மறுக்கிறார். ஆனால் வேலை இடத்தில் எல்லோரும் அவரை மிகவும் மதிக்கிறார்கள். புன்முகத்துடன் மிங்கி மிங்கி பா என சொல்லி செல்கிறார்கள். சற்றுக்கூட கோபம் கொள்வதில்லை அவர் மேல். இவரும் புன்னகையுடன் நன்றாக வேலை செய்கிறார் என சொன்னதும் எனக்கு இது தெரிந்ததுதானே என்றுதான் சொல்ல வேண்டும் போலிருந்தது. ஆனால் ம் அப்புறம் என்றேன்.

என்னிடமே தைரியமாக எனக்கு அவரை மிகவும் பிடித்திருக்கிறது என்று சொன்னாள். என்னதான் என் ஊரு மண்ணாக இருந்தாலும் என்னிடமே இப்படிச் சொல்லலாமா என நினைத்தாலும் மனதுக்குள் சந்தோசமாகத்தான் இருந்தது. யார் இவனுக்கு வாழ்க்கைப்படுவா என இருந்த நான் எங்கள் ஊர்ப் பெண்ணே வந்து சொல்வது கேட்க நன்றாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் அந்த பழனிச்சாமிக்குத் தெரிந்தால் என்ன ஆகும் என நினைக்கும்போது நான் மிங்கி மிங்கி பா சொல்லிவிடுவேன் போல.

(தொடரும்)

லெமூரியாவும் அட்லாண்டீஸூம் - அத்தியாயம் 4 நிறைவுப் பகுதி.

மனுசாளைப் பத்தி கதையை மிகவும் பக்குவமா எழுதி முடிச்சிட்டேன். மூணு பக்கம்தான் வந்துச்சு. பக்கம் பெரிசில்ல சொல்ற விசயம்தான் பெரிசுனு உங்களுக்கெல்லாம் தெரிஞ்சிருக்கும்தான. என் வீட்டுக்காரிகிட்ட காட்டுனேன். ரொம்ப ரொம்ப சந்தோசப்பட்டா. இப்படித்தான் மனுசாள் தெய்வீக உணர்வோட அன்போட வாழனும்ண்ணானு சொன்னா. அவகிட்ட என்னோட ஐஞ்சாவது கதையும் ஜெயிச்சிருச்சிங்கிற மன நிறைவு என்கிட்ட இருந்துச்சு, அதைவிட அவ ஆசைப்பட்டதை செஞ்சிட்டோம்ங்கிற ஒரு மனநிம்மதி வந்துச்சு.

மனுசாள் பத்தின கதையை மட்டும் உங்களுக்கு காட்டுறேன். மத்த கதையெல்லாம் நீங்க எங்க வீட்டுக்கு வந்தா பார்க்கலாம். நேத்துதான் எல்லா கதையையும் டைப் அடிக்கச் சொல்லி லேமினேசன் பண்ணி பிரேம் போட்டு வரிசையா சுவத்தில தொங்கவிட்டுருக்கேன். டைப் அடிச்சதுக்கு அப்புறம் எல்லா கதையுமே மூணு பக்கத்து மேல தாண்டலை. வீட்டுக்கு வாங்க வாங்கனு உங்களை சொல்லிட்டு அட்ரஸு தராம இருந்தா எப்படி? ஸ்ரீரங்கத்து கோவிலுக்கு கிட்ட வந்து பிச்சிப்பூ அக்ரஹாரம் தேவநாதன் வீடு எதுனு கேளுங்க, எல்லோரும் சொல்வாங்க. மறக்காம ஒருநாளாச்சும் வரனும்.

இப்போ கதையை படிங்க.

அன்பு நிறைந்த மனிதர்கள்மீனாக வந்த ரங்கநாதா, தானாக எழுத நினைக்கையில் தேனாக விசயம்தனை நீ சொல்லிடுவாய், என் மனையாளின் அகலாத அன்பை நிறைவேற்றவே.

