அறுபத்தி நான்காம் மொழி - அத்தியாயம் 3

பவளக்கொடி பேசிவிட்டுச் சென்றுவிட்டாள். நாவரசன் வந்ததும் கேட்டுவிட வேண்டும் என நினைத்திருந்தேன். நாவரசன் வீட்டுக்குள் வந்ததும் பவளக்கொடி வந்துவிட்டுச் சென்றாள் என்றேன். அவனது முகம் மிகவும் சந்தோசமானது. என்ன சொன்னாள்? ஏது சொன்னாள் என்று கேட்கமாட்டானா என நானும் அவனையேப் பார்த்திருக்க ஒன்றுமே பேசாது முகம் அலும்பச் சென்றுவிட்டான். என்ன இது? ஒன்றுமே சொல்லாமல் செல்கிறான் என பின் தொடர்ந்தேன். அவ என்ன சொன்னாளுனு கேட்கமாட்டியா என்றேன். திரும்பிப் பார்த்தவன் புன்னகைத்தான். அவ்வளவுதான், எனக்கு ஐயோ என்றாகிவிட்டது. போடா என சொல்லிவிட்டு அப்படியே உட்கார்ந்துவிட்டேன்.

என் மற்ற பிள்ளைகள் கொஞ்சம் கூட இதில் தலையிடுவதில்லை, என் கணவரும் கூட. நான் தான் கவலை துரத்தியதில்லை என சொல்லிவிட்டு இப்படி கவலைப்படுகிறேனோ எனத் தோணியது. அன்று இரவே பவளக்கொடி பற்றி கணவரிடம் பேசினேன். நான் பயந்ததைவிட பழனிச்சாமியா என அவரும் பதறினார். நான் ஊருக்குச் செல்ல வேண்டும் என பிடிவாதமாக இருந்தேன். என்னுடன் உடன் வருவதாக அவர் சொன்னார். அப்பாடா என இருந்தது எனக்கு. பிள்ளைகளிடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினோம். நாவரசன் மிகுந்த சந்தோசத்தில் இருந்தான்.

நானும் என் கணவரும் எனது பிறந்த ஊரான சிங்கம்புணரியைச் சென்றடைந்தோம். என்னை ஊரில் அடையாளம் கண்டுகொண்டவர்கள் இப்பத்தான் வழி தெரிஞ்சதோ எனக் கேட்டார்கள். வழி தெரியனும்னு வந்திருக்கேன் என்று சொல்லி எங்கள் பூர்விக வீட்டிற்குப் போனோம். கொஞ்ச நேரத்தில் பழனிச்சாமியைப் பார்க்கச் சென்றோம். எனக்கு படபடவென நெஞ்சு அடித்துக்கொண்டது.

பழனிச்சாமி வீட்டில்தான் இருந்தார். அவரது மனைவி பழனியம்மாள் என்னைப் பார்த்து உள்ளே வா சரசு என அழைத்துச் சென்றார். பழனிச்சாமி என்மேல் கோபமாகவே இருப்பார் என்று எதிர்பார்த்து வந்தது பொய்த்துப் போனது. ''வாம்மா தங்கச்சி, ஊரை விட்டு ஒரேயடியா ஒதுங்கிப் போய்ட்ட'' என்றார். எனக்குப் பழசெல்லாம் மறந்து போனது அப்போது.

என் குழந்தைகள் பற்றியெல்லாம் விசாரித்தார். மூத்தவன் இன்னும் மிங்கி மிங்கி பா மட்டுமே தான் சொல்றானா? என்றார். பின்னர் பவளக்கொடி பற்றியும் சொன்னார். அவரது தங்கை மணமுடித்த இடத்தில் சிறப்பாக இருப்பதாக சொல்லி சந்தோசப்பட்டார். எனக்கு ரொம்பவே தைரியம் வந்தது. ஆனால் மிங்கி மிங்கி பா மட்டுமே பேசும் என் மகனை மருமகனாக எப்படி இவர் ஏற்றுக்கொள்வார். சின்னவனை வேண்டுமெனில் கல்யாணம் பண்ணிக்கிரட்டும் என சொன்னால் மறுபடியும் இவரை பகைத்துக்கொள்ள முடியாது. என் கணவர் வாயேத் திறக்கவில்லை.

நான் வந்தது காரணம் என்னன்னா அண்ணே என நான் முழுவதையும் சொல்லி முடிப்பதற்குள் எனக்கு வியர்த்து கொட்டி விட்டது. ''ஓ தாராளமா பண்ணிக்குவோம்'' என்றாரேப் பார்க்கலாம். எனக்கு உடல் புல்லரித்தது. அதற்குள் அதுவரை ஒன்றுமே பேசாமல் இருந்த என் கணவர் ''நிசமாத்தான் சொல்றீங்களா'' என்றார். ''உங்களை மாதிரியா, என்னை நினைக்கிறீங்க'' என்றார் பழனிச்சாமி. எதுவும் விபரீதமாகி விடக்கூடாதே என மிங்கி மிங்கி பா தனை மனதுக்குள் பலமுறை சொல்லிக்கொண்டேன். (தொடரும்)