மென்மை உணர்வு

மலையின் அடிவாரத்தில் மழைத்தூறலில்
மனதிற்கு பிடித்த உன்னுடன்
மனம் அறிய பேசிய நேரம்
மாலையெனினும் ஒளி வெள்ளம்
எனது விழிதனை வெட்டிக் கொள்ளும்

மலர் கிழித்து மெளனம் சாதிக்கின்றாய்
செடியின் வலியினை அறியாமல்
மென்மை உணர்வினை நீ சொல்லும் முன்
என் எண்ணமெங்கும் கிழிந்த மலரின் சிராய்ப்புகள்
மழைத்தூறல் இனி அது நிற்கும்
எனது விழிகளுக்கு வழிவிட்டு

உதிர்த்த மரக்கிளையின் மேல்
மெல்லிய உக்கிரப் பார்வை கொண்டே
சருகுகள் நீரில் நனைக்கின்றாய்
உயிரது தொலைந்தது தெரியாமல்
உன் மனம் என்னிடம் சொல்லாமல்

மெல்லிய புன்னகை ஏந்தியே
கைகள் சேர்த்து வார்த்தை கோர்க்கின்றாய்
எனக்குப் பிடிக்காத செயலதை
நீ புரிந்திடும் போது
உன் மனம் விலக்காத நிலை
நான் கொள்வேனெனின்
மென்மை உணர்விற்கு அர்த்தம் வரும்
சிராய்ப்புகள் சிரிக்கின்றது என்னை நோக்கி
மனதிற்கு உன்னை
இப்போது மிகவும் பிடித்திருக்கிறது.