மனிதர்கள் ஆசையும், பாசமும், அன்பும், பண்பும் நிறைந்தவர்கள். சகல உயிர்களிடத்திலும் கருணையுடன் இருப்பவர்கள். வேற்றுமையுணர்வு அன்பினை விரட்டியடித்துவிடும் என்பதை அறிந்து கொண்டவர்கள். அன்பினை அமிழ்த்தி வைக்கும் வேற்றுமை எண்ணத்தை மனதில் எழவிடாமல் பாதுகாப்பாக வாழ்ந்து வருபவர்கள்.

மனிதர்கள் மிகவும் நேர்மையானவர்கள். நீதி நியாயத்துக்கு கட்டுப்பட்டவர்கள். கடமையை ஒருபோதும் மறவாதவர்கள். உண்மையை நேசிப்பவர்கள். உள்ளத்தில் எப்பொழுதும் உயர்வாகவே எண்ணுபவர்கள். பிறருக்கு நல்லதை செய்வதை முதன்மையாக கருதுபவர்கள். மனிதர்கள் உருவானதிலிருந்து பல்வேறு உருவ வேறுபாடு கொண்டவர்கள், இருப்பினும் அன்பை மாற்றம் செய்து கொண்டவர்கள் அல்லர்.

லெமூரியா எனும் நிலப்பரப்பில் மனிதர்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள். இப்போது அந்த நிலப்பரப்பு இருந்ததற்கான சாத்தியக்கூறுகள் தென்படவில்லையெனினும் அங்கு வாழ்ந்த மனிதர்கள் பிற இடங்களுக்குச் சென்று அன்பை வழியுறுத்தி வந்துள்ளார்கள் என்பதற்கு சான்றாக இனியும் மனிதர்கள் அந்த மனிதர்களை நினைவு கூர்ந்து வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.

லெமூரியாவில் வாழ்ந்த மனிதர்கள் உயர்நிலை கொண்டவர்களாக விளங்கினார்கள். தெய்வீக உணர்வு நிறைந்தவர்களாக காணப்பட்டனர். அவர்கள் தங்களுக்கென தனி தெய்வங்களையோ, தனி வழிபாட்டு முறைகளையோ பின்பற்றவில்லை. பிறரிடம் அன்பு செலுத்துவதையே முக்கியமாக கருதினர். அவர்களுக்கு மத கோட்பாடு பற்றியெல்லாம் தெரிந்திருக்கவில்லை. ஒற்றுமையாய் ஒன்றாக தெய்வீக உணர்வுடன் மட்டுமே வாழ்ந்து வந்தனர். அவர்களது ஆயுட்காலம் எண்ணூறு ஆண்டுகள். இப்படி தன்னிகரற்று வாழ்ந்த அவர்கள் இன்றைய கணக்குப்படி சுமார் இருநூறு ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் வாழ்ந்திருப்பார்கள் என இன்றைய நிலையில் கணக்கு சொல்கிறார்கள். ஆனால் அதைவிட அவர்களின் அன்பு வாழ்க்கையும் பிறரிடம் வீண்விவாதங்கள், வழக்காடுதலில் ஈடுபடாமல் அமைதியை விரும்பி வாழ்ந்தவிதம் போற்றத்தக்கது.

தவத்திலும், தியானத்திலும் தானத்திலும் சிறந்தவர்களாக விளங்கினார்கள். லெமூரியர்கள் முக்காலம் உணர்ந்தவர்களாக வாழ்ந்து வந்தனர். லெமூர் எனும் குரங்கினமானது சிம்பன்ஸி, மனிதருக்கு முந்தைய உயிரினம் ஆகும். அதனை சிறப்பு செய்யும் பொருட்டே லெமூரியா என ஆங்கிலேயர் ஒருவர் இந்த பகுதிக்கு பெயரிட்டதாக வரலாறு குறிக்கிறது. அது எப்படியிருப்பினும் இத்தகைய மனிதர்கள் நமது முன்னோடிகளாக இருந்து இருக்கிறார்கள் என்பது நமக்கு பெரும் மகிழ்வைத் தருகிறது.

சுமார் நாற்பதாயிரம் காலகட்டத்துக்கு முன்னர் அட்லாண்டிஸ் எனப்படும் பகுதியில் வேறொரு மனிதர்கள் வாழ்ந்து வந்தார்கள். இந்த அட்லாண்டிஸ் பற்றி தத்துவஞானி பிளாட்டோ குறிப்பிட்டுள்ளார். ஆனால் இந்த நிலப்பரப்பு இருந்ததா என சரிவரத் தெரியவில்லை. ஒரு பகுதி அமெரிக்கர்கள் பலர் இவர்களின் வழித்தோன்றல் என கூறி இனியும் அமைதியுடன் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இவர்கள் விஞ்ஞானம், தொழில்நுட்பம் என மதிநுட்பம் உடையவர்களாக விளங்கினார்கள். இவர்களுக்கு லெமூரியர்கள் பற்றி தெரியவந்தது. லெமூரியர்களின் தெய்வீக உணர்வு இவர்களுக்கு அதிசயமாக இருந்தது. ஆனால் இவர்கள் லெமூரியர்கள் போலவே அமைதியை விரும்பியதால் எந்தவித வேற்றுமை உணர்வு இல்லாமல் பலவித கண்டுபிடிப்புகளில் இறங்கினார்கள். இரண்டு இடத்து மனிதர்களும் ஒருவரை நேசித்தனர்.

ஆனால் இயற்கை விளையாடத் தொடங்கியது. பூமியின் நிலப்பரப்பு கடலுக்கடியில் ஒன்றுக்கொன்று உரசத் தொடங்கியது. இதனை முன்னமே அறிந்திருந்த லெமூரியர்கள் தங்களை தற்காத்துக் கொள்ள பலவழிகளைச் செய்தனர். ஆனால் அனைத்தையும் மீறி வெள்ளம் வந்தது. வந்த வெள்ளமானது ஒட்டு மொத்த லெமூரியாவையும் உள்வாங்கியது. தப்பித்தவர்கள் வெகு சிலரே. தெய்வீக உணர்வுடைய மனிதர்களின் காலம் முடிவுக்கு வந்தது பேரிழப்பாகும்.

அவர்கள் விட்டுச் சென்ற அந்த தெய்வீக உணர்வு இன்று பிரிவுகளினால் பேதங்களினால் அலைக்கழிக்கப்படுகிறது.சுமார் பத்தாயிரம் வருடங்கள் முன்னர் வரை வாழ்ந்த அட்லாண்டிஸ் மக்கள் லெமூரியர்களின் அழிவை அறிந்து பாதுகாப்பில் ஈடுபட்டனர். தொடர்ந்து பல வருடங்கள் தங்களுடைய அறிவாற்றலால் பல விசயங்களை அறிய முன்வந்தனர். இதன்விளைவாக இவர்கள் தங்களுக்குத் தாங்களே அழிவைத் தேடிக்கொண்டனர். இதே பகுதியில் வெள்ளம் வந்தது. அந்த அமைதியான அட்லாண்டிஸ் மனிதர்களும் மறைந்தார்கள். இப்படி விஞ்ஞானத்தில் வேருன்றி வாழ்ந்த மனிதர்கள் அமைதியில் திளைத்த அந்த மாபெரும் மனிதர்களின் இழப்பு நமக்கு பேரிழப்பாகும்.

அதற்கு பின்னால் சரித்திரம் குறிக்கத் தொடங்கியது. மனிதர்கள் கருணையும் அன்பும் உடையவர்கள் என பலர் வலியுறுத்தி வந்தனர், இனியும் வருகின்றனர். அன்பு நிறைந்த மனிதர்கள்தான் இந்த மனுசாள் எல்லாம்.

முற்றும்

கதையைப் படிச்சீங்களா? அன்போட நீங்க எல்லாரும் இருக்கனும். நாங்க ஸ்ரீரங்கநாதரை சேவிக்கப் போறோம். கொஞ்ச நேரத்து முன்னாடி கோவில் பிரகாரத்துக்குள்ள நுழைஞ்சோம். 'பழமை பழமையென்று பாவனை பேசலன்றி பழமை இருந்த நிலை கிளியே பாமரர் ஏதறிவார்' னு பாட்டு கேட்டுச்சு.

கைகோர்த்துக்கிட்டே நடந்தோம். பட்டாச்சாரியார் பதறிக்கிட்டே எல்லாரும் ஓடுங்கோ ஓடுங்கோனு ஓடி வந்தார். நாங்க பதட்டமானோம். நாளன்னைக்கி ஸ்ரீரங்கநாதர் கோவில் கருவறை நுழைவுப் போராட்டம்னு சொல்லி இருந்தவங்க இன்னைக்கே திமுதிமுனு வாராங்கோனு கத்திட்டே பிரகாரம் சுத்தினார். கொஞ்ச நேரத்தில ரொம்ப பேரு ஓடி வந்தாங்க. பதட்டத்தில ஒதுங்கினோம். ஓடினவங்க எங்க மேல மோதினாங்க. நாங்க ரங்கநாதானு கத்தி நிலைகுலைஞ்சி விழுந்துட்டோம். அங்கிருந்த பட்டச்சாரியார்களும், கூட்டமா ஓடினவங்க சிலரும் மயக்கமான எங்களை வீட்டுல வந்து சேர்த்துட்டாங்க போல இருக்கு.

கண்விழிச்சிப் பார்க்கறப்போ எல்லாரும் கூட்டமா நின்னுருந்தாங்க. என் புள்ளைக பேரப்புள்ளைக எல்லாம் அழுதுட்டு இருந்தாங்க. தொண்டு நிறுவனத்துக்காரங்க, சூசையப்பர், இன்னும் ரொம்ப பேரு நின்னுட்டு இருந்தாங்க. மெல்ல என் வீட்டுக்காரியப் பார்த்தேன். கண்ணை மூடி திறந்தா. பெரிய புள்ளைய கூப்பிட்டு நா செஞ்சிட்டு வந்த தொண்டு தொய்வில்லாம தொடர்ந்து செய்யனும்னு மெல்ல சொன்னேன். தலையாட்டுனான். பேரப்புள்ளைக பார்த்துட்டே நின்னாங்க. சின்னவா முதற்கொண்டு எல்லாம் கதறினா. யாரும் அழவேணாம்னு சொன்னேன். ஒவ்வொரு புள்ளையா கூப்பிட்டு தொண்டு செய்றதை தொடரனும்னு சொன்னேன். கதை எழுதினதை சொல்லி சுவரை காட்டினேன். என் வீட்டுக்காரி என்னைப் பார்த்து புன்னகைச்சா. இரண்டு பேரும் கையை பிடிச்சிக்கிட்டோம். ரங்கநாதானு ரெண்டு பேரும் முணுமுணுத்தோம். எங்க உசிரு மெல்ல பிரிய ஆரம்பிக்குது இப்போ. எங்களோட இறுதிச்சடங்குல கலந்துக்கிறதுக்கு நீங்க எல்லாம் வருவீங்களா?

முற்றும்.

லெமூரியாவும் அட்லாண்டிஸும் - அத்தியாயம் 4

ஸ்ரீரங்கநாதரை சேவிச்சிட்டு வந்த வழியிலே ஒரு மனவருத்தம் ஏற்படுத்தக்கூடிய நிகழ்வு நடந்துச்சு. இதுமாதிரி மாசத்துக்கு ஒரு தடவையாவது மனவருத்தம் தர சின்னதா ஒரு நிகழ்வு நடக்கும், மனசுக்கு கஷ்டமா இருக்கும். அது என்னன்னா, அந்த சாலையோரத்தில குடிசை போட்டு வாழறவங்க இருக்காங்க. தொழிலுக்குப் போய்ட்டு வந்து நிம்மதியா தூங்குனோம்னு இருக்காம சண்டை சச்சரவுமா இருப்பாங்க. ஒருத்தரை ஒருத்தர் திட்டிட்டு இருப்பாங்க. வழியில போறப்போ காதுல விழும். அவங்ககிட்ட இப்படியெல்லாம் இருக்கக்கூடாது, அன்பா இருக்கனும்னு சொல்ல மனசு கிடந்து அடிச்சிக்கும். அதை என் வீட்டுக்காரிகிட்ட சொல்வேன். அதுக்கு என் வீட்டுக்காரி அவா அன்பாத்தான் திட்டிக்கிறாண்ணா, திட்டிட்டு மறுபடியும் வாழ்க்கை வாழ ஆரம்பிச்சிருவாண்ணா, அதைப் பார்த்துட்டு இப்படி நீங்க மனசஞ்சலம் அடையாதேள்ணானு ஒவ்வொரு தடவையும் நா இந்த மாதிரி நிகழ்வைப் பார்க்கறச்சே சொல்றதும் அதுக்கு அவ அன்பா பதில் சொல்றதும் எனக்கு பழகிப்போச்சு.

ஆனா இன்னைக்கு வெளியிலே தன்னோட மனைவியை அவரோட வீட்டுக்காரர் அடிச்சிட்டு இருந்தார். அங்க இருக்கறவங்க எல்லாம் வேடிக்கைப் பார்த்துட்டு இருந்தாங்க. அதுல ஒருத்தர் அடிக்கிறதை நிறுத்துனு சொன்னப்ப, என் பொண்டாட்டியை நான் அடிக்கிறேன் அதை கேட்க நீ யாருன்னு தகாத வார்த்தையால பேசினான். அதுக்கு பதிலா இவரு அவரை அடிக்கப் போனார். இப்போ ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் அடிச்சிக்கிட்டாங்க. அதுல பொண்டாட்டிய அடிச்சவரோட கையை இவர் ஒடைச்சிட்டார். அவர் ஓ னு அலற ஆரம்பிச்சிட்டார். இனிமே இந்த பகுதியில யாராவது இப்படித் தெருவுல பொண்டாட்டிய அடிச்சா இப்படித்தான் கையை உடைப்பேனு சொன்னார். அங்கு கூடியிருந்தவங்கள ஒருத்தன் கல்லை எடுத்து இவரோட மண்டைய உடைச்சிட்டான். நா பார்த்து இப்படி நடக்கறது இதுதான் முத தடவை. அந்த கல்லு எங்க காலு பக்கத்தில வந்து விழுந்துச்சு.

பெரிய களேபரம் ஆகிப்போச்சு. என் வீட்டுக்காரி பயந்துட்டா. என்னைக்கூட ஒருத்தன் வீட்டுக்கு வேமாப் போ தாத்தா, இந்த படுபாவி பசங்க என்னனாலும் செஞ்சிருவாங்கனு எங்களுக்கு பாதுகாப்பா நின்னான். ஏன் இப்படி பண்ணிக்கிறாங்கனு எனக்கு ரொம்ப கவலையா இருந்தது. ஊரு உலகத்துல இப்படித்தான் அதிகம் நடக்குதுனு எனக்குத் தெரிஞ்ச விசயத்தை அவனும் சொன்னான். எனக்கு அங்க இருந்து போகப் பிடிக்கலை. கொஞ்ச நேரத்தில சத்தம் குறைஞ்சி அடிபட்டவங்களை ஆஸ்பத்திரிக்கு கூட்டிட்டு போனாங்க.

இதைப் பார்த்துட்டு 'அப்படின்னா மனுசாள் அன்பே உருவானவா இல்லையா?னு' என் வீட்டுக்காரிகிட்ட நா தழுதழுத்து கேட்டேன். 'அன்பு இல்லாதவா மனுசாளே இல்லைண்ணா'னு பயத்தோட சொன்னா. வீட்டுக்கு போ தாத்தா, பாட்டி நீங்களும் போங்கனு அவன் எங்களை தள்ளாத குறையா சொன்னான். எங்களை இவன் எதுக்கு காப்பாத்த நினைக்கனும்? அன்பு மனுசாளைக் கட்டிப்போடாதா?

எனக்கு அந்த நிகழ்வு மன வருத்தத்தை தந்தது. வீட்டுக்கு வந்ததும் எழுதின நோட்டை எடுத்து மீண்டும் ஒருக்கா படிச்சிப் பார்த்தேன். என் வீட்டுக்காரி சொன்னதும் நினைச்சிப் பார்த்தேன். மனுசாளைப் பத்தி எழுதுங்கோண்ணானு சொன்னதுக்கு முழு அர்த்தம் கிடைச்சது. மனுசாள் அன்பே உருவானவா, அன்பில்லாதவா மனுசாளே இல்லை. நேரத்துக்கு நேரம் அன்பை வெறுப்புக்கு வித்துக்கிறவா நம்மகிட்ட ஜாஸ்தி. கண்டிப்புல கூட அன்பு கலந்து இருக்கனும், அன்பு மட்டும்தான் எல்லா இடத்திலும் ஆட்சி செய்யனும். இதை நினைச்சிட்டே 'அன்பா சின்ன குழந்தையிலே இருந்து வாழ கத்துக்கிட்டா எவ்வள நல்லா இருக்கும் நாயகி'னு சொன்னேன். அதுக்கு அவ 'அன்பு தன்னால வரதுண்ணா, யாரும் போதிச்சி வரதிலண்ணா எல்லார்கிட்டயும் சமமான அன்பை காட்டுறதுக்கு பக்குவம் வேணும்ண்ணா'னு சொன்னா. உண்மைதானு நினைச்சிக்கிட்டேன்.

நாட்டுல நடக்கறதைப் பார்க்கறப்போ ஒவ்வொருத்தரும் தான் செய்றதை நியாயப்படுத்தி பேசுறாங்க. அவங்க செய்றதை தப்புனு அவங்ககிட்ட சொன்னா என் நிலைமையிலிருந்து இருந்து பாருனு ஈசியா சொல்லிருறாங்க. அன்பா இருக்குறதில்ல அப்படி என்ன சிரமம் வந்துருச்சினு என்னை நானே கேட்டுக்கிட்டேன். ஒன்னு சொல்லனும் இத்தனை வருசமா நடக்கற அட்டூழியங்களை கண்டும் காணாம வாழ்ந்துட்டே வந்துட்டேன். அன்பை காட்டினா அன்பு திருப்பி வரும்னு சொல்வாங்க. நா இது மாதிரி அக்கிரமங்கள் நடக்கறச்சே காட்டின அன்புக்கு என்ன பதிலு கிடைச்சது தெரியுமோ? நீங்களும் அனுபவப்பட்டு இருப்பீங்கதான. அதனால அது இருக்கட்டும்.

'ஏண்ணா இந்தவாட்டி பத்தாயிரம் தந்துட்டுப் போயிருக்காள்ணா சின்னவா'னு இப்பத்தான் என் வீட்டுக்காரி சொன்னா. நா எதுவும் பணம் பத்தி கேட்கறதில்ல, அவ நல்லா நிர்வாகம் பண்ணுவா. நா வாங்குன சம்பளத்தையெல்லாம் அவகிட்ட கொடுத்துட்டு மாசச் செலவுனு குறிப்பிட்ட தொகையை வாங்கிப்பேன். அது புள்ளைகளுக்கும், என் வீட்டுக்காரிக்கும் சின்ன சின்ன பொருள் வாங்கித்தரதுக்கு பயன்படுத்திப்பேன். அவ்ளதான் அதுபத்தி சொல்ல முடியும்.

'ஆறாயிரத்தை எடுத்து ராகவேந்திரா குழந்தைகள் நலகாப்பகத்துக்கு எடுத்து வைச்சிருரேண்ணா, மீதி நாலாயிரத்தை சூசையப்பர் தன்னோட பேரன் படிப்புக்கு போன வாரம் வந்து கேட்டாரே, அதை அவருக்கு கொடுத்துருவோம்ணா'னு சொன்னா. ம் சரினு சொன்னேன்.

சூசையப்பர் என்னோட வேலை பார்த்தவர். ரொம்ப அன்பானவர். உதவின்னா என்னோட வீட்டுக்குத்தான் முதல வருவார். எனக்கு எதுவும் தேவையின்னா அவரோட வீட்டுக்குத்தான் நா முதல போவேன். இதுபோதும் அவரைப்பத்தி இப்போதைக்கு.

லெமூரியா பத்தி படிக்க ஆரம்பிச்சேன். லைப்ரரியில நா படிச்ச புத்தகத்தைத்தான் தொடர ஆரம்பிச்சேன். அட்லாண்டிஸ் மனுசாளோட முந்தைய காலகட்டத்து மனுசாள்தா லெமூரியா மனுசாள் எல்லாம். இந்த மனுசாளுக்கும் அவாளுக்கும் ஒருவித தொடர்பு இருந்துச்சு. படிக்க படிக்க மனவருத்தம் மெல்ல விலக ஆரம்பிச்சி இருந்துச்சு. மனவருத்தத்தோட வாழுறதை நீங்களும் நிறுத்திக்கிறீங்களா?

(தொடரும்)